The Wife Killer

Chapter 36

Naiwan akong magisa sa napakalaki at lungkot na kwarto ni Blake.I explore every corner of the room,looking for traces of my past.I opened the walk in closet and looked at my clothes,my shoes.I opened the drawer on the vanity and I saw a blue velvet box.Binuksan ko ito at nakita ko ang isang napakaganda na blue heart shaped diamond necklace...Hinawakan ko ito at pinagmasdan.

I felt something weird when i touched it.Isang pamilyar na pakiramdam.Biglang sumakit ang ulo ko,nahihilo ako.Marahil sa sobrang pagiyak at dahil sa dami ng nakakabiglang pangyayari na naganap ngayon.Napaupo ako sa vanity.Isinuot ko ang kwintas.

Pinagmasdan ko ang kwintas sa leeg ko.

Tumulo ang luha ko sa biglang pag sakit ng ulo ko.

It's already 12am,Happy Anniversary Mrs.Sofia Tan"

This is too much blake"Nakanganga parin ako sa pagka amaze sa diamond necklace..

"Allow me to put it on you"he assisted me in my walk in closet at ihinarap ako sa wall sized mirror,He brushed my hair at isinuot niya sa akin ang necklace..

Hindi ako makapanila sa mga alaala na bumabaik sa utak ko.Paano ko nagawang kalimutan ang mga magaganda at masasakit na pangyayari sa buhay ko???

------------

Buong gabi akong hindi nakatulog.Unti unti na akong nakaaalala,pero hindi ko parin maalala ang huling nangyari sa akin..

Agad akong nagpunta sa kwarto ni Blaine...

I kneeled at the bed at Pinagmasdan ko ang natutulog kong anak.Hindi ko mapigilan na umiyak.Halos tatlong taon akong nawalay sakanya...Nawalan ako ng pagkakataon na makita siyang lumaki.Ni hindi ko nasaksihan ang unang paglakad,unang salita,niya.

I was crying when I looked at my son,kahit wala siyang naging ina,lumaki siyang mabuting  bata.Nagpapasalamat na rin ako kay Blake dahil hindi niya pinabayaan ang anak namin..

"Tatacey?why are you crying?"minulat ni Blaine ang mga mata niya at kinusot ito.I wipe my tears away.Tinabihan ko siya sa kama.

Inakap ko si Blaine"Nagbalik na ako anak,hinding hindi kana iiwan ni Mommy"niyakap ko siya ng mahigpit.

"What do you mean tatacey??"nagtataka niyang tanong.

Hinawakan ko ang magkabilang pisngi niya at tiningnan ko siya ng diretso.

"Blaine,Hindi ako si Tita stacey mo,ako si Mommy Sofia mo,buhay ako,I know hindi mo pa masyado maiintindihan,pero naalalala ko na ang lahat."nakita ko na naguguluhan parin siya,Maiintindihan mo din balang araw anak.Nakaramdam ako ng saya ng niyakap niya ako pabalik.

"Im so happy!Dont leave me anymore mommy!!!"Sobrang higpit ng yakap ng anak ko,ramdam ko ang pangungulila niya sa akin..

"Hinding Hindi na anak,promise,babawi si Mommy sayo"I smiled sa kabila ng pait na naramdaman ko kay Blake.Si Blaine ang pinakamagandang nangyari sa buhay ko.

"Where's Daddy??"Tsk.Paano ko siya sasagutin ngayon,naglayas ang Daddy niya.Hindi ko alam kung ano ang isasagot.Galit parin ako kay Blake.Bahala na.

"May pinuntahan lang si Daddy mo,Andito naman si mommy,I will take care of you"I faked a smile and patted his head.

He pouted"I wish daddy's here",Ako rin naman Blaine,pero gusto ko munang malayo kay Blake,gusto ko munang palipasin ang galit ko sakanya.

Hindi ako nagaksaya ng oras na alagaan ang anak ko.Ako ang nagpaligo sakanya,pinagluto ko siya ng breakfast at baon niya at ihahatid ko din siya school.