Crazy thing called Love (LS2)

Chapter 16

Invisible Man

It wasn't just once that Kris have waited outside the campus. He once told me (even when I did'nt ask him) that he's already on his OJT.

Kahit na pwede naman siyang pumasok sa campus ay mas pinipili niyang sa tapat ng gate mag abang dahil baka tumakas na naman daw ako. Baliw lang diba? Lakas ng topak.

Eventually, kahit naman naabutan o nakasunod at nakikilakad siya sakin tuwing pauwi ako ay hindi ko naman siya iniimikan. Para bang may silent rule na sa tuwing nakasunod siya sa akin ay laging isang hakbang ang layo ng distansya namin. He never bothered to try a single conversation to me or even utter a single word when his with me, though I could hear him fake a cough for a thousand times, I care less.

And stupid and crazy it may sound, even when I always show him how annoyed and displeased I am with his presence, I always-and I mean always find myself silently smiling. And I hated and love it at the same time.

I hated it because my paranoia keeps on popping in my head every time I felt the relief which I so love. And I love it simply because it eases me somehow.

Just like today, sunod ng sunod pa rin siya sa akin habang naglalakad ako pauwi. Somehow I feel si safe walking around the town. Kahit na sanay na akong naglalakad pauwi ay pakiramdam koy may iba talaga. Kahit na minsan ay sinasabayan rin naman ako ni Lynus noon, may iba talaga ngayon. Tsaka teka nga, speaking of Lynus. Matagal ko na siyang di nakikita ah. Ano kayang nangyare sa isang yun.

"Shikina!" Napahinto ako nang marinig kong may tumawag sa akin. Nasa may parke na kami malapit sa amin at tulad ng nakagasnan ay marami paring tao dahil hapon na.

And speaking of a monkey, the monkey arrives. Napasimangot ako sa nakangising mukha ni Lynus. Mabilis na sinulyapan ko pa ang lalaking nasa may likuran ko lang nang nagmistulang naubo siya sabay iwas ng tingin at tahimik na nakamasid

Nagulat nalang ako ng igapos ako ng isang mainit na yakap ng Unggoy na 'to. Inis na hinampas ko ang likod niya na siyang nagpatawa sa kaniya. Dinig ko na naman ang pekeng ubo ni Kris. Ano bang problema neto. Nagkaka TB na yata siya eh.

"Sorry kung ngayon lang tayo nag kita. Dalawang Research defense kasi yung pinagkakaabalaban namin sa magkaibang Major subject kaya medyo busy. Pero huwag ka mag-alala dahil babawi ako. Promise!" ngiting ngiti siya sa akin habang tinataas ang kamay. Mariing nakahawak pa siya sa balikat ko at ang mga mata'y nasa mga mata ko lang nakapako. Magsasalita na sana ako nang bigla nalang niya akong higitin paalis. Nakita ko namang napatayo ng tuwid si Kris bago ako makatalikod sa kaniya.

"Ililibre nalang kita para hindi ka na magtampo ah!" Puno ng saya ang boses ni Lynus. Di ko alam kung anong nangyayare sa kaniya, kung hindi niya lang ba napansin si Kris o talagang sinadya niyang di ito pansinin.

Napabaling ako sa likuran ko habang naglalakad palayo at nakitang nakatayo pa rin si Kris doon. Kunot noo at magkasalubong ang dalawang makakapal na kilay. Nasa magkabilang bulsa niya ang kamay at kita sa pagtaas bana ng kaniyang adams apple and pagtiim bagaang niya na tila nagpipigil.

Napaiwas lang ako ng tingin ng akbayan ako ni Lynus. Tumingala ako sa kaniya at napakunot noo. Mapupungay ang kaniyang mata habang nakadungaw sa akin.

"Ano 'tong kaartihan mo?" tanong ko sa kaniya. Ngumiti naman siya ng pilit tsaka napailing na nagiwaa ng tingin.

"Di ko alam kung lalaban pa ba ako o hindi." bulong niyang di ko gaanu marinig.

"Ano?" tanong kong nagpangiti lalo sa kaniya. Huminga muna siya ng malalim bago ako dinungaw ulit. Edi siya na mataas!

"Bahala na." Aniya at pinisil ang ilong ko. Inis na hinampas ko ang kamay niya na mas lalong nagpatawa sa kaniya. Bakit ang daming baliw na lalaki sa mundo?

Dinala niya ako dun sa may stoll ng mga pagkain. Binigyan naman ako ng dalawang Kwek-kwek ni Manong na may maraming maanghang na sauce. Sarap na sarap ako sa unli street food na libre ng Unggoy. Nasa ikahuling kagat na ako sa Tempura ko ng maalalang kasama ko pala si Kris kanina. Tumigil ako sa pagkain at agad na napabaling dun sa pinagiwanan ko sa kaniya kanina.

Di sinasadyang nanlumo ako ng makitang wala na siya doon. Di ko rin napansin na nagpalinga linga na ako sa paligid at nagbabaka sakaling makita siya. At wala sa sariling napahawak ako sa bandang dibdib ko ng makita siyang nakaupo sa taas ng Monkey Bar habang kumakain ng Cotton Candy. Di ko namalayan na napabuntong hininga ako sa ginhawang naramdaman pagkatapos ko siyang makita roon. Tiim bagang ako nagpipigil ng ngiti sa labi.

"Sungit! Tulala ka na naman jan." napabalik tingin ako kay Lynus ng akbayan na naman niya ako. Kinurot ko siya sa tagiliran niya dahil namimihasa na siya sa kakaakbay kanina pa. tsansing din 'itong Ungong na ito eh.

"Sakit nun ah." nakangusong wila niya habang iniinda ang sakit sa tagiliran niya.

I rolled my eyes at him and ate my last bit of my food.

"Alam mo dapat talaga parehas tayo lagi ng schedule sa uwian eh. Para naman may kasama ka naglalakad pauwi sa inyo. Tulad nalang ngayon, wala ka man lang kasama pauwi sainyo. Buti nalang talaga nagkita tayo." sabi niya pa habang sarap na sarap sa kakasipsip sa Balot niya. Napangiwi ako sa itsura at sinabi niya.

Anong ibig sabihin niya? Di niya talaga napansin si Kris ah. Halos pagtinginan na nga kami ng ibang tao dahil kahit na isang hakbang ang layo niya sa akin ay halatang halata na nakasunod siya sa akin.

"Di mo ba napansin si Kris?" di ko na napigilan na magtanong. Nakataas pa ang kilay ko sa kaniya habang tinitignan siyang nakasimangot. Tumigil naman siya sa pagkain at napabaling sa akin.

"Sinong Kris? Yung nasa likod mo kanina na spokeng dollars?" puno ng sarkastiko ang tono sa boses niya. Napangiwi ako lalo ng halos matawa siya sa pagbanggit lang sa pangalan niya.

"Tao ba yun? Akala ko hindi eh." Aniya sabay iwas ng tingin. At kahit na sinabayan niya iyon ng tawa ay dinig pa rin ang pagiging seryoso niya sa pagbanggit nun.

I gritted my teeth at what he said. I put my clenched fist at my back, hiding it from him.

I know I have treated Kris like an Invisible person for the past few days but seeing and hearing him treated by another person like he wasn't existing just... boills my ... irritation.

Parang... nakakainis. Nakakabwesit.

And I even care less that it was Lynus.