On Tour with Noah

1. De ochtend van vertrek

'- is iets heel belangrijks. Het wordt super! Je gaat alles zien van Europa! En je krijgt ook nog eens kaartjes voor alle voorstellingen die Noah geeft!

'Pap, volgens mij noem je dat geen voorstelling.'

'Wat niet?'

'Een jongen die zingt en danst op een groot podium is geen voorstelling!'

'Wat dan wel?'

'Een concert!'

Mijn vader trekt een vragend gezicht. 'Wacht, je kende de jongen toch niet?'

'Nope.'

'Hoe weet je dan dat 'ie zingt?'

Oeps. Gedist door mijn eigen vader.

'Oké, ik geef het toe,' breng ik uit. 'Ik vertik het om op tv dom te gaan doen, dus ik heb wat research gedaan, oké?'

Mijn vader schatert het uit en geeft me een dikke, bottenbrekende knuffel. 'Dat is mijn meisje! Het familiebedrijf is in goede handen!' Dan laat hij me los. 'Ik heb je spullen ingepakt. Al je douchegels, handdoeken, kleren, sieraden en schoenen heb ik in dit,' hij reikt een hand uit naar een giga-koffer, 'kleintje weten te krijgen. Trots of niet?'

Ik geef toe met een glimlach. 'Trots.' Als ik doorheb dat ik mijn boze houding heb ingeruild voor een lach, hervat ik me snel weer. 'Maar ik wil nog steeds niet mee! Noah schijnt hartstikke arrogant te zijn! Ik wil daar niet mee opgescheept zitten tot het eind van de zomer! Dat kun je me niet aandoen!'

Mijn vader maakt een wegwerpgebaar. 'Joh, dat zal vast wel meevallen. Als je hem hebt ontmoet en je vindt hem nog steeds niet aardig, dan kom je maar bij mij zitten. En nu meekomen!' Hij huppelt de trap af.

Ik rol overdreven met mijn ogen, ook al weet ik dat hij het niet kan zien. Na een laatste blik op mijn kamer te hebben geworpen, sta ik op, mijn iPod op het laatste moment meepakkend, en sleur mijn koffer de trap af.

Mijn hele naam is Sundawn Felicity Starr, maar Dawn klinkt net iets normaler. Ik heb donkerbruin haar dat net boven mijn borst valt. Ik heb een lichte huid, in een tijdschrift heb ik ooit gelezen dat mijn huid onder huidtype 1-2 valt, wat betekent dat je huid zo ongeveer te licht is om ooit bruin te worden. Heb ik weer.

Mijn ogen zijn grijs met een donker randje, ongeveer het enige waar ik mee kan pronken. Verder heb ik een smalle neus (iets te smal, voor mijn part), dunne lippen en een ovaal gezicht. Ik ben relatief klein en petite voor een zestienjarige, maar dat vind ik niet erg. Liever dat dan opmerkingen als: "He, hoe is het weer daarboven?"

Het is een zonnige zaterdagochtend, lekker warm, dus ik loop in een shortje en een zonnebril de oprit op. Als ik de hoek om loop, wordt het gelijk een stuk kouder: we lopen in de schaduw van een enorme zwarte bus met grote witte letters erop: NOAH DE GROOT. De bus is versierd met een foto van Noah, die zijn pet vasthoudt in een danshouding.

Buiten lopen cameramannen, geluidsmannen en crewmembers allemaal dingen te regelen met mijn vader en moeder, die inmiddels ook aan zijn komen lopen. Mijn ouders gaan allebei mee, net als Day en Dusk, die natuurlijk niet achtergelaten kunnen worden.

Binnen is het een stuk kleiner dan ik had verwacht. Noah heeft natuurlijk een eigen slaapkamer, want die is natuurlijk de ster. Ik ben jaloers. Overal hangen posters van hem, en hier en daar staan wat losse voorwerpen die alleen maar kunnen vallen. Als ik vraag waarom die dingen er staan, krijg ik te horen dat Noah speciaal heeft gevraagd of hij iets van thuis mocht meenemen. Oké, Noah, dat je je slaapkamer meeneemt is één ding, maar de rest van je huis kun je toch beter thuislaten?

Als slaapplek krijgen we allemaal een soort van bunker, waar je perfect het gesnurk van anderen kunt horen. De badkamer is één vierkante meter, we hebben een mini-tv en verder een keuken die is volgestouwd met eten: pluspunt.

Ik ga op één van de banken zitten en wacht tot Day en Dusk zijn opgehouden met het uitkramen van onzin als 'OMG, DIT IS GEWELDIG! BESTE ZOMER EVAHH' wat ze overigens alleen doen om mij te treiteren, omdat ze weten dat ik normaal zo praat.

'We hoeven alleen nog maar naar de Burger King te rijden en Noah op te halen,' zegt een dikke crewmember, wiens naam ik heb gehoord toen hij zich voorstelde aan mijn vader: Lenny.

Plotseling beweegt de tourbus, we rijden. Ik zie spoedig door het raam allerlei knalgele fangirls naast de weg staan, de chauffeur moet soms scherpe bochten maken om ze te ontwijken. Soms zo scherp dat ik omval en met mijn hoofd tegen een kastje bonk.

'Au!' schreeuw ik uit. Mijn broertjes schateren het uit als ik in de spiegel een rode bult op mijn voorhoofd zie vormen. Pff, dat er ook weer bij. Geweldig.

Om nog maar eens iets te vertellen over Noah de Groot: het gerucht gaat dat hij te hard reed op zijn scooter en daarna de politie probeerde om te kopen met zijn handtekening. Zijn handtekening, nota bene! Hoe dom ben je dan? Natuurlijk moest hij die bekeuring gewoon betalen. Sukkel.

Eén van mijn vrienden, Milo, zei zelfs dat zijn vader een oude kennis heeft wiens nichtje een broer had die Noah mocht interviewen. Op de helft van het interview liep hij gewoon weg, omdat hij er geen zin meer in had. Stel je voor, die gast moet ik straks dus ook gaan interviewen, hè? Wat als hij midden in het programma wegloopt? Het wordt live uitgezonden, dus ik zal zelf wat moeten verzinnen. En raad eens waar ik slecht in ben? Juist, improviseren. Bedankt, pap.

We stoppen na een ongelofelijk lang ritje naar de Burger King (wat voor een normaal voertuig tien minuutjes over zou doen, maar nee, wij moeten natuurlijk Noah's mega-slaapkamer en rest van zijn huis meesleuren. Als we eindelijk tot stilstand komen, is het wachten op Noah zelf, het enige missende puzzelstukje van de afschuwelijke zomer die me te wachten staat.

Oh, how the adventure begins.

@Dawnnx: Vandaag eerste dag aan boord van de Noah de Groot-tour! #excited (note sarcasm)

-------

Johoo,

Hier het beginhoofdstuk van mijn gloednieuwe boek OTWN! (Zeg: Oh-Town ;D) Ik hoop dat jullie het leuk vinden en blijf vooral verder lezen, het wordt geweldig :)

Ik ben best perfectionistisch geweest over dit hoofdstuk en over de volgende (maar vooral over deze) dus als je een spelfout ziet: zeggen! Of als ik weer veel te moeilijk heb gedaan met rare grammaticale constructies die eigenlijk helemaal niet kunnen: zeggen!

En als je een mening hebt over dit hoofdstuk: zeggen! (En voten als je het leuk vond ;p)

Liedje aan het begin was: One Republic - Counting Stars.

Tot volgende week (zondagavond)!