Poisonous

Poranny jogging

Kilkanaście minut później zaparkowałam i zamknęłam samochód. Z jakiegoś powodu stwierdziłam, że świetnym pomysłem będzie bieganie w miejskim parku. Weszłam w alejkę przy parkingu i znalazłam ławkę. Postawiłam na niej wodę, zawiązałam lepiej buty i zaczęłam się rozgrzewać. Szczerze mówiąc nie sprawdziłam przed wyjściem godziny, ale akurat dzwon ratusza wybił równomiernie sześć razy. No tak, świetnie. O tej porze nie powinnam spotkać tu nikogo poza ludźmi wyprowadzającymi psy albo kimś kto także biega. Zaczęłam się pomału rozciągać, wiadomo przecież, że nie można uprawiać sportu bez rozgrzewki. Właśnie robiłam wypady kiedy usłyszałam jak ktoś biegnie w tę stronę. Odsunęłam się na trawę, ale ta osoba postanowiła zatrzymać się obok mnie.

-Cześć! – krzyknął. Spojrzałam w górę. Czemu los jest dla mnie taki okropny? Chyba znowu spaliłam buraka. Chłopak stanął teraz naprzeciw mnie. Był tak niesamowicie przystojny, że przez moment zapomniałam jak się oddycha. – Jestem Marakh. – wyciągnął w moją stronę dłoń. Wyprostowałam się i uścisnęłam ją. Uśmiechnął się szeroko i lekko przymknął oczy. Był dużo wyższy ode mnie. Miał długie czarne włosy i ciemne oczy. – A jak ty się nazywasz?

-Um... Jestem Nerissa. – zabrałam rękę i spuściłam głowę. Właśnie zauważyłam, że jest bez koszulki, a jego mięśnie są napięte. Czyli typ sportowca. W sumie podoba mi się to, jest zupełnie w moim typie.

-Co tu robisz tak wcześnie? – spytał.

-Idę pobiegać. Widzę, że ty też. – uśmiechnęłam się do niego.

-Hahaha tak! A może chcesz pobiegać ze mną? W towarzystwie zawsze jest przyjemniej, zwłaszcza jeśli towarzyszką jest tak śliczna osóbka jak ty. – puścił do mnie oczko. Jego śmiech był tak dźwięczny, że ja też się zaśmiałam. Do tego ten komplement.

-Jasne, czemu nie... - w sumie faktycznie lepiej biegać z kimś.

-To co, gotowa?

-Tak, możemy biec. – powiedziałam z uśmiechem.

Długo mnie nie było, poza tym krótki rozdzialik, bo nie miałam siły pisać ostatnio. :D