«Οκευ, δες'το!» Υποχωρώ και κάθομαι στο γραφείο απέναντι της.
Ότι είναι να γίνει θα γίνει.
Παίρνει το λάπτοπ στα χέρια της και βάζει το CD να παίξει.
Ακούω τους αναστεναγμούς και αμέσως κλείνω σφιχτά τα μάτια μου και προσπαθώ να μην την κοιτάξω, δεν έχω το θάρρος και το θράσος να την κοιτάξω στα μάτια.
«Μου κάνεις πλάκα; Τι στο διάολο ήταν αυτό, Βαγγέλη;» Λέει πιο ψύχραιμα.
«Συγγνώμη.» Ψυθηρίζω.
«Συγγνώμη; Τι συγγνώμη; Πήγες να μου κάνεις σκηνή με τον Δημήτρη ενώ εσύ το έκανες με την Εύα; Αλήθεια;» Ουρλιάζει.
«Νεφέλη, άσε με να σου εξηγήσω.» Λέω και την πλησιάζω.
«Να μου εξηγήσεις τι;»
Τα μάτια της είναι κατακόκκινα αλλά από θυμό και από προδοσία ταυτόχρονα.
«Με μέθυσε νεφέλη. Δεν θα έκανα ποτέ κάτι μαζί της αν ήμουν σε καλή κατάσταση.»
«Βαγγέλη, δεν έχεις δικαιολογία εντάξει; Στο βίντεο ακούγεσαι και της λες σαγαπώ και ότι μου έλειψες. Ή έχω παραισθήσεις;»
«Δεν.. δεν ξέρω.» Ξεφυσάω απογοητευμένος και σκύβω το κεφάλι μου.
«Ωραία. Όταν μάθεις πες μου, αλλά προς το παρόν δεν θέλω να σε ξανά δω.» Λέει και την κοιτάω με θλιμμένο ύφος, «πάρε την τσόντα σου και φύγε.» Μου πετάει το CD στα χέρια.
«Νεφέλη..» λέω προσπαθώντας να την αγκαλιάσω αλλά με το χέρι της με εμποδίζει.
«Βαγγέλη, άφησε με μόνη.» Λέει και μου γυρίζει την πλάτη και κοιτάει στο παράθυρο.
Χωρίς να μιλήσω, φεύγω αργά κλείνοντας την πόρτα πίσω μου.
Τι να της πω; Γιατί να επιμείνω; Δεν έχω δικαιολογία εξάλλου.
Τι να δικαιολογήσω; Αφού ότι κι αν της πω δεν θα με πιστέψει, γιατί να πιστέψει ότι η Εύα το έστησε όλο αυτό;
Δεν θέλω να την πιέσω, θέλω να της αφήσω τον χρόνο να σκεφτεί τι πρέπει να κάνει και βέβαια θα προσπαθήσω να την κρατήσω κοντά μου.
Έκανα λάθος εκείνο το βράδυ. Από την αρχή που αντί να διώξω την Εύα την άφησα να κάτσει μαζί μου. Αν εκείνο το βράδυ την έδιωχνα τώρα δεν θα γινόταν τίποτα τέτοιο.
Θέλω να τελειώσουν όλα και να ζήσουμε μία φυσιολογική ζωή, επιτέλους.
Δεν αντέχεται όλο αυτό. Παντού προβλήματα. Αχιλλέας, Εύα, Δημήτρης. Δηλαδή ποιος μας έχει καταραστεί;
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
"Know Who You Are" |VK| •Book 2•
Fanfiction«Σκάσε!» Φωνάζει και σηκώνει το χέρι του για να με χτυπήσει. «Κάνε το. Σε προκαλώ.» Λέω και στέκομαι στο ύψος μου. «Όχι. Δεν μπορώ. Η αγάπη μου για εσένα με εμποδίζει.» Ψελλίζει. Το δεύτερο μπαμ, επέστρεψε! Η παρακάτω ιστορία είναι το δεύτερο βιβ...
