2103: Martial Law (Love in Dark Times)

Demonstrations

A year later, we found ourselves, in the middle of a street demonstration.

February 4, 2019
One month after Martial Law II was imposed.

It has been a year, a year changes us a lot. Denise and I are in the middle of a street demonstration to fight a reprobate dictator. January nang i-anunsiyo ng Pangulong Duterte ang paglalagay nya ng Martial Law sa Pilipinas.

"As you all know our country had been under attack leading up to this moment. The bombings at the malls in the metro, the senseless shooting attacks in the Senate. Where we lost our beloved Senator Mocha Uson and Senator Drew Olivar. As such, I have signed Proclamation Number 2103, placing the entire Philippines under Martial Law. Signed at January 24, 2019 at 6 P.M. this evening. I call the whole citizens of the Philippines to be vigilant, report any suspicious person of interest so we can give justice to these brutal attacks. Patayin ninyo ang mga taong nagbabanta laban sa ating demokrasya, laban sa ating buhay."

Those were the words of this sick dictator. Mula nang maipatupad ang Martial Law, ibinawal na ang pagtitipon-tipon ng kahit sino. Kahit mga study groups, ipinagbawal. Kami sa kilusan ay hindi natinag, ka-alyado na namin ang Commission on Human Rights na ngayon ay na-abolish na, para sa pagbabantay sa demokrasya at buhay ng kahit sinong tao. Heto kami, nagpoprotesta sa Mendiola. Denise and I are going steady na, sinagot na nya ako nung birthday ko last January 21, 2019. Tatlong araw bago iproklama ang Martial Law.

We cried out of rage, we promised to do what ever it takes to protect the future generation's interest. We were not going to sit down and wait for any one of us to die. It wasn't as simple as that. She always had the urgency to fight for human rights and democracy. She was a great woman who I loved so much. Nasa isang rally kami sa Mendiola, nakabarikada sa kalye ang mga pulis at mga barbed wire. Sa likod ng barbed wire ang mga pulis na may kalasag at mga arnis sa kabilang kamay, matitikas silang naka-tayo at naka-hanay. Mataas ang araw, maingay at nagsisigawan kami habang nakatitig lang sila sa amin. Minsan, hindi ko maiwasang maawa sa mga ito, bakas sa kanilang mga mata na labag sa kalooban nila ang ginagawa nilang pagtatanggol sa Presidente.

Nagkaron ng maikling programa, kantahan, pagsunog sa effigy at pagchant. Magka-hawak kamay kami ni Denise tila nasa isang sleep paralysis episode kami, where in alam namin ang mga panganib, mulat na mulat kami pero hindi makagalaw. She has written several articles and editorials leading up to this moment. Maswerte kami na sinusuportahan sya ng paaralan namin, kahit state university kami.

Matapos ang mobilization, we went home. Pagod ngunit may ngiti sa mga labi namin, maituturing na matagumpay ang rally na ito, dahil wala ni isa ang nasaktan. Walang gulo o panganib na nagbadya sa amin.

"Mahal ko, napagod ka ba? Magrereview ka pa para sa finals mo. Sabi sayo wag ka na lang sumali ngayon eh."

"Love, wala ito. Kaya ko naman ang sarili ko. Bayan muna bago ang sarili." She smiled weakly at me.

"Okay, mahal. Sa bahay ka na kaya magstay muna? Para masigurado kong kakain ka habang nagrereview ka. Pagsisilbihan kita aking mahal." I suggested to her.

"Love love, hindi mo naman ako kailangan pagsilbihan. Ganto, I will stay with you tonight. But please promise magpapahinga ka." She said to me.

"I promise." I said to her.

"Okay. Daan muna tayo ng dorm ko, papaalam lang ako kay Eileen and get my books." She said.