2 χρόνια πριν
"Ξανα από την αρχή"φώναζε μανιασμένα η κυρία Έλεν.Τα πόδια μου πονάνε πολυ και η υπομονή μου εξαντλείται.
"Το έχουμε κάνει 6 φορές δεν αντέχω άλλο"παραπονέθηκε η Άννα.
"Θέσεις Θέσεις"η μουσική ξεκίνησε πάλι από την αρχή και εγώ εκεί στη μέση προσπαθούσα να θυμηθώ τα βήματα.
"Μπράβο κορίτσια εκπληκτικές...Κατερινα τεντωμένο το πόδι σου"ακούστηκε πάλι η καθηγήτρια.Η μουσική σταμάτησε και ένα απαλό χειροκρότημα ακούστηκε απο τα παιδιά που μας παρακολουθούσαν.
"Αυτή την φορά ήταν τέλειο συνεχίστε έτσι,ελεύθερες"
"Επιτέλους"φώναξε η Άννα.
"Έλα μωρέ δεν είναι κακιά"ήπια από το νερό μου και πήρε την τσάντα στους ώμους μου
"Όχι μωρέ,μόνο τρελή"συμπλήρωσε.Βγηκαμε απο την σχολή και μπροστά μου είδα το αμάξι του αδερφού μου Άρη.
"Τα λέμε"μου έστειλε ένα φιλί και γύρισε να φύγει
"Γεια σου Αυγούλα"άκουσα την φωνή του Άρη ενώ έμπαινα στο αμάξι"πως ήταν σήμερα"
"Καλά"πέταξα την τσάντα μου στα πίσω καθίσματα και ξεκίνησε για το σπίτι.Στη διαδρομή το μόνο που ακουγόταν ήταν η χαμηλή μουσική από το ράδιο.
"Πριν παμε σπίτι θα περάσω από τον Πάνο να πάρω κάτι σημειώσεις"με τα λόγια του ταραχτηκα.
"Γιατί δεν με αφήνεις σπίτι και να πας μετα;"στην προσπάθεια μου να αποφύγω την συνάντηση το μόνο που κατάφερα είναι να πάρω είναι ένα νευριασμένο βλέμμα.
"Απλά περίμενε στο αμάξι δεν θα αργήσω"πάρκαρε έξω από το σπίτι του Πάνο και σε λίγα λεπτα ήμουν μόνη μου στο αμάξι.Ανέβασα τον ήχο του ράδιου και απλά τον περίμενα.
Περίμενα κάπου στα 30 λεπτά και ο Πάνος ακόμα να έρθει.Ετσι αποφάσισα να κάνω κάτι που σε κάποια άλλη στιγμή θα το μετανιωνα. Βγηκα με γρήγορα βήματα από το αμάξι και ενα ελαφρύ αεράκι με έκανε να κρατήσω γερά την ζακέτα μου.Κατευθυνομαι προς την εξώπορτα και χτυπάω γρήγορα το κουδουνι.Η πόρτα ανοίγει και το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι έναν μισό κοιμισμένο Μαρκο με ανακατεμένα μαλλιά να με κοιτάει ξαφνιασμένος.Το περίμενα ότι θα είναι εδώ αλλά βαθιά μέσα μου πίστευα να μην ήταν.
"Εμ...γεια"χαμογέλασα γλυκά.Το χέρι μου ασυναίσθητα πήγε στο λαιμό μου πιάνοντας το κολιε που μου είχε κάνει δώρο ο Άρης,πράγμα που κάνω όταν νιώθω άβολα.
"Γεια..τι κάνεις εδώ;"μου έκανε χώρο να περάσω και δεν έχασα ώρα να μπω στο ζεστό σπίτι.
"Είναι ο Άρης εδώ και τον περίμενα στο αμάξι αλλά άργησε και..."κοίταζα το χώρο γύρω μου και τότε παρατήρησα ότι η υπόλοιπη παρέα τους με κοιτούσε επίμονα.ΟΜάρκος με έπιασε από τον καρπό και με γύρισε προς αυτόν κοιτώντας με ενοχλημενος
"Απλά μείνε εδώ εντάξει;"δεν περίμενε και απάντηση και έφυγε τρέχοντας φωνάζοντας τον Άρη.Μαλιστα.
"Ωραία γκομενα η αδερφή του Άρη.Άνετα την έριχνα"ενας ψίθυρος ακούστηκε από το σαλόνι.
.........
Πρώτο Κεφάλαιο! Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα για την Αυγή μας.Αν σας άρεσε αστεράκι και σχόλιο 💛
