"ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ က်န္ရစ္ခ့ဲတာကို ကိုယ္သိမ္းထားတာ"
အ့ဲေတာ့မွ သတိရသြားပံုျဖင့္ ဪခနဲ..။ Sehun က သူ႔နႈတ္ခမ္းလံုးလံုးေလးရဲ႕ လႈပ္ရွားပံုကို ေသခ်ာအေသးစိတ္လိုက္ၾကည့္ေနမိလို႔လားမသိ.. မ်က္ႏွာလႊဲသြားသည္။ လည္ပင္းသားျဖဴျဖဴေလးက မ်က္စိေရွ႕မွာ လွစ္ခနဲ။
"ဖုန္းျပန္ေပးပါ"
အသံေလးက တိုးတိုးညင္းညင္းေလး။ ကိုယ္သာ သူ႔ကို အာရံုမစိုက္ေနမိရင္ ေလတိုးသံနဲ႔ ၾကားမိမွာေတာင္မဟုတ္။
"ေပးမွာပါ.. အခုေတာ့မဟုတ္ဘူး.. ကိုယ္နဲ႔ စကားခဏေျပာရေအာင္"
"ေျပာစရာစကားမရွိဘူး"
ဒီတစ္ခါက်ေတာ့ အသံေလးနည္းနည္းက်ယ္လာသည္။ ဒါေပမ့ဲ မ်က္လႊာခ်ထားဆဲ..။ သူစိမ္းဆန္တ့ဲ ဒီလိုပံုကို Sehun မႀကိဳက္လိုက္တာ။
"ကိုယ္ကေတာ့ရွိတယ္.. ဒီနားက ေကာ္ဖီဆိုင္မွာေျပာမလား.. ကိုယ့္ကားေပၚမွာေျပာခ်င္လား.. ေဆးရံုထဲမွာေျပာခ်င္လည္းရတယ္.. အေရးႀကီးတာ ကိုယ္ Han နဲ႔စကားေျပာရဖို႔ပဲ"
ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ေနတ့ဲမ်က္ႏွာေလးကို Sehun အရသာခံၿပီး ၾကည့္ေနမိသည္။ လွ်ာနဲ႔ခဏခဏသပ္ခံရတ့ဲ နႈတ္ခမ္းသားေတြက သူ႔ကိုလာလာေႏွာင့္ယွက္ေနသလိုပင္..။ စိတ္ရွိလက္ရွိလုပ္လိုက္ရရင္ျဖင့္... ဟင္း..။
"ဒီမွာပဲေျပာ"
အေတာ္ႀကီးၾကာမွ ထြက္လာတ့ဲေလသံတိုးတိုး။
"အိုေခ.. ကိုယ္အရမ္းလြမ္းေနတာ.. ေနာက္ၿပီး ျပန္လာတာ အေၾကာင္းလည္းမၾကားဘူး"
"Oh Sehun ssi နဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔ အေၾကာင္းၾကားရမွာလဲ"
"တကယ္ ဘာမွမဆိုင္ဘူးလား"
ငယ္ငယ္တုန္းကလို ဂ်စ္တစ္တစ္ေလသံနဲ႔ေမးလိုက္ေတာ့ Sehun ကို မ်က္ေစာင္းထိုးၾကည့္လာသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေသခ်ာၿပီ။ ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္ယက္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ေနတာမဟုတ္ပဲ သူ႔ဘက္ကလည္းကိုယ့္ကို မျပတ္သားေသးတာ လံုးဝ ေသခ်ာသည္။
"လက္ကိုလႊတ္"
"အခုမွျပန္ေတြ႕ရလို႔ အလြမ္းသယ္ခ်င္ေသးတာကို ကိုယ့္ကိုစိမ္းကားလိုက္တာ"
YOU ARE READING
Give and Take
FanfictionOverprotective big brothers fall for each other's little brothers. (Nov 6th, 2018 - May 7th 2020)
၃ (Zawgyi + Unicode)
Start from the beginning
