Ο δικός μου δολοφόνος|✔

🔥34🔥

Σοφίας Ρον

Μπαίνω στο κρύο δωμάτιο και νιώθω την καρδιά μου να χτυπά δυνατά. Δεν είναι και ο καλύτερος αποχαιρετισμός. Τουλάχιστον θα έχω την ευκαιρία να την δω. Να έχω μια εικόνα της. Θα μου λείψει παρα πολυ.

Ουσιαστικά μεγάλωσα μαζί της, αυτή μου στάθηκε εφόσον πέθαναν οι γονείς μας. Και τώρα χάθηκε και αυτή εξαιτίας του Σωτήρη.

Έχω εκατομμύρια τύψεις αλλά το μονο που μου δίνει δύναμη και ώθηση να συνεχίσω είναι ότι ο Σωτήρης θα την σκότωνε έτσι και αλλιώς και δεν θα το έκανε επειδή την κάλεσα σπίτι.

Πάνω σε ένα σιδερένιο φορείο βρίσκεται το πτώμα της αδελφής μου καλυμμένο με ένα άσπρο σεντόνι. Με μικρά δειλά βήματα πλησιάζω το φορείο και παίρνω μια βαθιά ανάσα.

Τραβάω το σεντόνι προς τα κάτω. Αγνοώ την δυσάρεστη μυρωδιά και παρατηρώ το χλωμό της πρόσωπο. Υπάρχει το βαθουλωμα από την σφαίρα στο μέτωπο της. Παρόλα αυτά είναι όμορφη, ποτέ δεν θα σταματήσει να είναι.

Η συμμετρικοτητα του προσώπου της, οι γωνιές, τα λεπτά χαρακτηριστικά της, όλα αυτά τις προδίδουν ακόμα μια ομορφιά, νεκρική ομορφια.

Τα μεταξένια της μαλλιά απλώνονται γύρω της με αποτέλεσμα να την φωτίζουν. Ξεφυσαω και κάθομαι δίπλα της.

Καταβάλω τεράστια ψυχική δύναμη για να της πιάσω το χέρι και να το κλείσω στο δικό μου. Αμέσως νιώθω μια ζεστασιά να απλώνεται μέσα μου και αυτόματα χαμογελάω.

《 Αχ Ειρήνη. Πώς φτάσαμε ως εδω; Ειλικρινά θα μου λείψεις. Ξέρεις..ήσουν ο μόνος άνθρωπος που είχα. Και έφυγες, με άφησες και εσύ. Θυσιάστηκες για να ζήσω εγώ. Για ποιον λόγο όμως; Δεν άξιζε Ειρήνη. Ήσουν καταπληκτική ενώ εγώ όχι. Θα μου λείψεις παρα πολυ. Σε όλους μας θα λείψεις. Ελπίζω να δεις την μαμά και τον μπαμπά. Να τους πεις ότι μου λείπουν. Θα έρθω και εγώ κάποια στιγμή σου το υπόσχομαι. Σου υπόσχομαι πως δεν θα αφήσω τον εαυτό μου να ξεπέσει, θα προσπαθήσω να γίνω σαν εσένα, να προοδευσω, να αλλάξω Ειρήνη. Θα προσπαθήσω να σε τιμήσω και θα φροντίσω κανείς να μην σε ξεχάσει. Κανείς να μην σε θυμάται ως μια ασήμαντη γιατί είσαι ηρωίδα. Η δικιά μου ηρωίδα. Και σε ευχαριστώ για αυτό. Αλήθεια σε ευχαριστώ. Θα σε τιμήσω με τις πράξεις, τα λόγια μου και την ζωή μου. Σε αγαπώ πολύ αδελφούλα. 》 Δάκρυα ξεχύνονται από τα δύο μου μάτια και φιλώ προσεκτικά το κεφάλι της.

Σκανάρω το σώμα της και κρατώ στο μυαλό μου την υπέροχη εικόνα του προσώπου της. Αναπαύσου εν ειρήνη μικρή μου. Καλή συνέχεια.

Ξέρω πως δεν θα έβλαπτε τον Μάριο απλώς θα το προσπαθούσε για εμένα.

Πιάνω το σεντόνι και ξανακαλυπτω την μεγάλη μου αδελφή. Σκουπίζω τα δάκρυα μου και παίρνω βαθιές ανάσες.

Τώρα είναι η μεγάλη ώρα. Η πόρτα ανοίγει και εκπλήσσομαι δυσάρεστα όταν βλέπω τον Σωτήρη να μπαίνει στο δωμάτιο με ένα βλέμμα τάχα θλιμμένο.

《 Τι θες εδω; 》 Γρυλιζω και του δείχνω μια δολοφονική ματιά.

《 Συγγνώμη Σοφία. Έπρεπε να γίνει. Έκανα την δουλειά μου. 》 Προσπαθεί να μου ζητήσει βάζοντας μπροστά την λογική, όμως, το συναίσθημα - σε αυτή την περίπτωση- κερδίζει με μεγάλη διαφορά.

《 Σταματά. Δεν θέλω να ακούσω άλλο τις φθηνές σου δικαιολογίες. Μου φτάνει το αποτέλεσμα το οποίο, δυστυχώς, δεν αλλάζει. Είσαι ένα κτήνος Σωτήρη. Όλα όμως τα κτηνοι χάνουν κάποτε. Εσύ τι λες; 》 Σηκώνω το φρύδι και σταυρωνω τα χέρια μου δίνοντας του ένα νικητήριο χαμόγελο.

《 Χάνουν μόνο από προδοσια. 》 Υποστηρίζει αυτός και με πλησιάζει με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο.

《 Ή από απροσεξία. 》 Τον διορθώνω και ταυτόχρονα η πόρτα ανοίγει. Μέσα στο δωμάτιο μπαίνει ο Γιώτης μαζί με μια ομάδα αστυνομικών.

Ο Σωτήρης, αν και ξαφνιασμένος, γυρίζει προς τα εμένα.

《 Δεν είναι το τέλος μικρή. Όχι ακόμα. 》 Σηκώνει το χέρι και το κουνάει πέρα δοθε προς την μεριά του παραθύρου.

Παράλληλα αφήνει ένα τρελό γέλιο ενώ τα μάτια του έχουν σκουρινει.

《 Μαζί μου. Μαζί θα χαθούμε. 》 Γελάει δυνατά και τότε ένας εκκωφαντικος ήχος με ξυπνά. Όλα γίνονται σε δευτερόλεπτα. Ο Γιώτης φτάνει μπροστά μου και έπειτα πέφτει κάτω πληγωμένος. Οι αστυνομικοί αρπάζουν τον Σωτήρη του οποίου το πρόσωπο έχει έναν μορφασμο αηδίας.

Στην απέναντι οροφή ο Τζοσεπ μαζεύει ένα μεγάλο όπλο και εξαφανίζεται από το οπτικό μου πεδίο. Πλήθος γιατρών μπαίνει στην αίθουσα. Και εγώ απλώς παρακολουθώ τα γεγονότα.

《 Μέτρα τους χτύπους της καρδιάς σου. Τόσες ζωές θα χαθούν για εσένα. Αίμα αθώων ψυχών. 》 Μου θυμίζει με την ψυχρή φωνή του, ο Σωτήρη, καθώς οι αστυνομικοί των βγάζουν έξω από το δωμάτιο.

《 Είναι νεκρός. 》 Φωνάζει ένας γιατρός και νιώθω τα πόδια μου να λυγίζουν. Όχι και ο Γιώτης. Βγάζω μια δυνατή κραυγή και νιώθω να χέρια του Μάριου να τυλίγονται γύρω μου.

《 Είμαι εδώ. Όλα θα πάνε καλά 》 Μου ψιθυρίζει και μου χαϊδεύει τα μαλλιά.

Τέλος κεφαλαίου..

Γουέλ δεν ήταν και το καλύτερο κεφάλαιο...

Ελπίζω να σας άρεσεε❤

Θα ανέβει ένα ακόμα σήμερα..

Και αύριο το τελευταίο ❤

Σας λατρεύω 😘

See you🔜*