Πίσω από τις κάμερες... (book 2)

Κεφάλαιο 4

Ο Απόλλωνας μου αφήνει τα χέρια και προχωράει μπροστά, όπου όντως στέκεται ο Άρης και μιλάει με τη Μυρτώ.

«Καλημέρα Άρη, χαίρομαι που γύρισες, αν και χθες μας ξετίναξες στον αγώνα!»

«Καλημέρα Μελίνα», στρέφεται σε μένα χωρίς να δώσει καμία σημασία στον Απόλλωνα. «Γύρισα».

Τον κοιτάω με τόσο μίσος! Πώς γίνεται να γυρνάει έτσι απλά; Πού το βρίσκει τόσο θράσος μου λες; Εκείνη τη στιγμή μας πλησιάζει ο Λευτέρης και βρίσκω την ευκαιρία να αποδράσω.

Πάω στο δωμάτιο που αλλάζουμε και κλείνω τη πόρτα. Κάθομαι στο καναπεδάκι και κρύβω το πρόσωπό μου στα χέρια μου. Δεν μπορεί να μου συμβαίνει αυτό. Πώς θα τον βλέπω κάθε μέρα τόσες ώρες στο γύρισμα; Πώς γίνεται να γυρνάει πίσω τόσο απλά;

Η πόρτα ανοίγει και κλείνει με δύναμη. Κοιτάζω και βλέπω τον Άρη.

«Ήξερα πως θα ήσουν εδώ», έρχεται μπροστά μου και κάθεται στα γόνατα. Βάζει τα δάκτυλά του στο σαγόνι και μου ανασηκώνει το πρόσωπο. Κοιτάζω τις μαύρες θάλασσές του ξανά…

«Με μισείς Μελίνα;», ρωτάει αλλά μου είναι αδύνατο ν’ απαντήσω, όταν με κοιτάζει έτσι. «Καμία απάντηση κατάλαβα. Μελίνα δεν νομίζεις πως πρέπει να μιλήσουμε; Πώς θα συνεργαστούμε όταν δεν μου δίνεις σημασία;»

Αυτό τον νοιάζει; Αναρωτιέμαι από μέσα μου.

«Όχι Μελίνα, δεν με νοιάζει αυτό», απαντάει σαν να έχει διαβάσει τη σκέψη μου. «Απλά είναι τόσα πολλά, έγιναν τόσα πολλά. Δεν αναρωτήθηκες τόσο καιρό που είμαι και τι κάνω; Αν είμαι καλά, αν σε σκέφτομαι, αν έχω διαλυθεί από το πόνο. Εγώ σε σκεφτόμουν το κάθε λεπτό της ώρας. Αναρωτιόμουν αν είσαι καλά, αν κοιμάσαι τα βράδια, αν τρως, αν παντρεύτηκες και αν είσαι ευτυχισμένη…».

Εκεί που τα λόγια του έχουν λυγίσει τις άμυνες μου και είμαι έτοιμη να του μιλήσω, με το που αναφέρει τον υποτιθέμενο γάμο με το Μίλτο, γίνομαι έξαλλη και σηκώνομαι από το καναπέ για να φύγω.

Με προλαβαίνει πριν ανοίξω τη πόρτα και με πιάνει από το χέρι κολλώντας με πάνω του. Κανονικά θα έπρεπε να με πιάσει ο γνωστός πανικός, που με πιάνει όταν έρχομαι σε τόσο στενή επαφή με κάποιο άλλο σώμα, αλλά με τον Άρη τίποτα. Με κρατάει από τα χέρια και με κοιτάζει στα μάτια.

«Μίλησέ μου γαμώτο, μίλα! Βρίσε, χτύπα με, πες κάτι όμως, να βρούμε μια άκρη μαζί. Τι στο διάολο έγινε τότε; Γύρισα, είμαι εδώ». Τινάζω τα χέρια μου και απελευθερώνομαι από το κράτημά του, αλλά με αρπάζει ξανά. «Μπορείς να το σκας όσο θέλεις και για όσο καιρό θέλεις. Πάλεψε όσο θέλεις. Και τώρα κοίτα με στα μάτια και βάλε καλά στο μυαλό σου αυτό που θα πω. Δεν θα τα παρατήσω Μελίνα. Δεν θα σε παρατήσω και το ξέρεις καλά, με ξέρεις καλά. Θα βάλω όλες μου τις δυνάμεις και στο τέλος θα μου μιλήσεις!», λέει και διαβάζω τη βεβαιότητα στα μάτια του.