Ανοίγω τη παλάμη μου και γυρνάω ανάποδα το πουγκί.
«Δεν το πιστεύω!», ψιθυρίζω και το περιεχόμενό του με ταξιδεύει στο παρελθόν.
Η αλυσίδα που της είχα φτιάξει. Βάζω το δάκτυλό μου πάνω της και χαϊδεύω τη λέξη νεράιδα. Από τη πίσω μεριά είναι σκαλισμένη η ημερομηνία που θα παντρευόμασταν. Επίσης από μέσα έπεσε το δακτυλίδι και μια φωτογραφία μας σε μικρό μέγεθος.
Στη φωτογραφία είμαστε τόσο ευτυχισμένοι. Κοιταζόμαστε και γελάμε. Τόση αγάπη ξεχειλίζει από το βλέμμα μας. Γαμώτο γιατί έπρεπε να τα χάσουμε όλα;
Τα έχουμε χάσει; Όχι βέβαια, τίποτα δεν μπορεί να έχει χαθεί.
Ξεκινάω αποφασιστικά για το δωμάτιο της. Ανοίγω τη πόρτα και τη βλέπω κουλουριασμένη στο κρεβάτι της.
Μπράβο, μπράβο Άρη την πλήγωσες. Περνάω το χέρι μέσα από τα μαλλιά μου προσπαθώντας να βρω τον καλύτερο τρόπο για να την πλησιάσω. Ξαπλώνω στο κρεβάτι δίπλα της. Εκείνη μου έχει γυρισμένη τη πλάτη.
«Συγνώμη».
…
«Συγνώμη», ψιθυρίζει με το κεφάλι του χωμένο στα μαλλιά μου. Παίρνει βαθιές αναπνοές καθώς με μυρίζει. Έχω μείνει ακίνητη και περιμένω σαν τρελή την επόμενη κίνησή του. «Στην ιδέα και μόνο πως ήσουν με άλλον άντρα τρελαίνομαι», παραδέχεται με φωνή που βγάζει πόνο.
Τυλίγει το χέρι του γύρω μου και τραβάει το κορμί μου μέχρι η πλάτη μου ν’ ακουμπήσει στο στήθος του. Δεν φέρνω καμία αντίσταση. Πώς θα μπορούσα άλλωστε όταν η αγκαλιά του είναι το μοναδικό μέρος που θα ήθελα να βρίσκομαι;
«Φοβάμαι τόσο πολύ!», λέω και γυρνάω. Το πρόσωπό του βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το δικό μου. Θέλω τόσο να μηδενίσει αυτή την απόσταση ανάμεσα μας και να με φιλήσει.
«Μη φοβάσαι, θα παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις για μας!», χαϊδεύει το πρόσωπό μου και κλείνω τα μάτια απολαμβάνοντας το χάδι του.
«Πήγα σπίτι του για να του πω πως είμαι μαζί σου».
«Το ξέρω, τώρα που ηρέμησα ξέρω πως δεν θα έκανες κάτι με άλλον. Του είχες δώσει ελπίδες ότι θα είστε κάποτε μαζί;»
«Όχι βέβαια, τ’ αντίθετο. Του είπα πως θέλω να είναι δίπλα μου σαν φίλος και τίποτα περισσότερο. Πάντα ήξερε τη θέση μου. Άρη κι εγώ τρόμαξα που είχες εξαφανιστεί τόσες ώρες με το τηλέφωνο κλειστό. Νόμιζα πως μ’ εγκατέλειψες πάλι».
YOU ARE READING
Πίσω από τις κάμερες... (book 2)
Teen Fiction«Μελίνα μου, νεράιδά μου! Μου έλειψες, μου έλειψες μωρό μου». Πλησιάζει το στόμα του στο αφτί μου, ενώ δεν μ' αγγίζει πουθενά αλλού. «Δεν μπορούσα να αναπνεύσω μακριά σου», ψιθυρίζει. «Το άρωμά σου... αυτό το άρωμά σου, το αποζητούσα παντού. Γιατί Μ...
Κεφάλαιο 8
Start from the beginning
