Suskun Serçe

SS-14

Esen ve Selma teyze Nehir'in etrafında dört dönüyordu. O'nun iyi olduğundan emin olmaya çalışıyorlar, şu zamana kadar gösterdiği ilerlemenin bozulmasından korkuyorlardı.Nehir artık ailenin bir parçasıydı.Herkes Kaya için ne anlam ifade ettiğinin görebiliyor ama karışmak istemedikleri için geri çekiliyorlardı.Bu Nehir ve Kaya arasındaki bir ipti ve kimsenin bunu çekme hakkı yoktu.

Nehir elindeki fincana baktı ardından evin kapısına tekrar çevirdi başını.Geldiği andan beri sürekli kapıya bakıyor Kaya'nın içeri girmesini bekliyordu.Ona ihtiyacı vardı her ne kadar yanında olan insanlara minnettar olsa bile Kaya'nın yeri onda ulaşılamazdı.

En sonunda bu bekleyişi sona ermişti.Zilin sesi duyulmuştu.Nehir hiç duraksamadan kapıya doğru ilerlemiş ve hızla açmıştı.Karşısında görmeyi beklediği kişi Samet değildi.

"Niye bir anda bu kadar üzüldünüz küçük hanım?" Samet kendi çapında eğlenirken, Nehir hala adamın iri cüssesinin ardından Kaya'yı görmeyi bekliyordu.Soru dolan bakışlarını Samet'e çevirdi.

"Seninki aşağıda gelecek birazdan ben sevgili eşimi almaya geldim." Esen Samet'in uzattığı elini tutarken Nehir cevabını almıştı.Neden yukarıya çıkmamıştı ki? Neden aşağıda bekliyordu? Nehir bu soruları sormak için masanın üstünde olan kağıda uzanacaktı ki sesini duydu.

"Oyalanma dedim sana aşağıda bekliyor Güney."

Kaya cümlesini bitirir bitirmez kolları arasında buldu Nehir'i.Yaşadığı şaşkınlığı bırakarak kollarını sımsıkı kızın etrafına sardı.

"Neyse bizler de fazlalık olduk artık, Selma teyze gel seni de bırakalım.Burada kalman senin için iyi değil." Samet eşini ve teyzesini alıp giderken Kaya'ya bir baş selamı verip çıktı.

"İyi misin Nehir?"
Sorusunu sorarken kızın yüzüne uzandı parmakları ve yavaşça yanaklarını okşadı.Aralarına biraz mesafe açarak kızın gözlerinin içine baktı.
Nehir usulca gözlerini yumarak iyi olduğunu söylemeye çalıştı.

Kaya Nehir'e ulaşmak istiyordu ama Nehir'i bilmiyordu.Nehir'in psikolojik durumu o kadar kötüydü ki beraber bir hayatları olabilir miydi hiçbir fikri yoktu.

"Saat geç olmak üzere artık uyusak iyi olur.Bugün çok yorulmadın mı sende?"Cümlesinin sonunda gülümsedi.Kaya'nın duruma göre yaptığı ironi kızın kıkırdamasına sebep oldu.Sesini duyabildiğine inanamıyordu.

Kaya'nın kolları arasından çıkan Nehir eline kağıdını aldı ve hızlıca bir şeyler yazarken adam omzunun üstünden onu izliyordu.

"Acıkmadın mı? Ben açım ama seni bekledim." 

Kaya anlamsız bakışlarını kağıdın üstünde gezdirdi.Aptal sırıtması ile kıza bakarken onun gözlerindeki parıldamayı gördü.Adam bu ışığı biliyordu.Korktu ama bunu düşünmek istemedi.Şu an almak istediği sevginin fazlasını karşısındaki sırmalıya vermek istiyordu.

"Madem öyle, gel bakalım." 

Kızı beraberinde alarak mutfağa girdi.Nehir'i sandalyesine oturttu ve hızlı bir omlet için kollarını sıvadı.İçinde yeni yeşeren umutlar korkusunu sadece bastırıyordu.Gece yarısı olunca Kaya korktuğu kaçtığı ne varsa yüzleşmek zorundaydı.

"Öyle oturmak yok.Kalk bakalım." Kızın ellerine uzandı ve onunla bir şeyleri beraber yapabilmenin keyfini çıkardı.Bu onun normal bir hayatları olabileceğine, üzüntüyü onca acıyı geride bırakabileceklerine olan inancının bir parçasıydı.

Kaya kendi içinde yeniden savaşırken Nehir iyi olduğuna kendini inandırmaya çalışıyordu.Elleri titriyor kendine sürekli her şeyin geçip gittiğini söylüyordu.Güçlü kalmak uğruna ikisi de yüzlerine gülmeye çalışıyordu.