//ကိုကိုေရ.. ဟိုဖုန္းနံပါတ္ကေလ မရွာနဲ႔ေတာ့ သိလား.. သား ပိုက္ဆံျပန္ရၿပီမို႔လို႔//
"ခ်ီးထုပ္ေလး"
တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ကို အခုတစ္မ်ိဳး ေတာ္ၾကာတစ္မ်ိဳး အမ်ိဳးစံုႀကိဳးခုန္ေနတဲ့ ပက္က်ိေလး..။ အခုေတာ့ သူက ဟိုဘက္ကိုဖုန္းထပ္ဆက္ရဦးမည္။
"ဟယ္လို.. ကၽြန္ေတာ္ Oh Sehun ပါ"
"ဆရာဖုန္းဆက္လာတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ.. ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ဆရာ့ဆီဖုန္းဆက္ေတာ့မလို႔လုပ္ေနတာ.. ဆရာ ရွာခိုင္းထားတဲ့ဖုန္းနံပါတ္ကေလ"
"အဲ့ဒါေျပာမလို႔.. ဖုန္းနံပါတ္ပိုင္ရွင္ကို မရွာရင္လည္း ရၿပီလို႔.. မလိုအပ္ေတာ့ဘူးမို႔လို႔"
ဝင္ေပါက္ဘက္ကို မ်က္စိကစားမိရာကေန သူတစ္ကိုယ္လံုးေတာင့္တင္းသြားရသည္။ Luhan ေမေမ...။ သူ႔ကို ရွာေနပံုရသည့္ ထိုအမ်ိဳးသမီးက တစ္ေယာက္တည္း လာျခင္းပင္။
"မဟုတ္ဘူး ဆရာရဲ႕.. ဆရာရွာခိုင္းထားတဲ့ ၆၁၂၇ ကားနံပါတ္ရဲ႕ပိုင္ရွင္ကိုလည္း စံုစမ္းၿပီးၿပီ.. ႏွစ္ခုလံုးက-"
"ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းျပန္ဆက္လိုက္မယ္"
ေျပာလက္စဖုန္းကို ခပ္ျမန္ျမန္ခ်လိုက္ရသည္။ တရားသူႀကီးေရွ႕မွာ စီရင္ခ်က္ခ်ခံရမည့္ အျပစ္သားလိုမ်ိဳး အခုမွ ေၾကာက္ဒူးေတြေတာင္တုန္လာမိ၏။
"အန္တီ"
သူ႔ကိုမျမင္ေသးတာေၾကာင့္ ထိုင္ေနရာကေနထၿပီး သူမ,ရွိရာကို သြားေခၚလိုက္မိသည္။ သူ႔ကို ယဥ္ေက်းမႈမရွိသူလို႔လည္း အထင္မခံႏိုင္ပါ။
"ေစာင့္ရတာ ၾကာသြားလား သား.."
"အာ.. ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ စိတ္ေစာၿပီး အေစာႀကီးေရာက္ေနတာပါ"
"Luhan နဲ႔ဖုန္းရေသးလား"
Sehun ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ေခါင္းခါျပမိသည္။
"မနက္ ၁ နာရီေလာက္ကဖုန္းရၿပီးကတည္းက အဆက္အသြယ္မရေတာ့တာပါ"
"အင္း ဟုတ္တယ္.. မင္းဖုန္းေတြဝင္ေနတာေတြ႕ေပမဲ့ ကေလးက ပင္ပန္းၿပီးအိပ္ေပ်ာ္သြားတာနဲ႔ မႏႈိးေပးေတာ့တာ.. မနက္လည္း ဂ်ဴတီရွိေသးတာဆိုေတာ့"
YOU ARE READING
Give and Take
FanfictionOverprotective big brothers fall for each other's little brothers. (Nov 6th, 2018 - May 7th 2020)
၂၁ (Zawgyi + Unicode)
Start from the beginning