Bruised, but Loved

Hoofdstuk 26

Hoofdstuk 26

(Jake)

''Dimitri!..'' Zeg ik. Ik voel de woede door mijn lichaam stromen, woede voor Dimitri. ''Waar is Louise jij ..!'' Begin ik maar ik word onderbroken door de stem aan de andere kant van de lijn. ''Ik zou die zin niet afmaken als ik jou was Jakey!'' Zegt Dimitri. ''Wetend dat ik je oh zo lieve zusje in mijn bezit heb nu.'' ''Jij vuile schoft! Waar is ze?!'' Schreeuw ik in de telefoon. Ook David en Dean kijken me met grote ogen aan. Ze hebben beide ook snel door dat het Dimitri is die ik aan de lijn heb. ''Je kan je beter afvragen waarom ik in eerste instantie wist waar ik haar kon vinden. Die oude treurwilg he, daar weten vast niet veel mensen vanaf.'' Zegt Dimitri. Ik voel me nog bozer worden en ik kijk Dean boos aan. Dean schud als antwoord zijn hoofd. ''Ik heb hem niks verteld.'' Zegt hij. ''Wat wil je!'' Roep ik door de telefoon terug, Dean nog steeds boos aankijkend. Geen idee of hij de waarheid spreekt of niet, maar dat maakt nu niet meer uit. Daar krijg ik Lou niet mee terug. ''Wat ik wil? Is jou en David. Dat jullie weer voor me komen werken.'' Begint Dimitri. ''En Dean. Ik weet dat hij daar is. Ik wil dat ook hij voor me komt werken.''

(Louise)

Het is zwart voor mijn ogen, ik zie niks. Ik knijp mijn ogen samen en probeer ze te openen. De pijn in mijn hoofd is bijna ondragelijk. Een kreun van pijn ontsnapt mijn mond. Ik probeer mijn ogen te openen maar toch lijk ik niks te zien. Een blinddoek, dat moet het zijn. Als reflex probeer ik mijn handen te bewegen om de blinddoek af te doen, maar tot mijn niet gehele verbazing zitten ook die vast. ''Hallo?'' Vraag ik. Ik voel opeens de pijn in mijn ribbenkast, vergeten dat Jake me daar ook meerdere malen getrapt heeft. Zelfs ademen doet redelijk veel pijn. Ik krijg geen reactie. ''HALLO?!'' Roep ik nu harder. Angst begint zich een weg te vormen in mijn lichaam. Angst voor waar ik ben en voor wat er te gebeuren staat. De pijn in mijn hoofd werkt ook niet echt mee. Herinneringen van wat er thuis gebeurde schieten in mijn hoofd voorbij. Jake die me sloeg, alsof er niks verandert is. Maar ik weet beter. Zo is Jake niet meer, hij is verandert. En toch, toch voel ik de pijn in mijn kaak en op mijn wang. De twee plekken waar Jake me nog niet zo lang geleden heeft geraakt. Ook al heb ik op dit moment totaal geen besef meer van tijd. Ik heb geen idee hoe lang ik hier al ben en hoe lang ik al bewusteloos ben geweest.

Ik moet diep in gedachte verzonken zijn want opeens verdwijnt de blinddoek en schijnt er licht in mijn ogen. Zonder dat ik iemand heb horen aankomen lopen. Mijn ogen moeten wennen aan het licht, en ik knijp ze dicht. Na een paar keer knipperen zijn mijn ogen gewent en kijk ik om me heen om te zien waar ik ben. Het lijkt wel een loods. Een Verlaten loods. Ik kijk waar ik op vastgebonden zit, een stoel. Een houten stoel. Mijn handen zitten vastgebonden met tyraps, waardoor ik geen kant op kan. Het licht dat in mijn gezicht schijnt komt van ramen hoog boven in de ruimte waar ik vast gebonden zit. Dat zelfde licht doet vreselijke pijn aan mijn ogen. ''Hmm au.'' Zeg ik. ''En ik heb je nog niet eens pijn gedaan.'' Hoor ik een stem achter me zeggen. Een stem waarbij ik meteen kippenvel op mijn lichaam heb staan. ''Dimitri?'' Breng ik zachtjes uit. ''Ah kijk. Zo blond is ze niet.'' Hoor ik hem tegen zichzelf zeggen. Ik rol met mijn ogen. Dimitri loopt om me heen en komt voor me staan. Dean lijkt best veel op Dimitri moet ik toegeven, ik zie de gelijkenis wel. ''Nou gefeliciteerd, je hebt een 17 jarig meisje ontvoerd. Kan je me nu weer laten gaan.'' Zeg ik terwijl ik Dimitri aan kijk. ''Dezelfde humor als je broer zo te zien.'' Antwoord Dimitri. ''En dat is dus een nee op het vrijlaten, mocht dat nog niet duidelijk zijn.'' ''Was het proberen waard...'' breng ik uit.

''Hmm!'' Kreun ik. Vanuit het niets voel ik een pijnlijke steek in mijn hoofd. ''Dat is pijnlijk he. Een klap op het hoofd.'' Zegt Dimitri met een grijns op zijn gezicht. ''Als je denkt dat dat me al nekt heb je het goed mis.'' reageer ik spottend, denkend aan het feit hoe vaak Jake mij zoveel harder heeft geslagen. ''Ah ik zie het al.'' Begint hij terwijl zijn ogen gefocust zijn op mijn gezicht. ''Jake..'' Zegt hij terwijl hij dichterbij komt. Ik was naar achteren gegaan als ik niet vastgebonden zou zitten op een stoel. Hij steekt zijn hand uit en raakt mijn kaak aan. Een pijnscheut trekt door mijn gezicht. ''Ja ik geloof best dat dat pijn doet. Je eigen broer die je slaat.'' Ik kijk hem boos aan terwijl hij dit zegt. Ik moet meteen denken aan nog niet zo heel lang geleden toen Dean bij me kwam met blauwe plekken. Blauwe plekken die Dimitri veroorzaakt had.

''Ja daar weet jij vast ook alles van he. Je broertje slaan.'' Geef ik als brutale reactie terug. Dimitri pakt me bij mijn kin vast en dwingt me hem aan te kijken. Ik knijp mijn ogen samen van die pijn die ik daardoor voel. Er verschijnt een grijns op het gezicht van Dimitri, terwijl hij nog harder in mijn pijnlijke kaak knijpt. ''Ah doet dit pijn?'' Vraagt Dimitri. ''Wat. denk. je. zelf.'' Breng ik geïrriteerd uit. ''Maar hé, wat je nu doet is niks. Dus geef jezelf geen compliment voor het pijn doen van een meisje van 17 jaar.'' Zeg ik. Dimitri kijkt me in mijn ogen aan maar zegt verder niks. Opeens voel ik iets trillen. Mijn mobiel.. Ik voel mijn mobiel trillen in mijn zak. Hopend dat Dimitri het niet hoort en niet doorheeft, doe ik alsof het niet gebeurt.

''Kijk is aan,'' begint Dimitri. ''Je mobiel. We hebben een beller.'' Hij moet het in mijn ogen hebben gezien, of de tril hebben gehoord. Hij laat mijn kaak los en pakt mijn mobiel uit mijn broekzak. Aangezien ik nog steeds vastgebonden zit is er niks wat ik kan doen om hem tegen te houden. Mijn mobiel zou op dit moment nog mijn enige redding zijn geweest. De politie bellen, Dean bellen of misschien zelfs Jake en David. Maar dat is nu vergeve hoop. Dimitri heeft mijn mobiel en ik zit nog steeds vastgebonden op deze, oncomfortabele, stoel.

''Laten we eens kijken wie je heeft proberen te bellen rond dit uur.'' Zegt Dimitri. ''Ah wat een verrassing,'' Dimitri loopt een rondje om de stoel waar ik op zit terwijl hij verder praat. ''Vijf gemiste oproepen van, mijn oh zo lieve broertje, Dean. 7 van David en 6 van Jake plus nog een tiental berichtjes. Wil je dat ik ze voorlees?'' Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. Ik kan al wel raden wat er in de berichtjes staat. Dean heeft me niet gevonden bij de treurwilg dus hij weet vast al wat er aan de hand is als hij Jake en David heeft gesproken. Als hij ze heeft gesproken.. Wat als ze het echt niet weten...

''Of misschien..'' Zegt Dimitri terwijl hij weer voor me gaat staan. ''Misschien moeten we die grote broer van jou even een belletje geven.'' Zegt hij met een grijns op zijn gezicht.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hee lieve lieve lezers,

Sorry dat ik ruim een jaar niet geüpdatet heb. Ik moet zeggen dat mijn inspiratie totaal op was.

+ het feit dat ik dit boek 4 jaar geleden ben gaan schrijven. In mijn ogen is er veel dat beter kan. Mijn eerste echte boek dat ik probeer te schrijven.

En aangezien het redelijk veel lezers heeft wou ik het toch afschrijven. Speciaal voor jullie.

Ik hoop dat jullie het wat vinden. En dat jullie dit boek überhaupt nog lezen:)

Dus bij deze geniet ervan. Ik probeer het boek zo snel mogelijk af te schrijven.

Wie weet als ik tijd heb ga ik hem nog herschrijven.