kelebek

E

Düşünürken uyumuşum.

Bugün, 4. günüm.

Babam odama gelip beni uyandırıyor. Öpüyor, babam bana güven veriyor.

Masaya oturup birkaç parça ekmek yiyorum.

Midem daha fazlasını istemiyor. Vücudum bana karşı düşman olmuş artık, onlar bunu hak etmiyor.

Annem bana endişeyle bakıyor, üzülüyorum.

Sadece, kafamı sallıyorum. Hayır diyorum. Çünkü, ses tellerim benimle konuşmayı ve yardım etmeyi kesti.

Annemin gözlerini mutluluktan parlatamıyorum, annemin gözleri sadece gözleri dolduğunda parlıyor. Benim gibi bir çocukları oldukları için çok pişman olmalılar.

Babam kolumu sıvazlıyor.

Bir mor desenime geliyor eli. Kabuk tutmaya çalışan yaralarım kopuyor yerinden.

Büyükler, morlar. Korkuncum.

"Ah!" güçsüzce bir inleme çıkıyor ağzımdan.

Babam telaşla elini çekiyor, bana buz veriyor.

Gülümsüyorum.

Her ne kadar dudaklarım çatlak olsa ve ağız dolusu değil, kupkuru bir gülümseme bahşetse de dudaklarım, gülüyorum.

Kandırıyorum, yalancılık yapıyorum.

Sonra içeri gidip giyiniyorum.

Annem gülüyor. O da ağız dolusu gülmüyor. Kuruca gülüyor. O da beni, kendini, bizi kandırıyor.

Arabamıza binip bir sahil kenarına gidiyoruz.

Yol boyunca camdan çamları izliyorum. Çiçekleri, kuşları ve hatta elektrik tellerini sayıyorum.

Gittiğimiz yer denizin dibinde. Hatta, denizin içinde bile masaları var.

Ayaklanıp, denize yaklaşıyorum. Çok temiz bi' su, kendimi görüyorum. Ben bile kendime acıyorum. Sonra denize sokuyorum hafifçe ayaklarımı. Birkaç tane renkli taş ayağıma değiyor.

Bir şeyleri hissetmeyip duygularımı adlandırmayalı uzun zaman olmuş. Bunu anlıyorum.

Ayaklarımdaki morluklara çarpıyor su. Yuvarlaraklarım biraz kızarıyor. Huylandırırken acıtıyor, iğne saplanır gibi yakıyor tuzlu su canımı.

Anlıyorum: Ben başlı başına bir çürüğüm.

Annemler bana çay mı kahve mi diye soruyorlar. Su istiyorum. Hafifçe rüzgar esiyor kulağıma. Islık gibi geliyor. Tuğra aklımdan çıkıyor. Telefonum da. Sonra da denizden ayrılıp sandalyeye çöküyorum.

Çökük bedenim gibi.

Üzgünüm, çürük olmak istemezdim.