geçmiş geçti
🍁
Asla anlatmam dediğim tüm şeyleri bir bir dökmüştüm. Her ayrıntısına kadar atmıştım içimden bu zehri. Rahatlamıştım da. Öyle güzel rahatlamıştım ki karşımdaki çocuğun ince ince akan göz yaşlarını görmemiştim.
Hâlâ mutfakta oturuyorduk Baran ile. Elimizdeki kahveler soğumuş, Baran'ın, yiyeyim diye yaptığı menemenin dumanı kaybolmuştu.
Gözlerinden akan yaşları fark ettiğimde boğazımda bir yumru oluşmuştu. Benim yerime ağlaması garip hissettirmişti. Ben yapamıyordum çünkü, ağlayamıyordum.
Hıçkırıklarının arasından bir şeyler mırıldanıyordu fakat anlayamıyordum. Yerimden kalkıp sandalyesinin dibine çöktüm, ellerimi dizlerine koydum. O ana kadar fark etmemiştim titrediklerini.
"Sakın ol Baran. Her şey geçti." dedim çöktüğüm yerden kalkıp ellerimi ıslanmış yanaklarına koyarken. Titreyen göz bebeklerini bana odakladığında ağlaması dahada artmıştı. Küçükken de ağlarken görürdüm onu. Canı yanınca ağlardı hep. Dayanamadığını söylerdi. Ağlamak istemediğini ama canının acısına dayanamadığını söylerdi. Yine mi canı yanıyordu benim Esmer'imin?
"O çocuk bendim değil mi? Esmer çocuk bendim." dedi hıçkırıklarının arasından çıkarmaya çalıştığı kelimelerle. Beni yavaşça itip ayağa kalktı. Ellerini başına koyup mutfağın içinde volta atmaya başladı. Bir şeyler fısıldıyor, içini çeke çeke ağlamaya devam ediyordu.
"Yaşamamız gereken yılları çaldılar amına koyayım. Sevdiğim ile olabilecekken acı çekmeye zorladılar bizi." dedi siyah saçlarını çekiştirken. Engel olmam lazımdı. Kendini yiyip bitiriyordu, buna bir son vermem lazımdı.
"Baran, ben buradayım bak. Her şeyi anlattım sana. Artık bir zorunluluğum yok benim. Yanındayım senin. Lütfen sakin ol. Ağlama. Gözünü seveyim ağlama." dedim inlercesine. Ayağa kalkıp kollarımı beline sardım. Hislerimi saklamama gerek yoktu. Çünkü kelepçelerim yoktu artık. Vardıysa bile atacaktım.
"Hep yanımdaymışsın Görkem." dedi kollarını bana sararken. "Ne olur bir daha gitme."
🍁
tuhfe: evde misin?
tuna: ben evdeyim sen nerdesin asıl aptal?
tuna: akşam annem ve teyzem geliyormuş
