The Wife's Cry

2

A Aliyah

Ng makarating ako sa café na pagkikitaan namin ay nandun na siya, pero ngayon, naka-tshirt siya at pantalon. Kagad akong pumasok at nagtungo sa kinauupuan niya.

"A-aliyah," Umupo ako at nag-poker face sakanya. Hindi ko alam kung bakit pero napatitig ako sa mukha niya. Feeling kokasi talaga, nakita ko na siya noon pa. Hindi ako naniniwala kay mama na ex fiancé ko siya. Hindi.

"Have me met already?" Diretsang tanong ko sakanya na syang ikinagulat niya. Pero humnga siya ng malalim at ngumiti.

"You know wjat, Aliyah? I said to myself na sasabihin ko tong lahat kapag mahal mo na ulit--"

"Hindi malabo." Nagulat ako sa sinabi ko. Gosh! Ano na naman kayang naisip ko at sinabi ko yun?!

Stupid, Aliyah! Stupid!

Nakita ko siyang napangisi. Ugh! Nakakaasar yung ngisi niya! Parang papatayin ako! Err! Nagyes naman ako sakanya eh! Bakit ako papatayin? Ay, leche. Nababaliw na naman ako.

"Okay, I'll wait for you...to love me back, again. Pero ngayon, uunti-untiin kita. Makakasama sayo kapag sunod sunodang sasabihin ko. You can ask me any question." Hinawakan niya yung kamay ko. Ack! Ang lambot ng kamay niya. Promise! Ay, putek. Kung ano-ano iniisip ko.

"Who are you? I mean, a-anong totoo mong pangalan?" I asked him at tinanggal ang pagkakahawak niya sa kamay ko.

Tinitigan niya ako sa mata. And I don't know why pero hindi ko maiwas yung tingin ko sakanya. Nakakatunaw yung mga tingin niya. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko. I shook my head. Ano, baka kinakabahan lang ako, oo yun nga.

"Kean, Kean Tolentino. I'm 24 years old." Ngumiti siya saakin. Ngiting nakakatunaw, and I can't resist but to smile, too.

"I can trust you?"

"Of course. I'm your fiancé, right?"

"A-ah. Yeah." tumango ako at alanganing ngumiti.

"Aliyah, you know I love you, right? That's why I'm doing this because of it. I planned, WE planned this for you, for us, for our future. Aliyah, all you need is to trust me. Trust us." Hinawakan niya yung kamay ko at tinitigan ako sa mata. Naging seryoso ang mukha niya.

Hindi ako makapag-salita. Sumasakit ang ulo ko. Naguguluhan ako.

"Yes, nagkaron ka ng amnesia, and hindi mo ako maalala, yung memories natin. But I know, one day, gagaling ka rin and you'll remember everything. Everything about us. Aliyah, all I need is your trust. Please."

Napangiwi ako at kinuha ang kamay ko mula sa pagkakahawak niya. Halatang nagulat siya. I can see in his eyes na nasasaktan siya.

I'm sorry, Kean. Naguguluhan parin kasi ako. Hindi ko ma-absorb yung mga nangyayari sakin.

"How can I trust y-you?"

"I can prove you, kung papayag kang sumama saakin, NO! Don't talk. Promise, I'm harmless. Hindi kita sasaktan. " And that hit me. I guess, it has a double meaning.

*-*-*

"Good morning po,sir." Bati ng mga empleyado sakanya. Nagtaka ako pero ang may ikinataka ko,

"Good morning po, Ma'am, Aliyah." Ngumiti sila saakin. I don't know how kung pano nila nalaman pangalan ko. And! May ma'am pa, huh?

"Wait, they called you 'sir', are you--"

"Ang ganda niyo pa din po, ma'am Aliyah." Ngumiti ako sa isang emleyado at nagpasalamat.