Saving Aurelia.

01

|hoofdstuk 1|

Haar ogen schoten open, haar lichaam bedekt in koud zweet terwijl ze verstrikt was geraakt tussen de lakens. Haar ademhaling was snel, onregelmatig, en het moment dat ze haar ogen had geopend, had ze vlekjes gezien.

Aurelia kneep haar ogen dicht, en deed een poging los te komen van de lakens die aan haar lichaam kleefde. Toen ze zich na enkele tergend lange momenten had vrij gekregen, rolde ze uit bed en liep met onvaste benen naar de deur, de gang op. Zo zacht als ze kon sloop ze van de trap af, richting de badkamer die een verdieping lager was, zonder gebruik te maken van de verlichting op de gang.

Eenmaal in de badkamer sloot ze eerst zachtjes de deur achter zich, alvorens het licht eindelijk aan te doen. Ze kneep een paar tellen haar ogen dicht om zichzelf te beschermen tegen het licht wat haar nu verblindde, en nam een paar stappen vooruit. Toen ze haar ogen weer opende, bevond ze zich voor de spiegel – waar ze lichtelijk schrok van haar uiterlijk.

Haar gezicht zag lijkbleek, haar lange, donkerblonde lokken sprongen allerlei kanten uit. Haar wangen waren iets ingevallen, en het litteken bij haar linkerslaap was aanweziger dan ooit. De wallen onder haar goudkleurige ogen werden met de dag donkerder, een duidelijk teken dat ze haast geen slaap kreeg in de nacht door de terugkerende nachtmerries van een ongeluk wat ze een jaar geleden heeft gehad.

Ze schudde haar hoofd, en draaide de kraan open. Ze waste haar gezicht en probeerde haar haar een beetje te temmen, alvorens de kraan weer dicht te draaien en een tweede blik op haar spiegelbeeld te werpen.

Ze zag eruit als een zombie.

Zuchtend keerde ze zich van de spiegel af, zich afvragend hoeveel langer het zou duren voor ze compleet gestoord zou worden van alle nachtmerries. Zo stil als ze kon verliet ze de badkamer weer en ging ze de trap op, regelrecht haar bed weer in. Haar oog viel op de digitale wekker die op haar nachtkastje stond, en de rode letters schenen fel in het donker; het was iets over drie.

Liggend op haar rug staarde ze naar het plafond, denkend aan wat er een jaar geleden was gebeurd. Ze kon zich het grootste gedeelte nog goed herinneren, alsof het gister was gebeurd; de Rogues die het territorium waren binnengevallen, met de bedoeling om de gehele roedel uiteen te laten vallen. Ze kon zich nog goed herinneren hoe ze haar best had gedaan om de kinderen die opgevangen werden in het roedelhuis, in veiligheid te brengen – en hoe ze zelf te grazen was genomen voor ze zichzelf in veiligheid had kunnen brengen.

De mogelijkheid om zichzelf te verdedigen tegen de Rogue die haar verwondingen op haar geweten had, heeft ze nooit gekregen. Ze was te sterk geweest voor Aurelia, en op een gegeven moment was ze er zelfs zeker van geweest dat ze zou bezwijken aan de verwondingen die ze had opgelopen.

Wat er daarna allemaal was gebeurd, kon ze zich niet meer herinneren. Het enige wat ze wist was dat er ongeveer twee weken uit haar geheugen miste, vanaf het moment dat ze toegetakeld werd tot op het moment dat ze weer bij bewustzijn kwam in het ziekenhuis.

Langzaam maar zeker viel Aurelia weer in slaap, niet wetend dat het verhaal van een jaar geleden een staartje zou krijgen . . .

~

Vermoeid opende Aurelia de volgende ochtend haar ogen – veel slaap had ze niet kunnen vatten vannacht. Een blik op haar klok leerde haar dat het nu half zeven was; laat genoeg voor haar om uit bed te komen, en te proberen een begin te maken aan haar dag. Ze strompelde haar kamer uit, de trap af en zo de badkamer in, proberend om zich niet al te bewust te zijn van de stilte die in het lege huis hing.

Zonder ook maar een blik te werpen op haar spiegelbeeld, draaide Aurelia de douchekraan open en terwijl ze wachtte tot het water het juiste temperatuur zou krijgen, kleedde ze zich uit. Eenmaal onder de douche volgde ze snel haar gebruikelijke routine, en voor ze het wist stapte ze weer onder de douche vandaan. Terwijl ze zich stond af te drogen, hoorde ze de deurbel, en vermoeid slaakte ze een zucht.