အရင္ကေတာ့ အသက္ ၂၀ လူပ်ိဳအရြယ္ေလးမို႔ လူေရွ႕သူေရွ႕မွာ အရွက္ခြဲခံခဲ့ရတာေတြကို နာၾကည္းလြန္းခဲ့ေပမဲ့လည္း.. အခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူ ဘာကိုမွ အေရးမစိုက္ခ်င္ေတာ့။ သူ႔အတြက္ အေရးႀကီးတာ Luhan တစ္ေယာက္တည္း။
"ကိုႀကီးနဲ႔ ထိပ္တိုက္မေတြ႕ပါနဲ႔ Sehun ရယ္... ကၽြန္ေတာ္... ထပ္ၿပီး စိတ္မဆင္းရဲခ်င္ေတာ့ဘူး"
Han လက္ဖ်ားေလးေတြက တုန္ယင္လို႔ေနသည္။ မ်က္ေတာင္ရွည္ေတြတဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ၿပီး ေဝ့သီေနတဲ့မ်က္ရည္ေတြကို ဖံုးကြယ္ဖို႔လုပ္ေနတာျမင္ေတာ့လည္း ဒီလူက ရင္ကြဲရျပန္သည္။
"ကိုယ္ေစာင့္ပါ့မယ္.. Han အဆင္ေျပတဲ့အခ်ိန္အထိ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေစာင့္မွာမို႔ မငိုပါနဲ႔ကြာ"
ပါးျပင္ေပၚျဖတ္စီးက်လာတဲ့မ်က္ရည္တစ္စက္ကို လက္မနဲ႔ပင့္သုတ္လိုက္ေပးၿပီး Sehun တတြတ္တြတ္ေျပာေနမိသည္။ စိတ္ထိခိုက္လြယ္လြန္းတဲ့ ဒီေကာင္ေလးကို သူဘယ္လိုလုပ္ေပးရပါ့မလဲ..။
"အိမ္ျပန္ခ်င္ၿပီ.. ေမေမတို႔ ျပန္ေရာက္လို႔ အိမ္မွာမရွိရင္ ဆူလိမ့္မယ္"
ဒီထက္ပိုၾကာၾကာေနခ်င္ေသးေပမဲ့ Luhan စိတ္ဆင္းရဲမွာစိုးတာနဲ႔ သူဘာမွထပ္မေျပာေတာ့ပဲ ကားစက္ႏႈိးလိုက္သည္။ မေန႔ညကတစ္ညလံုး စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ရေသာဒိတ္သည္ အခ်ိန္ ၂ နာရီေလာက္ မ်က္ႏွာေလးျမင္၍ စကားေျပာရၿပီးေနာက္ အဆံုးသတ္ေလ၏။
_________________________
"Luhan.. ေနမေကာင္းဘူးလား"
ေမေမတို႔ခရီးကျပန္လာတာမို႔ မိသားစုေလးေယာက္ ညစာအတူထြက္စားၾကမည္ဆိုၿပီးေျပာလို႔သာ Luhan အက်ႌလဲၿပီး ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေစာင့္ေနရေပမဲ့ စိတ္ကႏြမ္းလ်လ်။ မနက္က Sehun ပါးစပ္ကေန ကိုႀကီးနဲ႔အဆင္ေျပေအာင္ေနပါ့မယ္ဆိုတာေျပာလာကတည္းက သူဘယ္လိုပဲတင္းခံထားပါေစ၊ Sehun က မရမကေရွ႕ဆက္တိုးမဲ့သေဘာမွာရွိေနသည္..။
"Luhan"
Chanyeol သူ႔ပုခံုးကိုခပ္သာသာပုတ္ၿပီးေခၚလိုက္မွပဲ အသိဝင္လာသလိုနဲ႔ Luhan က မ်က္လံုးျပဴး၍ ေမာ့ၾကည့္လာသည္။ ဒီေကာင္ေလး ဘာျဖစ္ေနပါလိမ့္...။
YOU ARE READING
Give and Take
FanfictionOverprotective big brothers fall for each other's little brothers. (Nov 6th, 2018 - May 7th 2020)
၇ (Zawgyi + Unicode)
Start from the beginning