Benim Küçük Uğur Böceğim (TR)

1. Siyah Maskeli Çocuk.

O zaman, her şey karanlıktı. Mutlak bir sessizlik etrafımda döndü ve bana bir rahatlama hissi verdi. Trans halinde olmak gibiydi. Ardından birkaç mırıltı sessizliğimi bozdu, aklımda sonsuz bir yankı gibi yankılandı. Aynı zamanda, karanlık ortadan kayboldu ve renkli lekelerin bir görüntüsünü oluşturdu.

Her şey canlı haline geri döndü. Gözlerimin önünde bir erkek figürü oluştu. Parlak yeşil gözleri olan ve tamamen siyah giyinen sarışın bir çocuk beni gözlemledi, üzgündü. Mavi saçlarıma elini uzattı ve hafifçe okşadı.

"Leydim."

Dudaklarına belirsiz bir gülümseme çizildi.

"Her şey iyi olacak."

Eldivenli elini zorlukla alıp, başımdan uzağa itip göbek seviyemde bıraktım. Başım dönüyordu ve midemin bulandığını hissediyordum. O, yabancıyla iletişim kurmak için bir kelime söylemeyi denedim.

"Sen kimsin?"

Bu sormam gereken ilk şeydi. Görünüşe göre yanlış bir şey söylemiştim ki, dudaklarındaki gülümseme silinip düz bir çizgi halini aldı. Bana daha yakınlaştı ve bana sarılmaya çalıştı.

"Ne yaptı sana, Marinette?"

Neredeyse benden daha çok acı çekiyormuş gibi fısıldadı.

Marinette. Garip bir isim. Bir an düşünmeyi bırakdığımda, hafızam boştu. Aklımda ailemden birine ait tanıdık görüntülerim yoktu. Hiçbir şey. Tam yaşımı veya her hangi biri ile ilgim olup olmadığımı bile bilmiyordum.

Sadece gerçeği anlıyordum, örneğin nasıl konuşulacağını. Başka bir deyişle: hayatım, hatıralarım yoktu. Her şeyi birleştirmeye çalıştım. Sert beton zemin soğuktu. Zorlukla, çocuğun karşısında oturmayı başardım. Bir an bana bakıp tereddüt etti. Birkaç saniye sonra tekrar konuştu.

"Seni ailene götüreceğim. Neyse ki, yaşadığın yeri iyi biliyorum." diyerek bir kaşını kaldırdı.

"Ailem?" diye bağırdım. Sesim kuru ve biraz da çatlamış çıkmıştı.

"Evet, onları hatırlıyor musun?"

Hatırlamaya çalıştım ama her girişimim işe yaramazdı. Bu deneme de sonunda, bir öncekinden daha kötü bir baş ağrısı ile sona erdi. Düzensiz nefesimin arasında inkar ettim.

"Sanırım beni de hatırlamayacaksın."

"Sana söyledim, kim olduğunu bilmiyorum." dedim sinirlenerek.

Tuhaf şekilde baktıktan sonra, enerjik bir şekilde ayağa kalktı ve sağ elini kaldırdı. Elini tutup ayağa kalktım. Bacaklarım titriyordu ve ona ayak uyduramıyordum. Yeşil gözlü çocuk birkaç saniyeliğine düşündü ve parmaklarını şıklattı. Nezaketle, beni kucağına aldı ve kedi benzeri yeteneklerle atladı. Çatıya ulaştık. Bazı atlayışlarla, bir çatıdan diğerine, sonra da başka birine atlıyorduk.

Böylece bulunduğumuz yerden uzaklaştık. Nedenini bilmiyordum ama bu çocuk güvende hissetmemi sağlamıştı. Bir binaya vardık. Tamamen geniş bir pencere ile çevriliydi. Bir fırın gibi görünüyordu. Genç oğlan uzandı, beni başka bir şekilde tuttu ve kapıyı yavaşça çaldı.

"Sana nasıl seslenebilirim?"diyerek aniden sordum.

Neredeyse düşünmeden ismini söyledi.

"Kara Kedi. Bana Kara Kedi de."

Bende ona bakarak gülümsedim. Daha sonra bir kadın geldi ve bizim için kapıyı açtı. Hemen bana sarıldı. Kara Kedi beni yere bıraktı ama ben korkarak onun koluna yapıştım. Bir sakallı, uzun boylu ve kahverengi bir saçlı bir adam kadının yanında durdu.

Kara Kedi kulağıma "Ailen," diye fısıldadı.

Şaşırmış bir vaziyette onlara sarıldım. Oyalanmadan içeri geçmiştik. Genç oğlan beni tekrar kucağına aldı ve önümdeki merdivenleri tırmandı. Küçük bir odaya varmıştık.

Beni bir kanepeye bıraktı ve ailemle konuşmaya gitti. Garip bir şekilde onu izledim. Uzun bir süre sonra, odanın penceresine ayrılmak için yaklaştı ve veda ederek uzaklaştı.

Arkasından,ailemin yanında elimle neşeli bir jest yaptım. Mutlu bir şekilde arkasından seslendim.

"Sonra görüşürüz Kedi."

____________________________

Evet ilk bölümü nasıl buldunuz bakalım? Bence ilk bölüm için gayet güzeldi. Devamında ne olacak acaba?

Hikaye çok yeni canlarım. Bu yüzden etiket yaparsanız çok çok çok mutlu olurum.

instagram: miraculous_winx_

____________________________

Vote ve yorumlarınızı unutmayın.

Sizi seviyorum.