Crazy thing called Love (LS2)

Chapter 7

a shattered heart

No. It can't be. Fate is again playing on me. I can't help but to think that my life must be really that interesting and crazy for the fate to linger to much on me. Ano bang espesyal sa akin? Ganun ba ako ka makasalanan at hindi talaga ako tinatantanan ng malupet na kapalaran?

Is this karma? Does my mistakes and bad decisions are really too much that I've been played like this? Pero baka hindi rin? Baka naparanoid lang talaga ako at kung anu-ano nalang ang naiisip dahil sa guilt ko?

Pero para saan o kanina na guilt? Sa sarili? Siguro.

And maybe I must just be mistaken. My mind was probably just playing tricks on me again.  That can't be him, alright.

Yes, his back. Yes, we are absolutely breathing the same air now. And probably standing on the same ground, BUT! What the freaky fcking hell?!

Ang kapal naman ng pagmumukha niya at may gana pa talaga siyang magpakita sakin pagkatapos ng nangyari noon. At ano yun ah? Sinisilip ako? Tinitignan kung ano ng nangyare sa akin?

Baka naman napadaan lang tapos nakita ka o di kaya ay tulad mo ay may sentimental value din sa kaniya ang lugar na ito.

Ano raw?! Anong sentimental value? Tumigil ka nga Shikina! Mas lalong nag-alab ang galit sa puso ko ng mapagtanto na nababaliw na naman ako dahil nakikipagtalo ako sa sarili ko. Aaaah! Bakit pa kasi siya bumalik? How dare him!

Nagulat ako at wala sa sariling napahawak sa kaliwang pisngi ko nang may maramdamang malamig na malagkit doon. Kunot noong napatingin ako kay Lynus sa gilid ko na ngayon ay kunot noong nakatingin sa akin  ngunit may pinipigilanb ngiti sa labi habang hawak ang nakalahad niyang stick ng Kwek-kwek.

"Bakit mo ginawa yun!" inis na sinapak ko siya. Ang walang hiya! Tusukin ba naman ang pisngi ko ng kwek- kwek na may sauce.

"Yuck! Bwesit!" Kadiri. Ang lagkit!

"Eh ikaw kasi. Para kang nakakita ng multo jan." aniya habang kinakain ang parehong kwek-kwek. Kadiri talaga.

"Sino ba kasing tinitignan mo dyan?" tanong niya habang tinatanaw ang kabilang dako. Napabaling rin ako doon at nakitang wala na doon ang kotse kanina.

Nagpalinga linga ako ngunit wala ni anino ng itim na kotse na yun ang nakita ko. Wait, am I just hallucinating? Pero... nakita ko talaga siya. Imposibly... pero posibly din. Siguro napaparanoid lang ako dahil sa nalaman ko kay Euricca noong isang araw.

"Hoy. Tulala ka na naman." pangungulit na naman ng Unggoy. Inis na sinapak ko ang kamay niya nang sundutin na naman niya ang pisngi ko.

"Wag mo nga hawakan pisngi ko! Ang lagkit ng kamay mo!" salubong ang kilay na bulyaw ko sa pagmumukha niya. Ang sarap na naman niyang ingudngud sa isang balde ng maanghang na sauce ni Maning nang pabiro at maarte niya akong inirapan. Baklang Unggoy! Gusto ko sanang isigaw sa kaniya kaso baka bawiin niya na libre ito't hindi pa naman siya nakakapagbayad. Mamaya nalang pag tapos na siya makapagbayad. Napangisi ako sa naisip. Hmp!

Napabaling ako kay Manong Vendok ng kwek-kwek nang marinig ko ang mahinang hagikhik niya. Manghihingi sana ako konting tubig kaso ay may naramdaman akong kamay na humawak sa baba ko at hinarap iyun sa gilid. Seryosong mukha at mapupungay na mata ni Lynus ang tumambad sakin kasabay ng pagdapo ng isang malambot na panyo sa pisngi ko.

"Sorry na po.." mahinang wika niya habang hinahaplos ng panto niya ang kaliwang pisngi ko. Kusang namungay ang mata ko ng makita ko ng malapitan ang mukha niya. Akalain mo yun, ngayon ko lang napansin na mahaba pala ang pilik mata ng isang to. Makapal ang mga kilay na tamang tama lang sa maiitim at chinito niyang mata. Nahiya naman talaga ang black heads ko sa makinis at matangos na ilong niya.

Agad na nagiwas ako ng tingin nang dumako rin ang tingin niya sa mga mata ko.

"Okey na. Ano ba..." ani ko at lumayo sa kaniya. Inabala ko nalang ulit ang sarili sa pagpili ulit ng pagkain sa harap namin. Kumuha ako ng dalawang stick ng Proven at isinubsob sa maanghang na sauce. Tumingin ako sa kabilang dereksyon ng sabay kong kagatin ang nasa dalawang stick. Bwesit. Ang anghang naman masyado neto at pinagpaawisan pa talaga ako.

"Aba, magkasintahan ba kayo mga ining?" maya-maya ay di na nakatiis na tanong ni manong kwek-kwek. Nanlalaki ang mata na napatingin ako sa kaniya at halos mabilaokan sa nakakagulat na taon niya. Grabe naman si Manong! Akma pa lang akong sasagot ng bigla akong akbayan ng pinaka bwesit na Unggoy na nagkatawang tao na kasama ko.

"Nako opo. Pasensyahan niyo na po itong girlfriend ko, medyo mahiyain po siya ng mga 1 inch lang." at sinabayan niya pa iyon nga hagalpak na tawa. Ang saya-saya mo eh noh? Makainis ka talagang bwesit ka!

Pero agad din nawala ng ano mang pakiramdam ko nang marinig ang sumunod na sinabi niya,

"Diba Babe?"

Babe...

Parang paulit-ulit na nag echo sa utak ko ang pagkakasabi niya sa mga katagang iyon.. Hindi agad ako nakapag react nang sa isang salita niya na naman ay bulta-bultaheng alaala na minsan ko ng nilimot ang biglang nagsilabasan.

Mula sa unang pagtatagpo ng mga mata namin sa cafeteria. Sa unang pag ngiti niya rin doon. Ang unang paglalapit ng mukha namin. Ang unang bangayan namin. Ang unang pagtawa namin. Ang unang paghawak niya sa bewang ko. Ang unang paglalaro namin sa beach. Ang unang pagtawa namin sa isa't isa. Ang unang bulateng pinaramdam niya sa tiyan ko. Ang unang paglapat ng mga labi niya sa... pisngi ko.

Ang unang pagiyak... at ang lahat ng kasinungalingan niya.

Lahat ng mga alaalang pilit na kinakalimutan ko sa mahigit na tatlong taon ay nagsilabasan nang dahil lang sa isang salita.

...isang salita.

The same word that once deceived me on believing that maybe-- just maybe, fairytales could possibly happen in reality. The word that once made my nerves trembled. One one that was once the sweetest melody I could ever heared. And the same word that once broke the invisible wall I had built to protect myself. The word from the person I once loved I thought... will protect from any hurt.

Again, for the first time after 3 years of rebuilding my walls so firm and strong, fixing my self to be a better version with my strong heart, and after all the denials and heartrending battles between my own consciousness...

...I shed another tears for that same word that once shattered my heart... until now.