Παρόν
Με μια βαλίτσα στο χέρι και τον Ορέστη στην αγκαλιά μου αποβιβάστηκα στο αεροδρόμιο.Ακομα δεν ξέρω αν εκανα καλά και ήρθα.Μεσα από το πλήθος που βρισκόταν αυτή την ώρα στο αεροδρόμιο άκουσα μια γνώριμη φωνή να λέει το όνομα μου.
"Αυγή..Αυγη"γύρισα και είδα τον αδερφό μου και δίπλα του την Άννα.Με γρήγορα βήματα τους πλησίασα και έπεσα στην αγκαλιά του Άρη.
Θεε μου.Ποσο μου έχει λείψει.
"Μου έλειψες τόσο πολύ"μου ψιθύρισε και μου άφησε ένα φιλί στο μέτωπο.
"Ορέστη;Πόσο μεγάλωσες εσύ;"Ο μικρός έβγαλε κατι κραυγές και άνοιξε τα χέρια του για να τον πάρει ο Άρης.
Γύρισα στην Άννα η οποία μας κοιτούσε με βουρκωμένα μάτια.Δεν χρειάστηκε να πούμε κάτι απλα έπεσε η μια στην αγκαλιά της άλλης και κλαιγαμε σαν μικρά παιδιά.
"Μην ξανα φυγεις...σε παρακαλώ"μου χαμογέλασε και γύρισε στον Άρη."δώσε μου τον Ορέστη"μολις τον πήρε στα χέρια της ο μικρός άρχισε τις ντροπές.
Θα μας τρελάνει αυτό το παιδί
Φύγαμε από το αεροδρόμιο και μπήκαμε στο αμάξι με προορισμό το σπίτι μας.Ο μικρός είχε τρελαθεί με την Άννα και δεν σταματούσε να γελάει.Σε όλη την διαδρομή κοίταζα την πόλη.Καθε γωνία και μια ανάμνηση.
"Είσαι καλά;"γύρισα στον Άρη και του χαμογέλασα γλυκά.
"Τέλεια"
Όταν φτάσαμε στο σπίτι δεν προλάβαμε να βγούμε απο το αμάξι και η μαμα ερχόταν τρέχοντας σε εμάς και απο πίσω ο μπαμπάς.Χωθηκα στην αγκαλιά της και δεν ήθελα να βγω.
Γιατί εφυγα;
Με κατέστρεψες ηλίθιε
"Κοριτσάκι μου,κοριτσάκι μου"έλεγε και ξανά έλεγε η μαμά μου ενώ με έσφυζε στην αγκαλιά της.
"Μου λείψατε παρά πολυ"
"Εμάς να δεις αγάπη μου"
Μετά από πολύωρη συζήτηση και μετά από ένα γευστικοτατο γεύμα που μας είχε ετοιμάσει η μαμά μου είχε έρθει επιτέλους η ώρα για ξεκούραση.Εβαλα τον Ορέστη να κοιμηθεί στο κρεβάτι μου σκεπάζοντας τον με την μικρή του κουβέρτα.Εγω με την σειρά μου ξεκίνησα να βγάζω τα ρούχα μας από την βαλίτσα για να τα κρεμάσω στην ντουλάπα.Μολις τελείωσα είχα ανάγκη ένα χαλαρωτικό μπανιο.Ανοιξα την βρύση και άφησα το ζεστό νερό να τρέξει στο κορμί μου.
Τελικά η επιστροφή μου στην Ελλάδα δεν ήταν και τόσο κακή.Θα μπορούσα να πω ότι πλέον αισθάνομαι διαφορετικά,πιο ανάλαφρα.
Βγήκα από την μπανιέρα και τύλιξα γύρω από το σώμα μου μια βαμβακερή πετσέτα.Σκουπισα τα μαλλιά μου με μια μικρότερη και ξανά πήγα στο δωμάτιο. Μπαίνοντας βρήκα τον Άρη να χαζεύει τον μικρό Ορέστη και να του χαϊδεύει το χεράκι του.Μολις με είδε σηκώθηκε από το κρεβάτι και με πλησίασε με ένα τεράστιο χαμόγελο.
"Χαίρομαι τόσο πολύ που επιτέλους ήρθατε"
"Και εγώ Αρη..επρεπε"
Η αμηχανία ήταν αισθητή.Με τον Άρη δεν είμαστε όπως παλιά,μετά από αυτό το καταραμένο στοίχημα απομακρύνθηκαμε και ξέρω ότι φταίω εγώ για αυτο.
"Άννα πρέπει να μιλήσουμε κάποια στιγμή το ξέρεις πολύ καλά αυτο έτσι;"
Στο άκουσμα τους και μόνο ένιωθα τόσο ντροπή.Ο Άρης σήκωσε το κεφάλι μου και με ανάγκασε να τον κοιταξω.
"Νομίζω ήρθε η ωρα"
......
