Saving Aurelia.

03

|hoofdstuk 3|

Met een doffe klap kwam Aurelia op de grond terecht; haar hele lichaam deed pijn, ze was bezweet maar rilde tegelijkertijd van de kou. Haar donkere haar compleet in de war terwijl ze kreunde, en met trillende handen probeerde de lakens, die bijna compleet om haar onderlichaam gewikkeld waren, van zich af te duwen.

Toen ze eindelijk bevrijd was van die ellendige lakens, krabbelde ze overeind en keek gedesoriënteerd om zich heen; het duurde enkele momenten voor ze doorhad dat ze zich gewoon op haar slaapkamer bevond, en niet op het slagveld, waar ze bijna was gestorven.

Iets wat ze aan zowel Neralynn als Djerra te danken had.

Vermoeid wreef Aurelia over haar gezicht, en ging weer op het bed zitten. De lakens lagen vergeten op de grond, terwijl ze haar ogen dichtkneep en wachtte. 

Wachtte, tot haar ademhaling weer normaal werd, en haar hart weer op een normaal ritme klopte. Haar handen tastten het matras af, zoekend naar het haar elastiekje wat tijdens het gewoel uit haar haar was gegleden, zodat ze kon proberen het weer in toom te houden.

Toen ze eenmaal bekomen was, haar hart weer op een normaal ritme klopte en haar ademhaling weer regelmatig was, stond ze op. Ondanks dat ze op trillende benen stond, dwong Aurelia zichzelf haar slaapkamer te verlaten en te beginnen aan haar dagelijkse routine; de zoveelste nutteloze poging zichzelf af te leiden van de haast constante paniekaanvallen die haar al een jaar lang teisterden.

Zwijgend dacht ze terug aan de woorden die Rafe haar had toegebeten; dat ze wél een Alpha hadden, en de Rogues daarom niet meer teruggekomen zijn voor haar. Hoewel ze wist dat Rafe altijd open en eerlijk over van alles is geweest, twijfelde ze toch aan zijn woorden.

Het gevoel dat ze nog niet van de Rogues afwaren, kon ze maar niet van zich afschudden.

***

'Dan denk ik dat je nu wel bent ingelicht over van alles.'

Rafe stond op, zijn stormachtige ogen gericht op niemand minder dan Drake, zijn beste vriend, en nieuwe Alpha van de roedel. 'Ik ben blij dat je terug bent,' voegde Rafe er aan toe, en Drake glimlachte; een glimlach die algauw verdween toen hij merkte dat Rafe nogal gefrustreerd was.

'Wat is er aan de hand?'

'Hm?' Rafe knipperde met zijn ogen, lichtelijk verward. 'Waar heb je het over?'

'Ik heb het idee dat jij nog iets voor mij achterhoudt,' zei Drake strikt, een frons op zijn gezicht. 'We lopen toch geen-'

'Nee, nee! Absoluut niet!' riep Rafe verschrikt uit, en hij zuchtte. Vermoeid wreef hij in zijn ogen, alvorens Drake weer aan te kijken. 'Het is gewoon dat Neralynn ongelukkig is, en ik geen idee heb wat ik moet doen om haar te kalmeren.'

Drake liet de woorden op zich inwerken, en vernauwde zijn ogen tot spleetjes. 'Waarom is ze ongelukkig?'

'Omdat het nog steeds niet goed gaat met Aurelia. Weet je dat ze laatst is langs geweest bij haar, en dat Aurelia haar gewoon heeft weggestuurd? Nu is Neralynn als de dood dat Auri zichzelf wat aan doet, want ze zou tijdens een discussie hebben gezegd dat Neralynn en Djerra haar nooit hadden moeten redden en haar gewoon achter moesten laten. Dat heeft nogal als een bom ingeslagen bij haar. . .'

'Help mij even herinneren. . .' zei Drake.

'Het meisje wat gered is door Djerra en Neralynn, ten tijde van de aanvallen.'

Drake dacht na; hij weet dat Djerra en Neralynn zichzelf schuil hadden gehouden in de catacombe wat niet ver buiten het territorium lag, en dat Rafe ze heeft moeten opsporen toen de kust eindelijk veilig was. Hij had ook meegekregen dat er nog een meisje bij hen was geweest - zwaar gewond, op het randje van leven en dood.

Hij had echter altijd gedacht dat ze het niet had overleefd, aangezien hij er niets meer over had gehoord.

Maar nu hij de Alpha was, was het zijn taak om zich meer bezig te houden met de mensen van de roedel waar hij nu de leiding over had. 'Ik begrijp het,' zei Drake, en Rafe zuchtte weer. 'Ik heb nog een laatste taak voor je, en dan ben je vrij om te doen wat je wilt. . .'

***

'Ik ben echt zo blij dat je weer terug bent,' zuchtte Neralynn, terwijl ze de plaid wat meer over zich heen trok en haar benen ermee bedekte.

Toen Drake eerder langskwam om te kijken hoe het met zijn zusje ging, vond hij haar opgekruld op de bank, met nietsziende ogen starend naar de televisie; die uitstond. 'Ik ben blij om terug te zijn - hoewel ik minder blij ben om te moeten horen dat het niet goed met je gaat. Waarom heb je me niets verteld?'

'Omdat je al meer dan genoeg aan je hoofd hebt, nu je de nieuwe Alpha bent. . .' zei Neralynn, en Drake staarde haar ongelovig aan.

'Ik ben je broer, ik mag hopen dat het vanzelfsprekend kan zijn dat je mij gewoon altijd vertelt wat je dwars zit. Bovendien,' zei Drake, terwijl hij naast haar ging zitten, '- ben ik nooit te druk voor jou. Dat weet je toch?'

Neralynn bleef stil voor zich uitstaren, haar ogen een beetje glazig. Drake fronste, en zwaaide met zijn hand voor haar gezicht in een poging haar aandacht te trekken, maar ze gaf geen kik. 'Ner?'

'Maar wacht eens eventjes. . . Drake?'

'Ner?'

'Kun jij niet met Auri gaan praten? Ja!' riep Neralynn uit, en ze duwde de plaid van zich af en sprong overeind. Blij keek ze Drake nu aan, er compleet van overtuigd dat ze met een goed idee was gekomen; 'Jij bent haar Alpha, jou kan ze niet negeren! Naar jou moet ze wel luisteren, en dan-'

'Ik onderbreek je hier eventjes,' zei Drake, en beduusd keek Neralynn haar broer nu aan. 'Ik wil prima gaan kijken hoe het met haar gaat; maar ik ga haar niet forceren haar leven weer op te pakken terwijl ze overduidelijk midden in het verwerken van dit alles zit. Dat kan ik niet maken.'

'Maar-'

'En ik weet zeker dat Rafe je dat ook al heeft gezegd, en Djerra.'

Gefrustreerd zuchtte Neralynn nu. 'Iedereen geeft het op bij haar, daarom denkt ze dat niemand om haar geeft.'

'Je weet heel goed dat dat niet het geval is,' sprak Drake haar kalm toe. 'Maar ik kan niemand forceren om verder te gaan met zijn of haar leven, dat is gewoon iets wat tijd kost.'

Neralynn zei niets, en weer staarde ze stilletjes voor zich uit terwijl ze nadacht over wat Drake allemaal zei. 'Ner,' zei hij, terwijl hij haar zachtjes porde. 'Laat het even voor wat het is; als ze wilt praten, weet ik zeker dat ze je komt opzoeken.'

'Ik kan niet toekijken hoe ze zichzelf alleen maar meer afzondert van de rest terwijl-' begon ze, maar toen ze de blik in Drake's ogen zag, viel ze direct weer stil. 'Oké. Prima. Wat jullie willen.'

Drake zuchtte, en stond toen op. 'Ik moet gaan, heb nog het een en ander met Rafe te bespreken. Het schijnt dat hij opmerkelijke sporen heeft gevonden tijdens zijn patrouille, dus ik wil er zeker van zijn dat er niet weer Rogues in de buurt zijn. Niemand zit te wachten op een herhaling van wat er een jaar geleden allemaal is gebeurd. . .'

Neralynn knikte, en stond ook op om haar broer een knuffel te geven. Hoewel ze blij was geweest dat hij eindelijk weer terug was gekeerd om de roedel te leiden, was ze minder blij met het feit dat hij niet direct bereid was om iets aan de situatie van Aurelia te veranderen.

Ze kon echter niets anders doen dan afwachten. . .