The Not So Good Girl Changes Everything

27.

Στέφανος

Όταν κατάλαβα πως αποκοιμήθηκε στον ώμο μου, την σήκωσα στα χέρια μου και την πήγα προς το αμάξι μου.

Την έβαλα στο κάθισμα του συνοδηγού και άρχισα να της χαϊδεύω τα μαλλιά απαλά μέχρι που άρχισε να κουνιέται, προσπαθώντας να βολευτεί και άνοιξε ελάχιστα τα μάτια της.

Ισμήνη- Τι έγινε;

Ρώτησε με βραχνιασμένη φωνή από τον ύπνο και της χαμογέλασα.

Στέφανος- Τίποτα μωρό μου. Αποκοιμήθηκες και σε έφερα εδώ για να μην είσαι μέσα στο κρύο. Ήξερα πως άμα σε επέστρεφα σπίτι σου, θα με έβριζες που άφησα την μηχανή σου εδώ, οπότε έκατσα εδώ και περίμενα να ξυπνήσεις!

Λέω και μου χαμογελάει.

Αχ αυτό το χαμόγελο! 

Ισμήνη- Ευχαριστώ για σήμερα. 

Για απάντηση, ένωσα τα χείλη μας και ανταποκρίθηκε αμέσως.

Στέφανος- Μικρή μου, είναι ήδη αρκετά αργά. Δεν θα ήταν καλύτερα να γυρίσεις για να μην ανυσηχούν οι γονείς σου;

Της είπα και μου έγνεψε θετικά.

Ισμήνη- Έχεις δίκιο! Θα τα πούμε.

Λέει και βγαίνει από το αμάξι.

Ανεβαίνει στην μηχανή και βάζει το κράνος της.

Κατεβάζω το παράθυρο και βγάζω το κεφάλι μου προς τα έξω.

Στέφανος- Θα έρθω μέχρι το σπίτι σου για να βεβαιωθώ πως θα φτάσεις καλά!

Της λέω και μου χαμογελάει, ενώ κουμπώνει και σφίγγει καλύτερα το λουρί του κράνους.

Βάζει μπρος και ξεκινάει να οδηγάει, όπως κι εγώ.

Όταν φτάσαμε στο σπίτι της, την βλέπω που κατεβαίνει από την μηχανή της και γυρνάει να με κοιτάξει.

Κατεβάζω για άλλη μια φορά το τζάμι και την κοιτάω.

Με χαιρέτησε με ένα νεύμα του χεριού της και έκανα το ίδιο, αλλά δεν έφυγα μέχρι να βεβαιωθώ πως μπήκε σπίτι της με ασφάλεια.

Μόλις κλείσει η πόρτα, γυρνάω το κλειδί στην μίζα και πατάω γκάζι, συνεχίζοντας τον δρόμο για το σπίτι μου.

Ξεκλειδώνω την πόρτα του και μπαίνω μέσα αθόρυβα, όταν μπω προσπαθώ να την ξανακλείσω εξίσου αθόρυβα.

Ανοίγω το φως στο σαλόνι κι όταν βλέπω τον πατέρα μου να με κοιτάει εξονυχιστικά, πετάγομαι πάνω και πιάνω την καρδιά μου.