Ο δικός μου δολοφόνος|✔

🔥22🔥

Σοφίας Ρον

Τρέχω μέσα σε ένα σκοτεινό και πυκνό δάσος. Ο μαύρος ουρανός σκεπάζει  προσεκτικά τις κορυφές των δέντρων. Η όραση μου ειναι σχεδόν μηδαμινή  και καταφέρνω να ξεχωρίσω τους κορμού των δέντρων εξαιτίας του φεγγαριού. Δεν ακούγεται τίποτα, ούτε ήχοι ζώων. Έχει κρύο, τόσο κρύο που νιώθω να διαπερνά κάθε εκατοστό του δέρματος μου. Τα πόδια μου είναι γυμνά και με κόπο βηματιζουν πάνω στα σπασμένα κλαδιά, σε πεσμένα φύλλα και στο υγρό χώμα. Κάθε βήμα είναι επώδυνο και ταυτόχρονα λυτρωτικό. Πρέπει να βρω έναν τρόπο να ξεφύγω. Να τρέξω μακριά και να γλυτώσω από το τέρας. Είμαι σίγουρη πως υπάρχει ένα. Είναι κοντά μου. Μυρίσω την απαίσια μυρωδιά του και νιώθω την ανάσα σχεδόν πάνω μου. Σαν να με χτύπα ρεύμα ξεκινάω να τρέχω. Περνάω ανάμεσα από δέντρα αγνοώντας τον προορισμό μου. Το πόδια μου χτυπούν με φόρα πάνω σε πέτρες, άλλες μυτερες άλλες οχι. Παρά τον πόνο που μου προκαλούν συνεχίζω και αυξανω  ταχύτητα. Όποιο και να είναι το τέρας δεν νιώθω φόβο. Απλώς κάτι μέσα μου μου επαναλαμβάνει πως πρέπει να κερδίσω την ελευθερία μου. Κερδίζοντας την ελευθερία μου θα βρω τρόπο να αποδυναμωσω αυτό το κτηνος. Τα πόδια μου σταματούν μπροστά σε ένα πελώριο δέντρο. Ο κορμός του είναι φθαρμενος και παλιός. Τα φύλλα που έχουν μείνει στα γερικα κλαδιά μετρούν τα δευτερόλεπτα για να πέσουν. Παρατηρώ το πιο πλατύ κλαδί το οποίο γερνει ελαφρώς. Κάνω ένα βήμα πιο εκεί και έντρομη παρατηρώ το πιο αποκρουστικό θέαμα της ζωής μου. Από το κλαδί κρέμονται τρία σώματα κομματιασμενα. Είναι ο Γιώτης.. η  Βικτόρια και η Ειρήνη. Το σώμα μου κολλάει στο έδαφος και εντελώς ξαφνικά μια κραυγή βγαίνει από το σώμα μου. Όμως νιώθω πως αυτή η κραυγή δεν ανήκει σε εμένα. Έρχεται από μακριά και με ρίχνει σε λήθαργο. Παρατηρώ τα άψυχα κρεμασμένα σώματα πιο αγαπημένων μου ανθρώπων. Έχουν γουρλωμένα τα μάτια που δηλώνουν τρόμο. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Μόλις κέρδισα την ελευθερία μου έχασα οτιδήποτε άλλο. Το αγόρι μου, την κολλητή μου, την αδελφή μου. Την οικογένεια μου. Απαλλάχθηκα από το άγχος, τον τρόμο, την καταστροφή και βρέθηκα σε μια ακόμα χειρότερη κατάσταση. Έχασα ανθρώπους τους οποίους δεν ξέρω αν θα μπορέσω να αντικαταστήσω ή να ξεπεράσω τον χαμό τους. Νιώθω χαμένη. Ένα καινούριο συναίσθημα ανθίζει μέσα μου.

《 Σωτήρη; 》 Ουρλιάζω δυνατά.

《 Μικρή. 》 Ανοίγω τα μάτια μου έντρομα και αντικρίζω για άλλη μια φορά το γνωστό μπουντρούμι. Παρατηρώ πως είναι δεμένη και φοράω τα ρούχα μου αν και σκισμένα. Πόσος καιρός έχει περασει; Στο ίδιο δωμάτιο είναι και ο Σωτήρης. Με κοιτάζει με ένα βλέμμα πιο μαλακό και κάθεται πάνω σε ένα ξύλινο κρεβάτι με άνετο άσπρο στρώμα.

《 Λυπάμαι. Δεν ήθελα να συμβεί αυτό. Δεν ήθελα να εξελιχθούν έτσι τα πράγματα. 》 Με πλησιαζει και ταυτόχρονα καλύπτω με τα χέρια μου το υπόλοιπο σώμα μου. Δεν επιθυμώ να με αγγίξει άλλος άντρας. Αηδιαζω και τρομάζω στην σκέψη.

《 Σοφία πονάς καπου; 》 Παντού. Τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά.

《 Απάντησε μου. 》 Μα Σωτήρη σου μιλάω. Σου δείχνω κινήσεις, παίρνω εκφράσεις. Τα μάτια μου δείχνουν ό,τι χρειάζεται να πω. Μα δεν βλέπεις. Στην πραγματικότητα είσαι ένας άντρας τυφλός. Έχεις μάθει ορισμένα πράγματα και οδεύεις με αυτά. Η υποκρισία έχει γίνει η νούμερο ένα άξια που έχεις λάβει. Και τώρα που αληθινά συναισθήματα σου χτυπούν την πόρτα σου κακοφαίνεται. Δεν σου αρέσει που η ευτυχία σου εξαρτάται από την χαρά του άλλου. Ούτε που αγωνιάς επειδή αυτός που έχεις μπροστά σου δεν είναι καλά. Είσαι παιδί Σωτήρη. Ένα ενήλικο παιδί που δεν ξέρει πως να φερθεί όταν νοιάζεται επειδή κανένας δεν του δίδαξε. Όμως φαίνεται πως μαθαίνει, και θα χαρώ πολύ όταν μάθει πόσο πονάει να χάνεις κάποιον που αγαπάς.

*Τέλος κεφαλαίου ❤

Από εδώ και πέρα θα βάζω δύο κεφάλαια την μέρα καθώς θέλω να τελειώσει το βιβλίο πριν την Πρωτοχρονιά.

Οπότε να περιμένετε σήμερα ένα ακόμα και αύριο άλλα δύο.

Τσάο Μπέλλα🔜*