A Box of Memories (COMPLETED)

The Truth and Goodbyes

THOMAS

Southern City,
April 2003

"Ijo, ayokong masaktan ka pero kailangan mong malaman ang totoo. At sana, pag malaman mo na ang totoo, wag kang magtanim ng galit at matuto kang magpatawad." May kinuha siya sa bulsa niya at iniabot saakin. Isang pirasong papel.

"Alam kong hahanapin mo siya at itatanong mo saakin ang address niya. Kaya sinulat ko na diyan" naguguluhan man, tumango na lang ako't ngumiti.

"Thank you po Tatang Ben" bago pa ako makapasok sa kotse ay may sinabi pa siya.

"Tandaan mo ijo, lahat ng nangyayari ay may rason."

Ngayon naiintindihan ko na kung ano ang sinabi ni Tatang Ben kanina. Pero paano ako hindi magtatanim ng galit pag nalaman ko na ang taong mahal na mahal ko at ang taong kadugo ko ay nagkaanak at kinasal? Ano sa tingin nila ang mararamdaman ko? Iiyak sa saya at ico-congratulate sila?

"T-thomas, pwede b-ba tayong mag usap?" Tumalon ang puso ko nang marinig kong binanggit niya ang pangalan ko. I close my eyes to stop my tears from falling. I calm myself first before I turn my gaze at her. May namumuong luha sa mga mata niya kaya agad kong iniwas ang paningin ko.

"Okay. But not here" dali-dali akong pumasok sa kotse, nakita ko pa na nagtitigan muna sila bago sumakay si Andeng sa passenger seat.

I started the engine and drove off to park, our place where we used to spend our time together, before. Bumaba ako at pinasadahan ng tingin ang paligid. Nandoon pa din ang swing pero kinakalawang na sa tagal, ang mga bench, the seesaw, and the monkey bar. The place looks old and creepy but for me, this place is very special.

I walk towards the swing and sit. I saw in my peripheral view that she sat beside me. A sad smile formed my lips and a tear started to fell down my cheeks when the memories with her started to flash. A memorable one.

"Why?" I whispered and look at her

"Why did you broke your promise, Andressa?"

"Why him? Why did you chose him? Why did you chose my brother? Why?" I asked nearly pleading. She shake her head and starting to cry.

"I'm sorry" she said almost whisper

"I'm sorry, I waited you for so long Toto, but–" napahikbi siya at pinunasan ang luha sa mukha. I wanted to wiped off that tears of her. I can't bare to see my love crying.

"Naghintay ako kahit hindi ko alam kung babalik ka pa. Toto, naghintay ako ng ilang taon"

"Where's our child? Yun ba yung batang lalake kanina? Is he my son?" Patuloy pa ring pumapatak ang luha sa mga mata ko. Nakita ko na parang natigilan siya sa tinanong ko at maya maya ay himihikbi na siya kasabay ng marahang pag iling.

"P-pasensya n-na. P-pasensya na T-toto." And she keeps on saying sorry. Nabigla ako nang bigla siyang lumuhod sa harap ko habang umiiyak.

"Yung batang lalake, anak siya ni Allan sa pinsan kong namayapa na. Noong umalis ka, naghintay ako sayo. Kami ng anak mo. Pero noong tatlong taong gulang na si Tom, nagkasakit siya at di na naagapan dahil kapos pa ako sa pero noon. Noong, n-noong namatay ang anak natin, para na rin akong namatay." At humagolgol siya. Di na rin paawat ang mga luha ko. Wala na ang anak ko.

"Ilang taon din akong nag luksa. Na depress ako, pero nandito palagi si Allan. Siya ang nandito noong kailangan na kailangan kita." Naninikip ang dibdib ko sa sinabi ni Andressa. Di ko mapigilang sisihin ang sarili ko. Kung sana hindi ako umalis. Kung sana ay hindi ako pumayag na sumama pabalik kay mama, sana buhay pa ang anak ko. Sana kami pa ni Andeng. Hinawakan ni Andeng ang kamay ko.

"Binigyan ko siya ng pag-asa noon nagawa na niya akong pangitiin. At– at nagbunga iyon. Humihingi ako ng paumanhin Toto. D-dahil, hindi ko natupad ang pangako ko. Di ko natupad na, h-hintayin ka." Tumayo ako at inalalayan siyang tumayo. Pinunasan ko ang luha niya ng panyo ko.

"D-dalhin mo ako sa puntod niya. Gusto kong makita ang anak ko." Tumango siya. At lumingon sa punong mangga sa likod ko.

"Itong parke na ito, pamana ito ng lola mo sana saiyo. Pero, hiningi ito ng kuya mo. Hiningi ito ni Allan para dito ilibing ang anak natin." Nag lakad ako papalapit sa puno. And there, I saw the gravestone of my son. He has the picture beside. Makikita mong alagang alaga ito dahil para pa itong bago. I trace

"Kamukha mo siya. At kaugali rin." Wika ni Andeng sa likod ko. May nakita akong pala sa gilid ng kubo sa di kalayuan. Tumayo ako at kinuha ito, kinuha ko rin ang box sa kotse at bumalik doon.

Nagsimula na akong maghukay sa tabi ng gravestone ng anak ko, pagkatapos ay inilagay ko iyon doon. Kinuha ko muna ang panyo na pinunas ko kay Andeng at nilagay sa box. Pati na rin ang keychain sa cellphone ko. Rinig na rinig ko ang paghagolgol niya sa likuran ko.

Inside this box are my memories with her. Mga alaalang kay sarap balikan ngunit kailangan ng kalimutan.
                         

"You know that I love you so much, and up until now, I still love you." Panimula ko ng hindi lumilingon.

"But today, together with this box, I will bury the memories we had." Wika ko habang tinatabunan ang box ng lupa. Nang matapos ako ay lumingon ako sa kanya ng may luha sa mga mata. Nakatabon ang mga kamay niya sa mukha at tahimik na umiiyak.

"I wish that I will wake up one day with amnesia, so that I will forget you." I whispered. Naglakad na ako papalayo, pero bago ko siya lampasan ay nag salita ako.

"Goodbye, Andeng"

"Sandali!" Sigaw niya bago pa man ako tuluyang maka alis. Huminto ako at hindi lumingon. Narinig ko ang mga yabag niya palapit saakin, at huminto siya sa harapan ko. Kinuha niya ang isang kamay ko at may naramdaman akong malamig na bagay doon.

"Ibigay mo ito sa karapatdapat na babaeng makakasama mo habang buhay. Na mamahalin ka, ng buong puso." Hinalikan niya muna ang nakakuyom kong kamao saka tinignan ako sa mata.

"Goodbye, Toto" she whispers.

And she walks away. Away from me, away from my life. And she will never come back, never.

I bow down my head and open my palm, and I saw the necklace.

The necklace that I gave to her.
And as if on cue, my tears starts to fall.

~THE END~