Fireborn (Dutch)

11. Volgelingen

Thomas liep achter het huis langs en trok de garage deur open. Het felle licht verblindde Helen. Ze verwachtte dat Thomas de rode auto in zou stappen, maar daar liep hij omheen. Hij pakte twee helmen en gaf er zwijgend een aan Helen. Ze trok een wenkbrauw naar hem op, maar hij zei niks. Vervolgens reed hij een enorme motor achter de auto vandaan en zette hem buiten neer. Helen probeerde haar enthousiasme voor zich te houden. Als er één ding is wat ze wel aan haar moeder te danken had, was het haar liefde voor die tweewielige voortuigen.

'Is dat een Honda?' vroeg ze verbijsterd.

'Jup, een CB750.' Het kwam er kil uit, maar er zat een hint van trots in. Hij wenkte dat Helen achterop moest gaan zitten en dat liet ze zich geen twee keer vertellen. De sfeer was geladen doordat Thomas nog steeds boos was en natuurlijk omdat hij Helen had gepakt tijdens het inbreken. 'Kijk uit dat je mijn huid niet aanraakt,' zei Thomas net voordat Helen de helm op haar hoofd zette.

'Ja, ja. Ik kan wel van je af blijven hoor.' Geen reactie. Zwijgend sloeg Helen haar armen om zijn middel en hij schoot meteen weg. Wat had ze dat gevoel gemist. De wind blies door haar haar terwijl de adrenaline haar buik vulde. Vroeger nam haar moeder haar altijd achterop mee naar school of naar werk. Op de dagen dat ze dat niet deed moest Helen het zelf doen. Als het ooit weer goed was tussen haar en Thomas zou ze hem misschien vragen of ze op zijn motor mocht rijden. Voor nu genoot ze van dit kleine beetje geluk.

Thomas reed de oprit af, langs Helens geparkeerde auto en de straat uit. Eenmaal op de snelweg kon Helen het niet meer inhouden. Ze gooide haar armen omhoog en met Thomas tussen haar benen geklemd leunde ze naar achter, zodat ze in de wind hing. Hoe kon ze de drager van vuur zijn als lucht zo goed voelde en vlammen zo slecht? Ze durfde te wedden dat ze Thomas hoorde grinniken om haar momentje van vrijheid.

Zo nu en dan kreeg kwam er een vlaag van zijn parfum langs. Hij rook naar kaneel en nog iets, geen idee wat. Uiteindelijk namen ze een afslag in de middle of nowhere. De straat waar ze op uitkwamen had nauwelijks belichting en de weg was zo slecht dat Helen zich steviger vast moest houden aan Thomas om niet van de motor af te vallen.

Hij kwam zo plotseling tot stilstand dat Helen naar voren viel, maar toen ze zich probeerde vast te pakken aan Thomas' hand herinnerde ze zich dat dat niet kon en viel ze op de grond. 'Fuck.'

'Shit sorry. Ik wist niet dat ik zo hard remde.' Thomas hielp Helen overeind, beleefd maar niet vriendelijk.

Helen wreef pijnlijk over haar rug toen Thomas haar alweer mee trok het donkere bos in. Hij had de zaklamp van zijn telefoon aangezet dus Helen besloot hetzelfde te doen. Hoe verder ze liepen, hoe doder het bos werd. Bloemen verdwenen en de bomen zagen er steeds kaler uit. Thomas leek niet onder de indruk van het verschil.

'Kun je me eindelijk vertellen wat er aan de hand is? Dit bos is verschrikkelijk.'

'Bijna,' mompelde Thomas als antwoord.

En ja hoor, op een open plek, beschenen door het maanlicht stopte Thomas. De plek was zo naar dat Helen zich er ongelukkig van ging voelen. Er hing verdriet, woede en dood in de lucht en dat kon ze voelen. Met een brok in haar keel stapte ze ook de plek op.

Thomas stond over een grote hoop aarde heen. Of nee, Helen moest twee keer knipperen om er zeker van te zijn dat ze het goed zag. Op de grond lag iets dat ze per direct verafschuwde en even dacht ze dat haar avondeten naar boven zou komen.

'Probeer rustig te blijven,' zei Thomas, zijn walgende gezicht het spiegelbeeld van die van Helen.

De schim op de grond was zeker geen mens en had meer weg van de man op het vliegveld. De ingevallen wangen van het zwarte wezen gingen gepaard met een platte neus, waarvan je zou denken dat het onmogelijk was om door te ademen. Stukken huid van het gezicht hingen slap over de dichtgegroeide mond. Het tengere, met slijm bedekte lichaam lag opgekruld temidden van al het aarde. Het stonk zo erg naar zwavel dat Helen de neiging had haar neus dicht te knijpen.