Worthless Marriage

EPILOGUE

KINNEY

It has been two months simula nung mawala si Alter. Nakita ko mismo yung katawan ni Alter eh! Nakilala ko yung katawan niya dahil suot suot niya ang wedding ring namin and even the necklace that I gave him. I can't imagine a life without him, hanggang ngayon nasasaktan pa rin ako sa tuwing naaalala ko ang araw na yun.

Andito ako ngayon na puntod niya. Today is our 5th anniversary. I always dream of celebrating anniversaries with him, candles, roses and exclusive dinners just for the two of us. Ang dami ko pang gustong gawin kasama niya but then he left me.

I tightly closed my eyes. Gusto kong pigilan ang luha sa mga mata ko pero hindi ko kaya. Kusa nalang tumutulo ang luha sa mga mata ko.

Ang aga mo naman akong iniwan.

"Alter, mag paramdam ka naman oh." Mariin akong napapikit. humangin ng malakas. I smiled bitterly as I feel the air hugging my whole body.

Hindi ko kaya eh. Kahit na pilitin kong kalimutan siya, kahit na pilitin kong wag niyang alalahanin, palagi ko pa rin siyang naaalala.

Bakit mo ba kasi kailangang mawala?

After I am done bursting my feeling out au tumayo na ako at pumunta sa parking kung saan nag hihintay si Lake.

"Tara na?" Ngumiti ako kay Lake. Nasa may sasakyan lang siya. Hindi na rin ako nag pasama sa kaniya.

Sumakay na ako sa sasakyan. Tahimik lang kami, gusto ko ng umuwi sa bahay. I feel so exhausted. Pakiramdam ko, kinakapos ako. It has been two months. pero ramdam ko pa rin ang sakit, my whole body feels so sore. Gusto kong magpahinga.

"Everything's gonna be okay," Lake said habang nag dradrive. Tumingin ako sa bintana. Naramdaman kong may tumulo na naman na luha sa mga mata ko. I immediately wiped it off.

"Sana nga." Tinry ko ulit na ngumiti sa kaniya. He smiled back at me tapos ay ibinalik ulit ang tingin sa daan.

Naka-tingin lang ako sa bintana ng biglang nag ring ang phone ko. Tinignan ko kung sino ang caller at nakita ko ang name ni mommy. My forehead creased for her sudden phone call.

Bakit naman tatawag si mommy?

Sinagot ko yung tawag.

"Hey, mom," I greeted her. Tahimik lang sa kabilang linya pero I can hear some soft noises na parang umiiyak.

Bigla akong kinabahan nang hindi sumangot si mommy.

"Mom, what's wrong?" The crying noises became even more louder. Napapatingin- tingin na din sa akin si Lake habang nag dradrive. My heart is starting to pound fast. Bigla akong nakaramdam ng kaban

"S-si Thorn." mas lalong bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa sinabi ni mommy.

"Bakit si Thorn mommy? What happened to my son?!" I can't help but to shout. Kinakabahan ako, sobrang kinakabahan.

I already lose my other half at ikamamatay ko kung pati si Thorn ay iiwan ako.

"H-he is... Y-yung school bus. He was riding sa school bus a-and then the driver lost control s-so bumangga yung s-sasakyan nila." Napa takip ako sa bibig para pigilan ang hikbi ko. I can't talk.

Bakit ba nangyayari ito sa akin?!

"Anong nangyari?" Lake seems so worried dahil inihinto niya sa gilid yung sasakyan.

"Let's book a flight," I said. Kumunot ang noo niya.

"Bakit?"

"Naaksidente si Thorn," I explained na mas nag paiyak sa akin. Nakita kong natigilan si Lake.