[Note: Ang late na epilogue.. BOW ! Pagpasensyahan niyo na ah. :) Thanks ulit sa readers ! Sige susubukan kong gumawa ng part two ;) PAG MASAYA NA SILANG LAHAT ! Wow. Suma SARAH G ang peg ko diba ! Hahahahah :) Salamat ulit ! Bye bye ;) Mamimiss ko kayo :">]
Gerald's POV
"I guess, it's not working between us anymore." sabi niya habang tumutulo ang luha.
"Is that a break-up line ?" tanong ko sa kanya.
"I'm sorry." sabi niya sakin habang humihikbi pa.
"No you're not sorry ! You want to break up with me ? FINE ! Break kung break ! Besides, I never really loved you !" sigaw ko sa kanya ng may pagsisisi.
I did. I still do. Pagkatapos nun ay tumakbo siya habang umiiyak.
"Wag. Wag kang umiyak please.. Ayokong umiiyak ka." bulong ko.
Wala na siya. Iniwan niya ako.
"CUT !" sigaw ni direk.
"PERFECT ! Great job !" dagdag pa nito.
Pagkatapos ay pinunasan ko na ang luha ko at pumunta kay Sarah na nagpupunas din ng luha.
"Babe, kain na tayo ?" sabi ko sa kanya. Ako kasi ang nagprepare ng lunch naming dalawa, pero hindi siya umimik.
"Babe ?" sabi ko.
"Babe, will that happen to us ?" nagulat akong tanong niya.
"that ?" tanong ko.
"that break-up scene." sabi niya.
I knew it. Ma.bobother talaga siya dun.
"Alam mo, you shouldn't really thinking about that."
sagot ko kanya.
"Mangyayari kaya yun ?" tanong niya ulit.
Haaay. Ang kulit nitong girlfriend ko.
"Promises are made to be broken kaya I can't promise you. Pero isa lang ang masasabi ko sayo.. I really do love you." sagot ko then I kissed her on the forehead.
Ngumiti siya then she uttered words that I had waited for 6 months.
"I love you too."
SARAH'S POV
"The Popstar Princess... Sarah Geronimo !" narinig kong sigaw sa stage.
Opo. Ako po si Sarah Asher Tua Geronimo. Gusto niyo po bang malaman ang story ng lovelife ko ? Another 40 chapters na naman ? Ano paulit ulit ? Hahaha =)
I was a type of person who didn't believe in Destiny. Naniniwala kasi ako na ikaw ang gumagawa ng sarili mong kapalaran. I believe that our efforts make our future.
Pero there's a certain point in my life na nasaktan ako. Natakot ako. Nalungkot. Umiyak na rin ako for God knows how many times. Kasalanan ko ba ? Did my efforts make it ?
Opo. Kasalanan ko. Nagpadala ako sa naramdaman ko. Nagbulagbulagan ako sa akala kong totoo.
Pero dahil dun, sa point na yun ng buhay ko, napunta ako sa mundong never kong inasahan. Sa mundong masaya at puno ng pag-ibig.
Nakilala ko SIYA.
Siya na nagpakita sakin na mahalaga ako. Siya na nagtayo sa akin nung nilalamon ako ng insecurities ko. Siya na nagparamdam sa akin na karapat dapat akong mahalin.
Nabura ang lahat ng takot ko. Sinubukan kong magmahal ulit. At ngayon, kahit na umiiyak ako, sa ibang dahilan na. Yun ay dahil sa naghihiwa ako ng sibuyas. Pero syempre joke lang. Umiiyak ako dahil sa kasiyahan.
Kasiyahang akala ko di ko na mararanasan.
Pero wait ! There's more !
Let me tell you this.
LOVE, isn't just about rainbows, butterflies, or candies.
It's not just about sweet things that make you happy.
LOVE, is also about torns, wounds and tears.
You can't always expect happiness when you're inlove.
Pain is also associated with love. Pain is a parcel of LOVE.
Because we will not be able to feel happiness if we don't even know what it feels like to be sad.
Because being sad, is one reason to be happy. Ang gulo diba ? Yan ang sabi ni Destiny. Sa oras na malungkot ka, dun mo malalaman yung mga bagay na magpapasaya sayo.
Mapaglaro talaga tong si Destiny. I was it's victim. I am it's victim. I will be it's victim.
Leslie <3
