«Έχουν περάσει ώρες από το πρωί...»
«Μη μου το κάνεις αυτό γαμώτο», ψιθυρίζει ενώ περνάει το δάκτυλό του στο υγρό φύλλο μου. «Ξέρεις πως πεθαίνω να σε βλέπω να τελειώνεις!»
«Άρη μη...».
«Εσύ το προκάλεσες αυτό... δεν θέλεις να δεις πόσο μ' έχεις ανάψει!»
Βάζω το χέρι μου διακριτικά στο καβάλο του και βλέπω πως είναι σκληρός κι έτοιμος για μένα. Ευτυχώς δίπλα μας δεν υπάρχει κανείς, έτσι έχουμε μια σχετική απομόνωση.
Αρχίζει να χαϊδεύει επιτηδευμένα τη σάρκα μου και νιώθω την ηδονή να ανεβαίνει, όπως ακριβώς και το αεροπλάνο.
Δεν χρειάζονται πολλά για να με φέρει στα άκρα και ο Άρης ξέρει πολύ καλά να χειρίζεται το κορμί μου. Τα χέρια μου σφίγγουν τις άκρες του καθίσματος καθώς είμαι στα όρια μου.
Βάζει ένα δάκτυλο μέσα μου ενώ συνεχίζει να με χαϊδεύει.
Θέλω να φωνάξω, αλλά δεν μπορώ. Δαγκώνω τα χείλια μου τόσο που πονάω.
«Κοίτα με», ψιθυρίζει αυταρχικά και μόλις γυρνάω το κεφάλι μου προς το μέρος του, με φιλάει και πνίγω τον οργασμό μου στο στόμα του.
Όταν το αεροπλάνο φτάνει στο απαιτούμενο ύψος και ανάβουν τα φώτα ξανά, έχω ηρεμήσει αν και είμαι αναψοκοκκινισμένη.
«Στόχος μου να βλέπω αυτό το χρώμα στα μάγουλα σου, αυτή την έκφραση στα μάτια σου».
«Σταμάτα», του ψιθυρίζω και κατεβάζω το κεφάλι καθώς έχω πεθάνει από τη ντροπή μου. Μου χαμογελάει και ξέρει πως αυτό αρκεί για να αλλάξει όλη μου η διάθεση. «Σ' αγαπάω».
«Το ξέρω μωρό μου!»
Και το ξέρει όντως. Αυτούς τους οχτώ μήνες φτιάχνουμε τη ζωή μας και ζούμε επιτέλους ευτυχισμένοι.
Τις περισσότερες μέρες λόγο δουλειάς μένουμε στο σπίτι στην Αθήνα και όταν θέλουμε να αποδράσουμε ή έχουμε ρεπό, στο καινούριο σπίτι.
Η ερωτική ένταση μεταξύ μας δεν έχει μειωθεί στο ελάχιστο, αυτό εξάλλου το απέδειξε ότι συνέβη λίγο πριν.
Η Αγγελική ζει ευτυχισμένη με το Γιώργο πια, το ίδιο και ο Στράτος με τη Μαρία.
Μια φορά τη βδομάδα, συνήθως Παρασκευή μαζευόμαστε στο σπίτι του καθενός εναλλάξ, όλοι μαζί και περνάμε εξαιρετικές βραδιές.
Εννοείται πως είναι ο Λευτέρης με τη γυναίκα του και η Μυρτώ με τον Χρήστο.
Αν μου έλεγε κάποιος πως η ζωή θα μπορούσε να είναι έτσι, δεν θα τον πίστευα. Ο Άρης είναι αυτός που γεμίζει τις σελίδες μου φωτεινά και χαρούμενα χρώματα.
YOU ARE READING
Πίσω από τις κάμερες... (book 2)
Teen Fiction«Μελίνα μου, νεράιδά μου! Μου έλειψες, μου έλειψες μωρό μου». Πλησιάζει το στόμα του στο αφτί μου, ενώ δεν μ' αγγίζει πουθενά αλλού. «Δεν μπορούσα να αναπνεύσω μακριά σου», ψιθυρίζει. «Το άρωμά σου... αυτό το άρωμά σου, το αποζητούσα παντού. Γιατί Μ...
Κεφάλαιο 15
Start from the beginning
