"Girls Life"

"زندگی"

▪آریانا:

کاش سرطان بگیری اما بدونی این درد یه روزی به پایان میرسه و در بعضی مواقع درمان میشه،

اما هیچوقت گرفتار درد تنهایی و بی کسی نشی چرا که هیچ درمانی نداره ونمیدونی زمان خلاص شدن ازش کی فرا میرسه!

برای چند لحظه هم که شده فکر کن کسی دوستت نداره و برای هیچکس ذره ای اهمیت نداری و اون لحظه تو انسانی تنها توی جهان بی کرانی!

مثل ماهی قرمزی که داخل تُنگ شیشه ای گیر افتاده و راهی برای بازگشت به دریا پیدا نمیکنه

یا درختی که تنها بازمانده جنگلیه که به آتش کشیده شده!

اون روز توی کوچه هیچ مبارزی نبود که برای تنها نشدن من بجنگه حتی خودم

هیچکس نبود که روی آتشی که پدرو مادرم به پا کردند و من هنوز هم ذره ذره داخلش میسوزم آب بریزه و مانع سوختن آرزوها و رویاهای این دختر کوچولو بشه،

همیشه از خودم میپرسم چرا؟

مگه چه بدی ای در حقشون کرده بودم
اصلا مگه از دست من کاری بر میومد که با انجام دادنش زندگی کسی رو نابود کنم،

زمانی که مادرم برای همیشه ازم خداحافظی کرد و رفت هیچ نیرویی نداشتم که اون ماشین لعنتی رو دنبال کنم و ازش جدا نشم

اون فرشته کوچولوشو روبروی در سیاه رنگ پرورشگاه رها کرد و به گفتن "این برات بهتره و به زودی کنار هم جمع میشیم" اکتفا کرد!

من دختر بچه ای بودم که هر کس میتونست با احساساتش بازی کنه اما اون همچین حقی در برابر انسان های اطرافش نداشت چرا که همیشه روح پاکش مانعش میشد،

و هنوز هم قرنیه های تیره رنگش اون در سیاه رنگ که حالا جاشو به رنگ سفید داده رها نمیکنه تا شاید اون در باز بشه و پدرو مادرش وارد بشن و اون با آغوش باز به استقبالشون پرواز کنه!

▪تیلور:

حتی فکرش هم برای همه ما سخته که یه شبه ورق زندگیمون برگرده و از آخرین پله خوشبختی به اولین پله پرتاب شیم!

کاش میدونستم بعد از گذاشتن سرم روی بالش و از بین بردن فاصله بین پلک هام قراره کل زندگیم تغییر کنه،

دیگه اون دختری نباشم که به دوستاش مثل خدمه هاش نگاه میکنه
با افزایش وسیله و عروسک های اتاقش درجه غرورش هم به سمت بالا حرکت میکنه

اگر اون زمان دماسنج غرور رو کنار لب من قرار میدادن مطمئنا اون مایع قرمز رنگ بیشتر از حد مجاز حرکت میکرد و من از این لذت میبردم

9 سال سن برای باور این اتفاق ترسناک واقعا سخته
اینکه تو از تخت صورتی رنگت دل بکنی و صدای فریادی که بر همه جا حاکم شده رو دنبال کنی