Hayallerin Ötesinde ✨#Tamamlandı#

2. bölüm Sen öldün

İkinci Bölümle karşınızdayım.

Oy verip yapar mısınız lütfen🤗🤗🤗🤗

Artık bağırmaya ve odayı dağıtmaya başlamıştım.
Her yer yerle bir olmuştu kapıdaki sesler artmıştı ve kapıya baskı uyguluyorlardı.
Tam elime gelen bir süs eşyasını camdan aşağıya fırlatacakken bir anda duyduğum sesle kalakaldım abim ölmüştü o artık yoktu öyleyse bu neydi?
***

"Ben seni yalnız bırakmadım ki güzelim, ben hep senin yanındayım, unutma bunu"

Abi... Bu onun sesiydi, onun kokusunun olduğu odada yayılan ses onun sesiydi. O an işte... O an rahatladım. Hemen arkamı döndüm, ona kocaman sarılacaktım.
Ama neredeydi sesi, kokusu buradayken o neredeydi?

Hayır... Hayır yanlış duymamıştım bu olmamıştı, olamazdı.

"Abi!"

Küçük bir fısıltı gibi çıkmıştı bu söz ağzımdan ama hala görememiştim ki onu, neredeydi?
Bu sefer konuşan sessiz çığlıklarım bağırtılarım değildi.
Bu sefer ki farklıydı.

"Abi nerdesin abiiiii!!! Cevap ver bana, niye susuyorsun? Konuşsana ses ver hadi. Nerdesin? Konuşsana artık,duysana sesimi.
Abiiiii!!! Hani yalnız bırakmayacaktın nerdesin, neredesin çık ortaya n'olur..."

Bağırtılarım devam ederken bedenime sarılan bir çift kolla bağırmam iyice artmıştı. Kapıyı kırmışlardı. Yine beni benden alacaklardı yine donup kalacaktım, yine aynı şeyi yapacaklardı değil mi?
Ama bu sefer buna izin veremezdim. Beni sıkıca saran kolların sahibine baktım. Bu Emre'ydi. İstediğim şey onun sarılması değildi ama. Artık hem Emre'yi itiyor hemde bağırıyordum.

"Bırak beni, bırak diyorum Emre bırak."

Beni daha da kendine bastırınca artık sesim bir fısıltı gibi çıkmaya başlamıştı.

"Emre o buradaydı ben yanındayım dedi yalnız değilsin dedi ama arkamı döndüğümde yoktu. Sen gördün mü onu? Siz gördünüz mü onu??"

Son cümlemi Arda, Selin ve Cansu ya bakarak söylemiştim. Aslında amcamlarda buradaydı ama onlara kızgındım sakinleştirici vermemeleri gerekiyordu bana. Bunu yapmamalıydılar. O yüzden onları umursamadım.

Ve son olarak onlarda buradaydı...
O yaşlı çiftte buradaydı. Bunu sonra düşünecektim, şimdi bu konuya kafa yoracak halim yoktu.

"Esin güzeli-"

Arda'nın cümlesini sert bir şekilde kesmiştim.

"Bana güzelim deme. Bana hiç kimse güzelim diyemez tamam m? O ona özeldi. Ya neden inanmıyorsunuz o buradaydı ya duydum diyorum size, duydum.
Duydum. Duydum."

Artık Emre'den kurtulup yere çökmüştüm.
Ne yani hayal miydi her şey, yok muydu ki sahiden?

"Esin bak seni anlıyorum diyemiycem. Çünkü anlayamam ama halini görüyorum ve ne hissettiğini biliyorum. Burada ki herkes biliyor ama Fatih abi..."

Duraklamıştı Cansu. Biliyorum bizimkiler de severdi abimi onlara da abilik yapmıştı o.

Onun cümlesini ben tamamladım.

" Yok değil mi? Gelmeyecek bir daha. O da gitti."

Herkes duraksadı. YİNE.

Bir anda arkama dönüp açık olan kapıdan dışarıya doğru koşmaya başladım.
Ne işim vardı benim bu evde abim oradayken?

Üzerimde abimin en sevdiği bordo poları vardı ve ben kapşonunu kafama çekmiş koşuyordum.

Arkamdan gelen sesleri umursamadım
Kimseyi umursayacak halim yoktu.
Şu an tek ihtiyacım olan abimdi ve ben ona gidecektim buna engel olamayacaklardı.