The Billionaire's Maid (Under Editing)

Chapter 20

Chapter 20: Vacation
.
.
.
.
.
.
.

Zechariah's POV

"Please. This is the last time. Just listen to me at lalayo na ako ng tuluyan sayo" seryosong sabi niya.

Napalunok ako ng ilang beses sa sinabi niya pero hindi ko pinahalata.

Tumango nalang ako sakanya kahit na pilit. Hinila niya ako papunta sa likod ng bahay kung saan may malaking puno.

"I'm sorry for what I did" panimula niya.

"Sorry? Anong magagawa ng salitang sorry para maibsan yung sakit na naidulot ng ginawa mo?" sarkastikong sabi ko.

"Let me first explain" he said calmly. "Lumayo ako sayo dahil alam kong nasasakal na kita. Masyado akong naging maghigpit sayo kaya narealize ko na pakawalan ka. Kaya ako na yung lumayo sayo." He explained.

"What a nonsense reason!!!" Sigaw ko. "You'd said you love me and you don't wanna lose me! Pero ano sa tingin mo ginagawa mo!?" I shouted him.

"Yes. I love you but I sacrifice my own happiness. You! You're my happiness but I set you free because I don't wanna see you tormenting" he said.

"Nahihirapan? Ha! Nagpapatawa ka ba? Sino namang nagsabi sayong nahihirapan ako?" Natatawang sabi ko pero at the same time may pagka-sarcastic.

"I'm sorry" yun lang yung nasabi niya.

"Sorry? I hate that word! Ilang beses akong nag sorry sayo noon pero ano? Tinanggap mo ba?" Sumbat ko. "Ilang araw kong hinintay na magkita tayo ulit simula nung sa restaurant. Pero ano? Nakita nga kita may kasama ka namang iba!" Nag umpisa ng tumulo ang mga luha ko. Ewan ko ba pero ang sakit sakit sa dibdib.

"I really sorry" he said and he hug me.

"Bitawan mo ako! You don't need me anymore! Puntahan mo yung kasama mo kanina. Yun ang yakapin mo!" Sigaw ko. At tinanggal ko yung pagkayakap niya sakin.

"Please Zec... Forgive me" pagmamakaawa niya na parang may tutulo na ring luha sakanya.

Napabuntong hininga nalang ako. Gusto ko siyang patawarin pero may namumuo paring sakit at galit sa dibdib ko.

"Give me one more chance. Please, Zec" he said.

"I can't give you a chance" nakayukong sagot ko.

"B-but why?" He said while his tears falling down to her cheeks.

"May girlfriend kana. Ayokong masira kayo ng dahil sakin" seryosong sagot ko.

"She's not my girlfriend! I don't even know her name. I just used her to forget pero nung makita kita ulit natakot ulit akong mawala ka. I've missed your smile, your laugh, and your sweetness. Selfish man pero I don't want to see you showing up those things to other man." he explained.

Hindi ko alam pero parang gumaan ang pakiramdam ko sa sinabi niya.

"Can you give me another chance?" Tanong ulit niya.

I just nodded as the answer.

"Really?" Paninigurado niya.

"Yeah. Pero this is your last chance"

"Thank you" he said then he hug me. This time, i hug him back.

Sa totoo lang, i missed him too. I really missed him so much.