~KORUYUCU'M~ TaeGi

• Bilmek İstiyoruz! •

Taehyung'un ağzından;

Dün akşam onu duymuştum.
Aşık olması beni ne denli ilgilendirirdi ki?

Bana dün moralini bozan şeyi söylemeyi bile reddettiği halde, neden bir soru sormuştu peki?

Peki ya ben?

O sorudan sonra, nasıl bir algı içinde kaldığımı tahmin edebilir miydi?
Kime aşık? Ya da kime olacak?
Bu bir gönderme miydi örneğin?

Yani;

• Gel beni sahiplen.

Ya da;

• Üzül ya da mutlu ol, Sana kalmış.

Ben neden böyle düşünüyordum ki?
Bu düşüncelerde ne böyle?

Koridorda dolaşırken, gözlerim Yoongi'yi arıyordu.

Beni neden çağırmamıştı? Neden uyandırmamıştı?

Merdivenlerden inince bahçedeydim.
Oradaydılar.

Onların yanına gelince Yoongi ufak bir bakış atmış ve geri dönmüştü.

Gülümsemem yüzümde silinirken, kırılma sesi duydum.

Oh, Kalbim.

Bozuntuya vermemeye çalışarak diğerlerine baktım.

Fark ettiler.

Namjoon, bakışlarıyla anlatıyordu zaten merakını.

Omuz silktim ve kafa salladım.
Bilmiyorum manasında.
Tekrar Yoongi'ye baktığımda kafasını eğmiş, derin bir sessizliğe gömülmüştü.

Jimin, Jungkook'un omzundaki eliyle işaret vermişti.

Nefes aldım ve Yoongi'nin elini kavradım.

Şok dolu bir ifadeyle elimdeki eline baktı.

Diğerlerinin gülüşlerini duyarken, onu sessiz bir alana götürüyordum.

Sonunda;

-" Ne bu tavırlar Yoongi?"

-" Konuşmak istemiyorum."

-" Oh, ne için!?"

-" Boşver Taehyung."

-" Boş ver mi? Boş vermemi mi istiyorsun? Bu nasıl bir düşünce Yoongi? Bana neden içini dökmekten kaçıyorsun!?"

Sessizdi.

Mırıldandım:

-" Arkadaşız sanıyordum."

Şaşırdı.

-" Ne? Oh, tabiiki de arkadaşız! "

Kollarımı kenetledim.

-" Arkadaşsak neden bana içini dökmüyorsun? Ne için garipleştin? Ne senin derdin!? "

Sonlara doğru yüksek çıkan ses tonuma sesini yükseltmişti.

-" Derdim falan yok! "

-" Ne demek yok!?"

-" Siz ikiniz, kesin şunu!"

Gelen sese ikimizde başımızı çevirdik.

NamJoon, kaşlarını çatmış ve kapıyı arkasından kapatmıştı.

-" Ne için kavga ediyorsunuz!?"

-" Oh, hiç! Bay Yoongi bizi arkadaşı olarak görmüyor o kadar!"