The Not So Good Girl Changes Everything

17.

2 months later

Μια ακόμα μέρα στο σχολείο πέρασε, χωρίς ιδιαίτερες εξελίξεις - εκτός του ότι η Άμελια τα έφτιαξε με τον Στάθη -.

Έκλεισα την τσάντα μου και ακολούθησα την Αμέλια και την Παυλίνα, που με περίμεναν, προς την καφετέρια.

Κάτσαμε σε ένα τραπέζι, παραγγείλαμε καφέδες και αρχίσαμε να συζητάμε.

Μερικά τραπέζια πιο δίπλα ηταν μια παρέα αγοριών - με τον Στέφανο, τον Στάθη και τον Πέτρο  - έκαναν συνέχεια φασαρία.

Αμέλια- Έλα μην τους δίνεις σημασία, κάποια στιγμή θα ησυχάσουν!

Μου είπε και αφού ξεφύσισα, ρόλλαρα τα μάτια μου και προσπάθησα να συμμετέχω στην συζήτηση.

ΑΛΛΑ τα νεύρα μου είναι τεντωμένα στον Θεό και ορκίζομαι θα κάνω φόνο.

Σηκώθηκα απότομα απο την καρέκλα μου και τους πλησίασα, προσπαθώντας να καταλάβω τι συζητάνε.

Λέγανε για τον Στέφανο και ό,τι είναι όλη την ώρα στο κίνητο και δεν τους δίνει σημασία, ώσπου ένας από αυτούς τού άρπαξε το τηλέφωνο.

Στέφανος- Δωσ' το πίσω τώρα!

Στάθηκα πίσω από το παιδί που κρατούσε το τηλέφωνο και με μια πολύ επιδέξεια κίνηση, του άρπαξα το τηλεφώνο.

Ισμήνη- Θα το πάρω εγώ αυτό, ευχαριστώ!

Είπα και έκανα ένα βήμα πίσω, όταν όλοι είχαν μείνει αγαλματάκια ακούνητα κι αμίλητα.

Ισμήνη- Ποιος ηλίθιος δεν έχει κωδικό;

Ρώτωσα ρητορικά αν και ήξερα την απάντηση.

Μόλις το άνοιξα εμφανίστηκε μπροστά μου μια συνομιλία.

Για μισό λεπτό...

Αυτή η συνομιλία, είναι η συνομιλία μου με τον άγνωστο μαλάκα που μου την δίνει στα νεύρα.

Δεν το πιστεύω πως τόσο καιρό με δούλευε.

Έπνιξα ένα ειρωνικό γελάκι και πήρα ξανά το μπίτσικο, ειρωνικό, νευριασμένο βλέμμα μου.

Τον πλησίασα και πέταξα το κινητό πάνω στο τραπέζι.

Ισμήνη- Ήξερα πως ήσουν μαλάκας, αλλά δεν πίστευα πως θα πέσεις τόσο χαμηλά!

Είπα αρκετά δυνατά, ώστε να ακούνε όλοι οι φίλοι του πως ανακάλυψα πως μου έπαιξε πουστιά, χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς έκανε.

Έπιασα την τσάντα μου με νεύρο, πετώντας ένα 5αρικο στον ταμεία και βγήκα έξω.

Πήγα πίσω στο parking του σχολείου και έβαλα το κράνος μου, πριν ανέβω στην μηχανή.