Fireborn (Dutch)

13. Lucht

'Nee,' zei Aimee geërgerd, 'ik ben bereid om veel dingen te doen, maar dit niet. Ik wil niet proberen te vliegen, waarschijnlijk kom ik nog niet eens één cm boven de grond.'

Marcus keek haar met begrip in zijn ogen aan, hij had deze reactie wel aan zien komen. Na maanden te hebben geoefend met haar krachten, had Aimee ze goed onder controle gekregen. Ze was er uiteindelijk zelfs in geslaagd om de lucht zo te manipuleren dat ze kleine voorwerpen, zoals pennen en later ook grotere voorwerpen, zoals tafels kon laten zweven. Helaas had het haar meer moeite gekocht dan Marcus had gehoopt.

'Gewoon een keer proberen,' zei hij met een scheve grijns, 'kan geen kwaad. Het lukt je vast.' Geamuseerd keek hij toe hoe Aimee door de kleine keuken van hun caravan begon te ijsberen. Nadenkend masseerde ze haar slapen en keek ze met een lichte frons het raam uit.

'Nee ik doe het echt niet,' verklaarde ze na een tijdje vastberaden en ging met een plof tegenover Marcus op de bank zitten. 'Het komt later wel.'

'Aimee,' begon Marcus serieus, 'we weten allebei dat er geen tijd is om dit "later" te doen.

'Ja ik weet het,' zuchtte Aimee, 'maar jij weet niet hoe het is om elke dag met een target op je rug rond te lopen en te hopen dat je krachten sterk genoeg zijn om je tegen die target te kunnen verdedigen.'

Marcus was ondanks deze hobbel, waar Aimee even niet overheen komt ontzettend trots op haar. Ze was zestien geweest toen hij haar had gevonden en haar had uitgelegd wat er aan de hand was. Hij had er niet eens om hoeven te vragen of ze had al ingestemd om hem haar te laten helpen.

Het was lastig geweest om het aan haar familie uit te leggen zonder al te veel te verklappen over de echte situatie. Ze had verteld dat ze een jaar op reis wilde en dat ze er zelf voor had gespaard. Ze zou haar school afmaken als ze terugkwam en had na veel discussie toestemming gekregen om te gaan.

Marcus wat uiteraard heel opgelucht geweest. Hij had na al die tijd lucht gevonden. Het element paste perfect bij de drager vond hij. Het meisje tegenover hem was kalm en zweverig. Ze beeldde precies de elegantie uit, die je altijd zag in de bewegingen van lucht.

Nu waren ze samen al meer dan zeven maanden op een succesloze zoektocht. Ze waren ondertussen al naar verschrikkelijk veel landen geweest. Eerst naar Azië en vervolgens door naar Oost-Europa. Natuurlijk konden ze niet op elke plek zoeken, maar dit was de enige manier die Marcus kon bedenken om te vinden wat ze zochten.

'Wil je dan niet zo goed mogelijk zijn voorbereid? Lijkt me fijn als je gewoon weg zou kunnen vliegen als je wordt aangevallen.'

'Je doet er zo makkelijk over,' mompelde Aimee afwezig. 'Het kost veel meer moeite dan zo nu en dan een storm oproepen of wolken vervormen.'

In de tijd die ze samen hadden doorgebracht, waren ze erachter gekomen dat Aimee niet alleen een klein briesje kon doen ontstaan, maar dat ze zelfs het weer en de atmosfeer kon manipuleren. De meest recente ontdekking was dat ze dingen kon laten vliegen.

Nu zaten ze aan tafel in hun wooncaravan, die net groot genoeg was voor twee mensen om er comfortabel in te leven. Met een bed boven het rijgedeelte en eentje achterin het voertuig, was er genoeg ruimte voor privacy, ook al was de kleine badkamer soms nog wat onhandig.

Marcus probeerde een manier te bedenken om dit steeds sterker en gevaarlijker wordende meisje over te halen om te vliegen. 'Ik weet het goed gemaakt. Laat mij anders vliegen!' Marcus ging enthousiast staan. 'Het is niet alsof je geen objecten kan laten vliegen.'

Aimees ogen werden groot. 'Wat? Nee, ben je gek. Je bent een mens, geen object. Dat gaat nooit goed.' Ze sloeg haar armen over elkaar en keek Marcus streng aan. Als ze het wilde kon ze net een kinderjuf lijken. 'Echt hoor, dat doe ik niet.'

Marcus keek haar met opgetrokken wenkbrauwen en een lichte grijns op zijn lippen aan. Ze keek hem weer in de ogen en kneep haar ogen behoedzaam samen.

'Oké, oké, één keer en als dit niet werkt doen we het "later".'

Marcus' grijns maakte plaats voor een brede glimlach en hij ging klaar staan om te vliegen.

Terwijl Aimee ook opstond moest ze grinniken. 'We gaan hier geen MMA gevecht houden, ga normaal staan.'

Aimee concentreerde zich en focuste zich op de lucht rondom Marcus. Hij voelde dat het langzaam omhoog ging stromen en voor hij het wist hing hij in de lucht. Als hij zijn hoofd ietsjes hoger stak, zou hij met zijn kruin het plafond raken. Hij voelde dat de lucht hem omhoog tilde en zag Aimee nog steeds met gesloten ogen in diepe concentratie.

Het was haar gelukt, dacht Marcus, ze had een levende persoon laten zweven. Hij was nu weer een stukje dichterbij zijn doel, beter gezegd hun doel. Hij wist wel dat dit zwaarder was voor haar dan anders, omdat een echte persoon bewoog en het dus moeilijker was om de lucht er goed omheen te laten stromen.

Hij hing vol verwondering nog altijd in de lucht. Aimee had het zo gebogen dat hij langzaam door de caravan zweefde. Na een paar minuten bleef ze haar krachten op trillende benen uitoefenen, dit kostte haar natuurlijk een gigantisch vermogen aan energie.

'Zet me maar weer neer hoor,' zei Marcus zo rustig mogelijk.

Aimee keek geschrokken op alsof ze was vergeten dat ze niet de enige in de ruimte was en al haar concentratie ging verloren. Marcus voelde de lucht weer haar normale koers aannemen en knalde met zijn rug op de grond.

'Ah, moest dat nou,' zei hij lachend terwijl hij wreef over zijn pijnlijke rug.

'Eigen schuld.'

Wijsneus, dacht Marcus.

'Dan had je maar niks moeten zeggen, ik verloor al mijn focus. Ik had je toch gezegd dat het niet ging lukken.' Gefrustreerd keerde Aimee Marcus de rug toe en liep ze met grote passen naar haar kamertje, waarna ze hard de deur achter zich dicht sloeg.

Marcus ging weer op de bank zitten. Ook al zag Aimee nu niet wat ze had gedaan, maar later zou ze beseffen wat ze zojuist voor elkaar had gekregen. Ze werd steeds sterker, maar snapte niet waarom en waarvoor. Misschien werd het tijd dat hij haar de hele waarheid vertelde. Het zou niet lang meer duren voordat die van pas zou komen. Peinzend tuurde Marcus naar de donkere wolken die zich boven Nashville verzamelden.

---

Sorry dat deze wat langer duurde om uit te komen, maar ik had mondelingenweek dus niet heel veel tijd... Hopelijk vinden jullie dit hoofdstuk leuk :)

As always heel erg bedankt voor het lezen!

xxx Femke