nooit gedacht dat een jongen zoveel om mij kon geven. (voltooid)

Deel 16

ik kon mijn ogen maar niet van haar af houden. wat een pracht meid masha'allah. toen ik mijn moeder aan keek lachte ze naar me. shit shit shit zal ze wat door hebben. zal toch niet? ze gebaarde met haar ogen naar de keuken. tfoe ze heeft me door, wat een dombo ben ik ook zeg. ik liep mijn moeder achterna naar de keuken en sloot de deur achter ons dicht "moet ik jullie alleen laten a lela?" vroeg de werkster aan mijn moeder "nee ma3lish blijf maar hier" antwoorde mijn moeder. onze werkster was alhamdoulilah niet zon typ die alles door vertelde. ze wist daarom ook alles, van wat er bij ons thuis gaande was. ik nam aan tafel plaats en mijn moeder leunde tegen de keukentafel "a weldi moet je mij misschien wat vertellen?" zei mijn moeder geheimzinnig "wat bedoel je?" vroeg ik schijnhijlig aan mijn moeder alsof ik niet wist dat ze me door had "a weldi, ik ben je moeder, ik ken jou als geen ander. ik weet hoe je in elkaar zit. je oom heeft net gebeld. hij vertelde me dat je zijn dochter boos afgewezen had. ewa a weldi jij bent geen jongen die snel boos wordt. je neemt het nooit iemand kwalijk enin je ogen te zien wil je wat kwijt maar durf je het niet. klopt dat?" pff waarom hebben moeder altijd alles door ben ik nou zo slecht in dingen verbergen of lijkt het maar zo? mijn moeder zag me twijfelen "het is een mooi meisje he" ik keek mijn moeder verlegen aan "haha, ik zei toch dat ik je snel door heb" ik lachte verlegen naar mijn moeder "ze ontwijkt me de heletijd. toen ze een glas had laten vallen en naar het ziekenhuis kwam, het klinkt misschien raar, maar ik was blij dat ze naar het ziekenhuis moest komen. yema, het is echt een goed meisje. als je tegen haar praat kijkt ze altijd verlegen en buigt ze haar hoofd. ik kwam haar in de boot weer tegen, ik had haar mijn liefde aan haar verklaart, maar ze had me huilend afgewezen. toen we weer in de auto's zaten om de boot te verlaten zwaaide ze naar me. ik weet niet wat er aan de hand is. ze durft zich denk ik niet te uiten aan andere mensen misschien een soort mensenvrees. maar ik ben echt gek op haar. als het goed is heeft haar vriendin mijn nummer aan haar gegeven maar ze heeft nog niet gebeld en toen ik haar hier zag. a yema ik wist niet wat ik zag" geschrokken keek ik naar mijn moeder. ik zit hier gewoon mijn liefde voor oumayma te verklaren. wilie, wat voor een jongen ben ik. mijn moeder kwam naar me toe "heb geduld a weldi. zo was haar moeder ook" opeens liet ik een traan vallen die mijn moeder had gezien "a weldi, als je wilt dat ik met haar moeder praat dan moet je dat gewoon zeggen hoor" ik gaf mijn moeder een kus op haar voorhoofd en bedankte haar "yallah gaan we terug naar de woonkamer" zei mijn moeder maar ik vertelde haar dat ik even wat in mijn kamer ging doen en weer terug kwam. ik nam snel een koud glas water en liep de keuken uit. toen ik naar mijn kamer ging keek ik even in de spiegel om te kijken of je kon zien dat ik gehuild had maar alhamdoulilah. het viel reuze mee. met mijn gedachte in de wolken liep ik weer de trap af richting de woonkamer. opeens viel mijn telefoon uit mijn zak en raapde het op. toen ik weer rechtop stond zag ik oumayma geschrokken voor me staan. "uhm, ik wilde even wat drinken" zei ze verlegen op een hele zachte toon dat ik haar nog net kon verstaan "maar natuurlijk, kom ik loop met je mee" zei ik beleefd en blij tegelijk. ze liep me achterna naar de keuken. de werkster moest even wat boven doen dus bleven oumayma en ik alleen achter. oumayma stond in de deur opening en zei tegen haar dat ze verder mocht komen. ze keek bewonderd de keuken rond. je kon aan haar zien dat ze het echt prachtig vond. toen ze mij aankeek merkte ik opeens dat ik haar stond aan te gapen "wat wil je drinken" zei ik vlug "uhm... doe maar gewoon water" zei ze weer verlegen. ik pakte een fles water uit de koelkast en schonk het in een glas en gaf het aan haar. ze voelde zich nogal ongemakkelijk dus ging ik wat in een krant bladeren die op tafel lag. toen ze klaar was met drinken gaf ze het glas weer aan mij "shokran" zei ze lief "la shokran" antwoorde ik weer. toen ze weg wilde lopen hield ik haar bij haar hand vast en keek haar diep in haar ogen aan "oumayma, ik wil je wat vragen" ze keek mij geschrokken aan. ja iemand die ineens je hand vast houd haha "niet schrikken" toen ik dat zei moest ze lachen "je bent zo mooi als je lacht" oeps dit had ik niet moeten zeggen. ze werd ineens knal rood. ik ging dichterbij haar staan en aaide haar gezicht "waarom heb je mij niet gebeld?" ik merkte aan haar dat ze moeite had met antwoorden en ging nog dichter bij haar staan "oumayma, je bent zo mooi" ze sloeg haar ogen neer en boog haar gezicht. ik duwde zachtjes haar kin met mijn duim omhoog zodat ik in haar ogen kon kijken. ze glimden heel mooi, ik kon wel uren lang naar haar mooie donkere ogen kijken "oumayma, ik ben gek op je" fluisterde ik zacht. opeens liet ze een traan vallen waardoor ik schrok "waarom huil je oumayma?" en veegde de traan weg. ze maakte zich los en liep snel weg. verslagen bleef ik haar aankijken van hoe ze weg liep. wat is er met dit meisje aan de hand? waarom gedraagt ze zich zo? waarom huilt ze? ze wilde wat zeggen, maar op 1 of ander manier lukte het haar niet. allerlei vragen zweefden weer door mijn hoofd. denkend en teleurgesteld liep ik naar de woonkamer en ging naast brahim zitten. ze keek verdrietig voor zich uit. opeens keken we elkaar aan. ze wilde me iets duidelijk maken maar ik snapte het niet. ze sloeg haar ogen weer neer en praatte tegen mijn zusjes. het was erg gezellig en door de gezelligheid was het alweer tijd om afschijdt te nemen van de gasten. met brahim had ik mrgen afgesproken om naar het strand te gaan. ik nam van iedereen afschijdt behalve oumayma. ze had mij overgeslagen, wat ik erg jammer vond. we bleven elkaar verdrietig aankijken. de auto startte en ik merkte dat ik een traantje liet vallen die ik snel weg veegde. de auto reed weg en ik bleef het volgen met mijn ogen totdat de auto uit het zicht was. ik rende snel mijn kamer in, deed mijn deur op slot en plofte op het bed kijkend naar het plafond. ik zag alles als een film voor me. haar ogen, haar lach en toen ze ineens huilde. waarom huilde ze toch? heb ik haar iets aangedaan? nee dat kan niet. er is iets gaande. dat wist ik 100% zeker. alsof ze onzeker is van zichzelf ofzo. "YA RABIIIIIIIIIIIIIIIIII IK HOU VAN DIT MEISJE"