Fireborn (Dutch)

3. Veilig thuis

'Helen!?'

Helen keek om en zag haar oom en tante tien meter verderop staan. 'Kate! Jerry!' Ze sprong op en rende enthousiast op hun af.

'We hebben je zo gemist, Helen,' mompelde Kate tijdens het knuffelen in Helens haar. 'Ik heb jullie ook gemist.' De lichtblauwe jurk die ze droeg complementeerde haar donkere huid prachtig. Jerry droeg daarentegen een grijs pak dat hem niet veel goeds deed.

'Kom hier,' schaterde hij met open armen.

Helen nam de uitnodiging maar al te graag aan en gaf haar oom een stevige knuffel.

'Jeetje, wat ben je gegroeid en wat lijk je op je moeder,' constateerde Jerry. Die opmerking zorgde ervoor dat Helen een beetje emotioneel werd. Het herinnerde haar aan het feit dat Helen nadat ze naar Amerika waren verhuisd, Kate en Jerry al minstens zes jaar niet meer had gezien. Kate merkte het op en sloeg een arm om Helen heen, 'kom dan gaan we naar huis.'

Ze waren allebei ietsjes kleiner dan Helen zich had herinnerd, wat waarschijnlijk aan haar eigen groeispurt lag, maar dat vond ze niet erg. Het had wel iets schattigs. Met z'n drieën tilden ze Helens koffers de auto in, wat een hele klus was aangezien er geen kofferkar was en het niet bepaald lichte bagage was. Dat moest ook wel als je je hele leven in vier koffers propte.

In de auto stond de radio al aan en het het nummer In The Air Tonight van Phil Collins galmde door de speakers. Jerry zong luidkeels mee en deed zelfs de instrumenten na met zijn armen. Kate zat achter het stuur en toen hun ogen elkaar via de binnenspiegel vonden vroeg ze hoe Helens reis was geweest.

'Heel lang, maar gezellig. Ik zat naast een meisje die ook in Nashville gaat wonen, dus daar heb ik mee gekletst.'

'Oh wat fijn, gaat ze naar dezelfde school als jij?'

'Niet gevraagd eigenlijk, had ik misschien wel moeten doen.'

'Nou ze is in ieder geval altijd welkom om langs te komen.'

Helen glimlachte dankbaar. Nadat Phil Collins' stem was weggevaagd en een ander nummer opkwam draaide Jerry zich om. 'Heb je zin om hier naar school te gaan?'

'Ja, best wel,' antwoordde Helen, 'maar het is wel spannend om zo naar een nieuwe school te gaan waar je niemand kent.'

'Haha, ja dat kan spannend zijn, het komt vast goed,' zei Kate glimlachend.

De rest van de reis keek Helen een beetje uit het raam terwijl Kate en Jerry discussies voerden over van alles en nog wat, over welke kaas het lekkerst zou zijn voor op de pasta en wie van de twee eerder die week het beste had gedanst tijdens salsa les. Het viel Helen op hoe erg Jerry en haar moeder van elkaar verschilden, terwijl ze uit dezelfde baarmoeder waren gekomen. Ze kon wel om de gesprekjes lachen, maar zelf deed ze er even niet aan mee, want dan kon ze even alles rustig tot zich nemen.

'Wat is er van je hobby's geworden?' Vroeg Jerry ineens. 'Nog steeds aan het schilderen?'

Herinneringen van vroeger kwamen naar boven. Helen zag zichzelf weer als tien jaar oud meisje met Jerry aan de keukentafel zitten. Ze hadden beiden een poging gedaan om elkaar te schilderen, maar Helens portret leek meer op Jerry dan hijzelf terwijl Jerry Helens gezicht zo had toegetakeld dat het schilderij eerder leek op de spotprent van een gorilla.

'Helen?' vroeg Jerry nog een keer.

'Oh, ik vind kunst nog steeds heel leuk, maar nu doe ik vooral aan gitaarspelen. Ik heb mijn gitaar zelfs mee.'

'Ik hou ook heel erg van kunst,' zei Kate, 'al vind ik het wel onzin om er zelf naar te gaan staan kijken in een museum. Ik wil het liever zelf maken of het gewoon in huis hebben hangen.'