Huis

1

Ik vond het in de brievenbus.
Het huis was nu officieel van mij! Alles was al ingepakt en stond klaar om in de verhuiswagen ingeladen te worden. Dit was het idee van mijn psychologe. Dit zou mij goed doen. Een nieuwe start. Tijdens de rit dacht ik aan haar. Ze had me verteld dat mijn oude appartement mogelijks een oorzaak van mijn depressie kon zijn. Ik had er lang gewoond er konden slechte herinneringen aan verbonden zijn. Of zoiets. Mijn nieuwe huis bevond zich verder weg van de stad, een oude villa op het platteland.

Toen alles uitgeladen was bedankte ik de mensen die geholpen hadden en keek ik naar achterkant van de vrachtwagen tot hij uit mijn zicht verdween. Weer alleen. Het was de eerste keer dat ik mijn nieuwe woonst binnenliep zonder het gezelschap van de makelaar of de vorige eigenaars. Nou ja, de vorige eigenaars bleven vreemd genoeg altijd buiten, maar ze waren er toch. Nu was er niemand. Wacht. Wat was dat gekraak dan? Ik liep naar de keuken, want daar leek het geluid vandaan te komen. Ik deed deur open en kon mijn ogen haast niet geloven.

Er zweefden kleine wezentjes door de ruimte en door elkaar. Ze waren relatief klein, hadden een felgekleurde huid, kleine horentjes, en vleermuisachtige vleugeltjes. Ik telde er zeven. Toen ze me opmerkten, staarden ze me allemaal aan. "Bent u de eigenaar?", vroeg de kleinste van de groep. "Aaaaaaaaaaaarrrggggghhhhh!" Ik spurtte de keuken uit, de trap op, een kamer binnen en deed de deur op slot. Buiten adem ging ik op de grond gaan zitten. "W-w-wat, wie,waarom? Natuurlijk! Dit huis is bezeten! Daarom was het zo goedkoop en kwamen de vorige eigenaars niet naar binnen. Aaah, ik snap het. Wacht! Wat nu! Wat moet ik doen?!"