Κεφάλαιο 20

Comincia dall'inizio
                                    

Μόλις αφήνω τη σακούλα στο πάγκο χτυπάει το κινητό μου. Ο Άρης με καλεί. Με πιάνει ταχυκαρδία, έχω να τον ακούσω πέντε ατελείωτες μέρες.

«Ναι;»

«Μελίνα;»

«Άρη…».

«Μου λείπεις», ακούγεται εξαντλημένος.

«Και μένα!»

«Θέλω να σε δω. Μεθαύριο φεύγω!»

«Το ξέρω…».

«Μπορώ να έρθω αύριο το βράδυ;»

«Και βέβαια, σπίτι σου είναι. Εξάλλου πρέπει να ετοιμάσεις τη βαλίτσα σου, τα περισσότερα ρούχα και πράγματα τα έχεις εδώ πέρα! Θα στην φτιάξω εγώ».

«Δεν είναι ανάγκη θα το κάνω μόνος μου, μην ταλαιπωρηθείς. Εξάλλου εγώ θέλω μόνο να σε δω!»

«Άνοιξε με το κλειδί σου, μην χτυπήσεις κουδούνι στο σπίτι μας!»

«Εντάξει! Μελίνα θέλω να σου ζητήσω και κάτι ακόμα».

«Τι;»

«Θα με πας εσύ στο αεροδρόμιο το πρωί;»

«Ποιος να μας το έλεγε πως θα γιορτάζαμε έτσι την επέτειό μας. Θα σε πάω».

«Θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω δυο χρόνια πριν».

«Θα αποφάσιζες να μην με κάνεις γυναίκα σου;»

«Ποτέ. Είσαι κομμάτι μου Μελίνα, είσαι ο λόγος που γεννήθηκα το ξέρεις. Μελίνα μου…».

«Άρη σε ικετεύω μην μου το κάνεις αυτό!»

«Θα σε δω αύριο μωρό μου!»

«Άρη…».

«Σ’ αγαπάω!»

«Κι εγώ», απαντάω αλλά έχει κλείσει το τηλέφωνο.

Έχει πάει οχτώ η ώρα κι ακόμα δεν έχει εμφανιστεί. Λες να το μετάνιωσε; Λες να μην έρθει;

Όπως και να έχει εγώ είμαι πάνω και του ετοιμάζω τα πράγματα. Βέβαια τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι καθώς διπλώνω τις μπλούζες του και τις τοποθετώ μέσα στη βαλίτσα.

Έχω βάλει μουσική και αυτό δεν βοηθάει καθόλου τη ψυχολογική μου κατάσταση. Κάθε μπλούζα που τακτοποιώ την μυρίζω πρώτα, για να αισθανθώ κοντά του.

Πέντε μέρες χωρίς εκείνον ήταν σκέτο μαρτύριο. Πώς θ’ αντέξω τώρα που θα φύγει; Το κορμί μου ανατριχιάζει.

«Μελίνα…», ακούω τη φωνή του πίσω μου και η καρδιά μου σταματάει.

Σκουπίζω τα δάκρυά μου. Δεν προλαβαίνω να γυρίσω να τον δω και τον αισθάνομαι πίσω μου. Τυλίγει τα χέρια του γύρω από τη μέση μου και με τραβάει πάνω του.

Πίσω από τις κάμερες... (book 2)Dove le storie prendono vita. Scoprilo ora