"Ik zal er altijd voor je zijn, Emma. Dat beloof ik."
"Dat is een heftige belofte.. maar als je dit echt wilt.. wil je me dan iets beloven?"
"Ik doe alles voor je."
"Beloof me dan alsjeblieft dat je altijd zult glimlachen."
+
geïnspireerd op de film...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Emma Allyward.
Katie zei dat ik een brief aan kanker moest schrijven.
Haar vader heeft dat ook gedaan en daardoor kon hij zijn gevoelens een plek geven.
Dus.. dit is wat ik geschreven heb.
Fuck you, kanker.
Oké, dat was.. dat was een beetje hard, al klopt het wel.
Laat ik zeggen dat ik het toen vanuit vanuit een ander perspectief probeerde te bekijken, maar dat lukte niet bepaald.
"Lieve Emma,
Ik ben kanker.
Hoe gaat het?
Hoe is het? Geniet je van het mooie weer?
Nee grapje.
Ik kan niet praten. Je kunt me niet zien. Ik heb geen gedachten.
Ik groei gewoon in jou en hoe meer ik groei, hoe meer jij sterft.
Ik ben in feite een heel erg bezitterige vriend, alleen ben ik je vriend niet.
Ik geef niet om hoe of om wie je bent.
Ik wacht alleen op de juiste omstandigheden om te kunnen bestaand en op een bepaald moment heb je te lang voor de magnetron gezeten of had je een slecht DNA, of had je gewoon pech.. en meer had ik niet nodig. Je bent maar een petrischaaltje.
Bedankt voor het ecosysteem, hé.
Liefs, Kanker."
Behandel een begrafenis als een triomf.
Wat betekende dat?
Het betekend dat het leven vol met momenten zit waarop je ervoor kunt kiezen om te glimlachen of om niet te glimlachen.
•
"Oké, oké," De jongen legt zijn wijsvingers tegen zijn slapen en denkt weer zo te zien diep na. "Lekker ding?"
"Jij hebt wel een hele grote dunk van jezelf, meneertje." Ik tuit mijn lippen en schud mijn hoofd.
"Louis." De jongen steekt zijn hand naar me uit alsof hij zich wilt voorstellen.
Aha, zijn naam is dus Louis.
Maakt alles ook een stuk makkelijk, i guess.
Ik grijns en pak zijn hand vast en schud die.
"Meneer Louis, ook aangenaam kennis met jou te maken."
•
Mijn ogen worden langzaam groot wanneer ik in het midden van pagina 33 een notitie-papiertje zie zitten.
'Mag ik je mee uit vragen?' Staat er in slordige letters geschreven, waardoor ik even lachend mijn hoofd schud.
•
Laten we realistisch zijn. Wou ik dat ik nu nog op school zat?
Ja.
Dat ik nog elke dag kon trainen?
Absoluut.
Maar de afgelopen maanden hebben me zoveel geleerd dat ik weiger om te geloven dat de kanker in mij dodelijk is.
Dat betekend niet dat het fijn is, maar we kunnen allemaal kiezen.
•
"Dankjewel, dankjewel, dankjewel." Herhaal ik mezelf een aantal keren achter elkaar, waardoor ik Louis bij m'n oor hoor lachen.
"Graag gedaan, Ems."
"Dankjewel, nogmaals. Het was zo cool, ohmygod." Ik laat Louis langzaam los en kijk hem weer even met een brede glimlach aan.
•
En ik kies ervoor om te glimlachen.
Dat is mijn triomf.
Misschien neemt kanker me weg uit dit prachtige leven.. maar ondanks alles weet ik nu ook dat ik indruk heb gemaakt en dat ik omringt ben door liefde.
Dat is voor mij al meer dan genoeg.
💔💔
ik wil ook even bij deze sorry zeggen tegen mijn lezers die ook mijn andere boek, the lastchange lezen. ik heb dat boek al een week (of langer idk) niet meer ge-update maar dat komt omdat ik deze week best druk was!
just hold on kan ik wel updaten want die is al helemaal vooruit geschreven, vandaar :)
hopelijk begrijpen jullie dit! ik ga mijn best doen om zsm the lastchange weer te updaten! x
