Die nacht, toen ze naar het station was gegaan, dacht iedereen nog dat het goed met haar ging. Maar ze was eigenlijk dood ongelukkig. Niemand kon haar begrijpen, want ze had een goed leven. Dat wist ze ook en toch, toch wilde ze dat niet. Ze wilde geen goed leven, besefte ze die avond, toen ze al die mensen zag.
Ze wilde geen regels meer, geen verplichtingen.
Ze was nu zestien. In die drie jaar was ze uitgegroeid tot een van de 'leiders'. (Ze hadden eigenlijk geen leiders, maar haar plek in de groep mensen was zo het makkelijkst te beschrijven) Zij was degene geweest die de studenten brood had laten bakken, terwijl ze in de eerste instantie niks met hen te maken hadden willen hebben. Nu kwamen ze soms op een van de feestjes die ze hielden.
Mensen veranderden op het station. Hoe vaker ze er kwamen, hoe onmenselijker ze leken te worden, volgens sommigen. Anna zelf merkte er niet veel van. Niet bij zichzelf en niet bij de anderen.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Gunshot
Μικρού ΜήκουςHet station waar Anna elke dag komt, wordt als de dood gevreesd. Deze dag, na een groot feest waar Anna niet kon komen doordat ze direct na school in slaap was gevallen, zou de eerste zin wel erg letterlijk maken. Ik doe met dit boek mee aan de eer...
