7 χρόνια αργότερα...
«Πάλι το ημερολόγιο βλέπεις;», η κόρη μας κάθεται στο καναπέ ξαπλωμένη και στα χέρια της ξεφυλλίζει το ημερολόγιο στιγμών μας.
Κανονικά τέτοια ώρα θα έπρεπε να κοιμάται, αλλά σήμερα γυρνάει ο μπαμπάς μας από το τριήμερο ταξίδι όπου έλειπε για γύρισμα.
Η κόρη μας, η Άννα, τ' όνομα της πεθεράς μου, ίδια εγώ. Χάλκινα μαλλιά και γαλάζια μάτια. Ο Άρης δεν χορταίνει να μας κοιτάζει.
«Είστε τόσο όμορφοι με το μπαμπά μανούλα».
«Σου έφερα το γάλα σου, είναι δέκα η ώρα!»
«Δεν θέλω να κοιμηθώ, θέλω να δω το μπαμπά. Μου έλειψε!»
«Και μένα...», συμφωνώ και αναστενάζω.
«Θα μου διαβάσεις το ημερολόγιο όσο θα πίνω το γάλα μου;»
«Θα στο διαβάσω. Από πού θέλεις;»
«Από εδώ».
Κάθομαι στο καναπέ και βολεύεται στην αγκαλιά μου, μου δίνει το ημερολόγιο και αρχίζει να πίνει το γάλα της.
Μόλις βλέπω τη σελίδα χαμογελάω, καθώς θυμάμαι εκείνες τις στιγμές. Εγώ και ο Άρης στα Χανιά, έξι μηνών έγκυος στην κόρη μας. Στη πρώτη σελίδα είμαι καθισμένη σε μια καρέκλα με τα πόδια πάνω σ' ένα σκαμπό και βλέπω τον Άρη σαν ερωτοχτυπημένη έφηβη να γυρνάει σκηνή.
Τη φωτογραφία την έχει τραβήξει ο Λευτέρης, του άρεσε το βλέμμα μου. Ήθελε να αποθανατίσει το βλέμμα μου, τον έρωτα με τον οποίο κοιτάζω τον άντρα μου.
Κάτω από τη φωτογραφία γράφω: δεν χορταίνω να σε κοιτάζω αγάπη μου... είμαι τρελά ερωτευμένη μαζί σου!
Γυρνάω σελίδα...
Τον τελευταίο μήνα που είναι ο Άρης στα Χανιά και πήρα επιτέλους την άδεια από το γιατρό για να είμαι μαζί του.
Ο κακομοίρης μου έχει εξαντληθεί τους δυο μήνες που πηγαινοερχόταν Αθήνα μέρα παρά μέρα με το αεροπλάνο για να με δει.
Τα πρωινά κοιμάμαι στο κρεβάτι μας μέχρι αργά και μετά μόλις σηκωθώ και φάω ένα καλό πρωινό που πλέον μπορώ να κρατήσω, αφού σταμάτησαν οι αναγούλες και ο εμετός παίρνω ταξί και πάω να δω τον άντρα μου στα γυρίσματα για να είμαι μαζί του.
Τα βράδια που τελειώνει με παίρνει από το χέρι και πάμε να φάμε σ' ένα υπέροχο ταβερνάκι, πότε οι δυο μας, πότε με παρέα. Αργότερα ξεκινάει η αγαπημένη στιγμή της μέρας μου, (νύχτα για την ακρίβεια).
Αφού φάμε με αγκαλιάζει και περπατάμε στην υπέροχη πόλη των Χανιών. Χαϊδεύει την κοιλίτσα μου και μιλάει στην αγέννητη κόρη μας. Ναι πρόσφατα μάθαμε και το φύλλο του παιδιού μας. Της λέει πως την αγαπάει και πως την περιμένει με αγωνία να γεννηθεί για να την κρατήσει στην αγκαλιά του.
Μόλις κουραστώ καθόμαστε σ' ένα απόμερο παγκάκι, με σφίγγει στην αγκαλιά του και με φιλάει με τις ώρες. Το ξέρω πως φερόμαστε σαν έφηβοι, αλλά μας είναι δύσκολο να αποχωριστούμε ο ένας τον άλλον.
ВИ ЧИТАЄТЕ
Πίσω από τις κάμερες... (book 2)
Підліткова література«Μελίνα μου, νεράιδά μου! Μου έλειψες, μου έλειψες μωρό μου». Πλησιάζει το στόμα του στο αφτί μου, ενώ δεν μ' αγγίζει πουθενά αλλού. «Δεν μπορούσα να αναπνεύσω μακριά σου», ψιθυρίζει. «Το άρωμά σου... αυτό το άρωμά σου, το αποζητούσα παντού. Γιατί Μ...
