Είμαι στη τσίτα από την ώρα που την άφησα να ετοιμαστεί για το γάμο μας στο δίπλα δωμάτιο από μένα. Άκουγα το γέλιο της και ήθελα να σπάσω το τοίχο που μας χωρίζει και να την δω.
Παρόλα αυτά με κράτησαν και τώρα είναι εδώ. Μια οπτασία μέσα στο νυφικό που είχα φανταστεί για εκείνη.
Με ψάχνει με το βλέμμα της, με βλέπει, της χαμογελάω, τα μάτια μας λάμπουν καθώς κοιταζόμαστε. Τη βλέπω να λυγίζει και ξέρω τι χρειάζεται.
Αρχίζω να την πλησιάζω με αργό βήμα, όχι για να την βασανίσω, απλά δεν μου έχω και πολύ εμπιστοσύνη, ότι μπορώ να περπατήσω φυσιολογικά.
Η ομορφιά της μου έχει κόψει την ανάσα. Τίποτα δεν υπάρχει γύρω μου, τίποτα και κανένας. Μόνο εγώ και η νεράιδά μου.
Φτάνω μπροστά της και της απλώνω το χέρι μου. Όλα μου θυμίζουν την πρώτη φορά που την είδα. Έτσι ήμασταν και τότε. Μαγνητισμένοι ο ένας από τον άλλο.
Βάζει το τρεμάμενο χέρι της πάνω στο δικό μου και αμέσως ηλεκτριζόμαστε. Χαμογελάμε και τη τραβάω στην αγκαλιά μου.
«Σε περίμενα μια ζωή… άργησες νεράιδα!», μιλάω σιγά στο αφτί της κι έπειτα τη φιλάω στο στόμα. Με αγκαλιάζει σαν να είμαι ο βράχος της. Θεέ μου θα μπορούσα να πεθάνω γι’ αυτή τη γυναίκα. «Η ομορφιά σου μου έχει κόψει την ανάσα».
«Και η δικιά σου το ίδιο!»
Ο μόνος λόγος που δίνω τέλος στο φιλί είναι γιατί ανυπομονώ να μας ενώσει ο παπάς με τα ιερά δεσμά του γάμου. Την αφήνω για λίγο και στρέφομαι στη μαμά της, στην Αγγελική και το Γιώργο, τους φιλάω κι έπειτα παίρνω το χέρι της και ξεκινάμε.
Σ’ όλη τη διάρκεια της λειτουργίας είμαστε χαμένοι στο δικό μας κόσμο. Κοιταζόμαστε όλη την ώρα και ακούμε τα λόγια που θα μας δέσουν μέχρι το τέλος της ζωής μας.
«Σ’ αγαπάω», σχηματίζει με τα χείλια της.
«Κι εγώ… Μελίνα μου!»
Νομίζω πως από τα μάτια μας βγαίνουν καρδούλες και φτερωτοί άγγελοι. Μόλις υπογράφουμε τα χαρτιά του γάμου μας, την τραβάω στην άκρη και της δίνω ένα παθιασμένο φιλί.
«Είσαι ότι πιο ωραίο είδα ποτέ μου και ξέρεις πιο είναι το καλύτερο;»
«Πιο;»
«Ότι είσαι γυναίκα μου!»
«Τρελέ!»
Την επόμενη ώρα που ακολουθεί, χαιρετάμε τους συγγενείς και φίλους, στη συνέχεια φεύγουμε με τον οδηγό και πάμε σε διάφορα σημεία της Πόλης για να βγάλουμε φωτογραφίες.
YOU ARE READING
Πίσω από τις κάμερες... (book 2)
Teen Fiction«Μελίνα μου, νεράιδά μου! Μου έλειψες, μου έλειψες μωρό μου». Πλησιάζει το στόμα του στο αφτί μου, ενώ δεν μ' αγγίζει πουθενά αλλού. «Δεν μπορούσα να αναπνεύσω μακριά σου», ψιθυρίζει. «Το άρωμά σου... αυτό το άρωμά σου, το αποζητούσα παντού. Γιατί Μ...
