Anna regelde de zoektocht naar de verloren voeten, liet die weer aan elkaar naaien met de draden van de kleine zeemeerminnen en anderen spullen die ze in haar tas en in de trein had gevonden. Ze regelde dat de stukjes appel uit de lucht pijpen werden gehaald, er zalf op de hoofden werd gesmeerd en de benen van de eerste vijf van elkaar werden losgemaakt. Het meeste moest Anna zelf doen, maar dat vond ze niet erg.
En terwijl Anna naar haar vrienden keek, kermend van de pijn, was ze opgelucht. Opgelucht dat ze niet meer terug hoefde. Opgelucht dat al haar vrienden bij haar waren, ook al waren zij dood. Voor haar voelde dat niet zo. Ze had eerst spijt gevoeld voor de studenten die ze hierin had betrokken, totdat ze haar hielpen en vertelden dat ze haar eerder dankbaar waren.
Anna was hier gekomen om te ontsnappen aan de regels en verplichtingen van anderen. Nu kon ze van alles zelf kiezen wat ze wilde doen en welke regels ze maakte. Ze had verplichtingen gekregen, maar die had ze zelf gekozen en wilde ze ook doen. Waren het dan wel echt verplichtingen?
YOU ARE READING
Gunshot
Short StoryHet station waar Anna elke dag komt, wordt als de dood gevreesd. Deze dag, na een groot feest waar Anna niet kon komen doordat ze direct na school in slaap was gevallen, zou de eerste zin wel erg letterlijk maken. Ik doe met dit boek mee aan de eer...
