Bigla siya tumingin sa kamay ko at kuniha ito saka inilagay sa mga palad ko yung panyo niya!
Tumingin ulit siya sakin at ngumiti bago tumayo at umupo sa kabilang swing.
“S-salamat”
“Wala yun”
Ah, shet ang awkward.
“A-ah. Bakit ka ba nandito?”
“Obviuos ba? Hinabol kita” Ang taray naman -___________________-
“Eh bakit mo ko hinabol?”
“Kasi tumatakbo ka” Umiwas na ko ng tingin. Arghhhh, masasapak ko to! Hindi na ko nag salita pa ulit, hindi ko din naman siya makakausap ng matino eh. Kaasar!
“Uyy. Joke lang!” Tumingin ako sa knya. Expressionless! Tse, joke mo mukha mo. Hmp!
“Joke lang. Sorry na! Please” Ah shit. Nag puppy eyes pa! Bigla tuloy ako may naalala.
[Flashback]
“Uyy. Cha-cha ko! Sorry na kasi. Please”
“Tse. Sorry mo mukha mo”
“Dali naaaaaaa. Sorry na”
“Bleeehh. Anyenye! Ayoko”
“Please” Ehhh? Bakit kailangan mag puppy eyes? Argh. Kaasar! Ang cute niya super.
“Please” Tinodo pa niya yung pag puppy eyes! Ugh, I hate this.
“Sige na nga”
“Hehe. Thankyou cha-cha ko”
[End of flashback]
“sorry na! please” Ang cute niya mag puppy eyes.
Ohhhhhhhhhhhhwkay! Shut up kath.
“Oo na”
“Thanky---“
“Bakit mo nga kasi ako hinabol?” Hindi ko na siya pinatapos pa. Gusto ko ng malaman talaga kung bakit ba niya ko hinabol.
“Okay. Sige! Chill ka lang, hmmm. Eh kasi nakita kita napaiyak at tumakbo palabas! So, hinabol kita para icheck kung okay ka lang”
“Pa—“
“Hep. Pano ko alam? Hindi ko din alam! Basta alam ko kahit nasa likod ka at nasa harap ako. Alam ko at ramdam ko na napaiyak ka”
“Eh okay na din naman ako eh! Balik ka na dun”
“Ayoko” Bigla kumunot noo ko. Ayaw nya?
YOU ARE READING
Our heart know's the truth :"> |EDITING|
Fanfiction(Kasalukuyang nasa EDITING process ang story na to. Thankyou) 2years. 2years kang nag antay sa pag babalik ng TOTOONG mahal mo. Sa 2years of pain mo, nakalimutan mong maging masaya. Dahil sa araw-araw kang nangungulila sa pag aantay sa kanya....Ngay...
Chapter 11.1: Always Keep Smiling :)
Start from the beginning
