Μαράθηκε ο θεός του έρωτα #WCC

"Χιονονιφάδες"

Ο ουρανός δεν κλαίει πια
Φωτίζει από λαμπερά μικρά άστρα
Σφυρίζει ο αέρας
Ένα τραγούδι γνώριμο
Κι εσύ θυμάσαι
Το χιόνι ακόμα πιο λευκό στα δυο σου χέρια
Στον κήπο που είναι παγωμένος
Σιωπηλός γεμάτος πόνο
Ούτε αυτός έχει φωνή
Κι εκείνος θυμάται
Θυμάται τον μικρό θεό που είχε τα βέλη στην πλάτη του
Θυμάται τα χρυσά της μαλλιά να ανεμίζουν
Θυμάται τα ρόδινα τα μάγουλά της
Κι ο Έρωτας κοιμάται ακόμα
Η Αφροδίτη νανουρίζει το μικρό της γιο
Κι εσύ ακούς εκείνη τη γλυκιά τη μελωδία
Εκείνη που ξαπλώνει στις ρίζες των κουρασμένων δέντρων
Σε ένα δάσος κατάλευκο
Σε ένα πέπλο ατελείωτο
Ο χειμώνας τρεμοπαίζει στα στεγνά σου χείλη
Κι εσύ θυμάσαι
Θυμάσαι το βέλος
Θυμάσαι την Άνοιξη
Και γαληνεύει η ψυχή σε εκείνη την ανάμνηση
Στη γεύση του απαλού χιονιού
Σφυρίζει ο αέρας τρυφερά και σε χαϊδεύει
Κι ο πάγος γίνεται ακόμα πιο κρύος
Από τον ουρανό πέφτουν μικρά λαμπερά άστρα
Παγωμένα να γυαλίζουν
Πέφτουν σαν φιλιά στα μαλλιά σου
Και εσύ χάνεσαι στην ομορφιά τους και θυμάσαι
Θυμάσαι
Χορεύουν στη βουή του ανέμου εκείνα τα άστρα
Εκείνα τα εύθραυστα παγωμένα άστρα
Πέφτουν σαν προσευχή
Κοιμούνται στα μαλλιά σου
Ξεψυχούν στα χέρια και το στόμα σου
Θυμάσαι αυτό το χορό
Τα άστρα σε χαϊδεύουν
Πέφτουν στο ψυχρό κορμί σου απαλά και ένα τραγούδι γνώριμο σιγοτραγουδούν
Τα μάτια σου θολά ακόμα
Θυμάσαι
Κι εκείνα τα άστρα στολίζουν τη φύση τη λευκή
Σαν να είναι προσευχή της Αφροδίτης
Σαν να ευχήθηκε η θεά να γλυκάνει το βαρύ χειμώνα σου
Φυσά την ευωδιαστή πνοή της
Δίνει ζωή στα παγωμένα αυτά άστρα που πέφτουν και ξαπλώνουν στα δικά σου τα μαλλιά
Που ξεψυχούν στα χείλη σου να τα ζεστάνουν
Θυμάσαι αυτή τη ζεστασιά
Τα λευκά τα άστρα φωτίζουν το πρόσωπό σου
Θυμάσαι
Θυμάσαι το βέλος
Θυμάσαι την Άνοιξη
Τη θυμάσαι και ας μην έρθει