On Tour with Noah

5. Dawn Starr: presentatrice en koningin

'Vind je het wat?'

Het is een donkergrijs shirt met een gele breed lachende mond. De tekst luidt: "YES, IT'S OKAY TO SMILE".

Ik glimlach. 'Nou, je shirt is wel aanstekelijk.'

'Ja toch?' grijnst hij. 'Nou, als je me wilt excuseren, ik ben eventjes naar mijn moeder.' Schaamteloos loopt hij weg. Op zijn rug staat: "STILL SMILING?"

Ik merk dat ik hem nakijk. Even ben ik in gedachten verzonken, denkend aan hoe graag ik een handtekening van Falling Angels zou willen, tot ik ruw uit mijn gedachten word getrokken door een lampje boven mijn hoofd, die aanspringt. Ik heb een superidee, en het heeft te maken met het winnen van de titel 'Grootste Falling Angels-fan'.

〰➰⚫️➰〰

'Klaar? Actie!'

De woorden van mijn moeder komen net iets te laat binnen, en ik zie de rode lampjes op de camera's aanspringen. Snel schrik ik op uit mijn gedachten. Wat ging ik ook alweer als eerst zeggen?

'Uh, hallo allemaal!' pruttel ik. 'Vandaag is de allereerste aflevering van On Tour With Noah.'

Ik haal diep adem. 'Ik heet Dawn, en ik zal jullie deze zomer op de hoogte houden van waar Noah komt, hoe het ervoor staat in de tourbus en daarbij zal ik Noah elke dag interviewen om te zien hoe het met hem gaat.'

Achter de camera zie ik mijn vader met zijn brede grijns. Hij stoot één van de crewmembers, Jonas, een lange jongen met een blond baardje, aan en zegt iets onverstaanbaars, maar ik kan liplezen: 'Dat is mijn dochter.'

Ik glimlach. Voor het eerst in mijn leven maak ik mijn vader echt trots. En dan niet alleen door te bestaan.

'Het is nog een halfuur voor Noah op moet voor het concert. Hij is het voorprogramma voor... tamtam, Falling Angels!' roep ik, terwijl ik merk dat ik wat meer in mijn element kom. In mijn ooghoeken zie ik Noah naar buiten komen, en besluit er op in te spelen.

'Ik weet niet hoe Noah zich op dit moment voelt, maar de laatste keer dat ik hem sprak,' zuig ik uit mijn duim terwijl ik in Noah's richting loop, die godzijdank blijft staan, 'voelde hij zich nog oké. Laten we even kijken hoe hij er nu voor staat. Noah!'

Noah doet alsof hij net kwam aanlopen. 'Oh, hoi, Dawn, hoe gaat het met je?'

'Met mij gaat het prima,' antwoord ik en wend me dan tot de camera, 'maar de vraag is natuurlijk: hoe gaat het met jou?'

'Gaat wel, natuurlijk ben ik superzenuwachtig,' zegt Noah met een spoortje schaamte op zijn gezicht. 'Kun je het zien?'

Ik buig me naar achteren om hem goed te inspecteren. 'Niks van te zien,' zeg ik. 'Als je ook zo knalt op het podium kan ik je een staande ovatie garanderen.'

'Ik zal mijn best doen,' knikt Noah blij.

'Nog een vraagje: hoe heb je je vandaag voorbereid?'

'Eigenlijk wat ik normaal doe, ik heb uitgeslapen voor zover dat kon, toen ben ik hiernaartoe gekomen om nog een laatste paar dingetjes te regelen, mijn microfoon enzo.' Hij maakt een wegwerpgebaar.

'Toen ben ik teruggegaan naar de tourbus, en op dat moment was het drie uur 's middags dus ik ging dood van de honger, en we hebben daar geluncht.'

(Side note: 'we' slaat in dit geval op Noah en ik.)

'Daarna heb ik nog even stilgezeten tot half vijf ofzo, en toen ben ik me gaan klaarmaken voor het concert. En het is nu half zeven, nog een halfuur.'

'Interessant,' knik ik, wat ietsjes duffer uit mijn mond kwam dan dat ik had bedoeld. Ik wend me dus weer tot de camera.

'Jullie hebben nu Noah even gehoord, en straks zien jullie hem in het voorprogramma van Falling Angels, wat wij ook zullen filmen. Elke dag filmen we sowieso eventjes, om jullie op de hoogte te houden. Oh, en Noah?'