Unwavering Love (Major Revision)

Kabanata 13

"May utang ka pa sa akin, ah!" Sigaw ng kaibigan pabalik. Hindi ko na narinig ang huli nitong sinabi dahil malayo na ako sa kanya.

"Good Morning!" Bati ko kay Lodia at Lia na parehong matamlay. Nilagay ko ang aking bag sa ilalim pagkatapos ay humarap sa kanilang dalawa. Si Lia ay nasa harap ko habang si Lodia ay nasa kanan ko. "Problem guys?"

Bumuntong hininga si Lodia na sinegundahan naman ni Lia.

"Nagtext sa akin si Neil. Hindi na daw siya makakasali sa project natin." Lodia replied.

"Bakit daw?"

"His lola passed away yesterday. Kailangan daw siya ng pamilya niya. Neil is the breadwinner of his family, Chacha."

"B-but... what about his school?"

"I guess he'll dropout soon? Ang lola niya ang nagpapa-aral sa kanya now his lola's gone, he needs to work to support his family."

"Ang parents niya?" Usisa ko pang muli.

"Ang alam ko ay wala na siyang mga magulang. Mayroon siyang mga tito at tita doon pero di niya naman siya nito tinutulungan dahil may sarili din silang pamilya na kailangan buhayin. It's now or never for Neil this time."

Bahagya ako nakaramdaman ng kalungkutan dahil sa hindi siya makakasama sa aming project kundi malaki ang posibilidad na mahihinto ang pag-aaral niya. Mas lalo din akong naghinayang na makita si Lia, na sobra ang lungkot ngayon. Nakatungo siya at hindi pa nagpapakita ng mukha sila ng dumating ako.

Bumangon si Lia sa pagkakayuko. Inayos nito ang ang nagulong buhok. Binigyan ko siya ng tissue para punasan ang mukha niyang nabasa ng luha.

"I will do everything to get him back. Hindi siya pwede mahinto!" Lia response, crying out loud.

Nilapitan ko si Lia at niyakap ng mahigpit. Nagtitinginan na ang iba naming kaklase sa amin, ang iba ay tinatawanan pa siya ngunit wala akong pakialam. Even though I don't know how much this pain her, I want to be there for her. I want her to know that she have me—comforting her.

A shallow tears isn't different from a real tears. Walang pagkakaiba ang pagluha. A tears is the only way you can express what you felt and the words you cannot speak. You cry because you felt the need to cry. No what's if and all.

Sumama si Lodia sa pagyayakapan naming dalawa.

"Mahigpit na yakap to all of us!"

Tinulungan ni Lodia si Lia na punasan ang luha nito pagkatapos mahismasan.

"You're such a crybaby!" Lodia joked. Sinungitan lamang siya ni Lia, which is I think the very first time she did.

"We will talk to ma'am Ayda after our class okay? Hush now, Lia! Everything will be alright."

I am thankful that I have met these people. They bring joy in my life. We may have different personality but I am always amaze how we instantly clicked for each other.

Do really opposites attract then?

Katulad na lang ng niyakap ko si Lia, I don't know the reason why I did it but I felt the need to hug her. She's very quiet and hard to read. Kaya nakakatakot minsan siyang kausapin. But the more I get close to her, the more I get to know her. Same as Lodia na pakiramdam ko ay mataray noong umpisa. But now, I eventually understand her. She's simple and bright person. Madali para sa kanya na umintindin ng kapwa.