To Adora, The Melting Dreams. (BOOK 1)

#32; Dream 03

"B-b--bakit tayo narito?" Napahawak ako sa aking dibdib habang dinadama ang bawat kabog ng aking puso dahil sa takot na maaari akong mahulog sa malalim na dagat na ito.

"Huh? Pero lagi naman kaming narito. It's our place. Dapat ang tanong mo'y bakit narito ka, hindi tayo." Ang babae sa aking harap ay mapaglarong naglakad palayo sa akin. She's jumping her way on the water like it's not a big deal!

Lalo akong kinabahan ng maramamdaman ang pag-ihip ng hangin. Para bang nalula ako habang nakatingin sa tubig na aking kinatatayuan. The sea water is too deep to the point that I can't see anything but a deep blue coloured surface.

"Bumalik ka dito! Tulungan mo ako!" Pinag-halong panic at takot ang nag tulak sa akin upang tawagin ang babaeng nakaitim, thankfully she looked back at me and immediately came running back with a giggly smile.

"Okay." She once again smiled with her sheepish eyes. Hinawan nito ang aking dalawang kamay at bahagyang pinisil iyon. By that, she made me a bit less scared of this place.

Napatingin ako sa aking gilid at napagtantong isa itong walang katapusang lugar kung saan puro tubig dagat lamang ang nakikita at walang kahit anong isla o kahit man lang ibon na dumadaan dito.

'A deserted sea, I must describe it like that.'

"Bakit ka natatakot, Adora?" She asked me. Napatingin ako sa kaniya, her small question felt like I've heard it somewhere. The way she calls me Adora felt like I heard it a hundred times.

"Kilala ba kita?" I finally asked her. Her eyes suddenly lit up from excitement as her smile turnes ito a cute laughter.

"Finally! Akala ko'y hindi mo na ako tatanungin!" She excitedly hugged me. Hindi ako nakapag-salita habang tumatalon talon pa ito sa pagkakayakap sa akin. Why is she hugging me?

She let go and once again looked into my eyes with her innocent and sheep-like eyes that Dazzle agaisnt the sky. The resemblance of her eyes made the inside of my head become more and more curious as I look at her, muli itong ngumuso at pahapyaw na lumingon sa aking likod.

She asked, "hindi mo ba siya hahanapin? Hindi mo ba siya na-miss?" She still pouting her lips, trying to stop herself from smiling.

"Sino? Si Zoe?" I asked her unconciously. Pag-bigkas ko pa lamang sa pangalan nito'y para bang nagwala bigla ang puso ko at hindi na mapakali.

I relentlessly tapped my fingers on my thighs. Nag-aanticipate ako ng matinong sagot mula sa batang 'to.

"Zoe who? 'Yung isa o itong isa? Hmm, Siya ba ang hinahanap mong Zoe?" Her sweet voice can be compared to a caramel candy. She pointed her finger at my back and smiled widely.

Napasinghap ako, Zoe is here. Agad akong nakaramdam ng kakaibang kabog sa aking dibdib at muling pinag-masdan ang babae sa harap ko. She softly nodded at me, telling me it's okay to look.

With her cue,

Lumingon ako sa aking likod. Kasabay ng aking paglingon ay ang pag iiba ng lugar. The cloudy sky turned into a white ceiling with white walls.

The sea water have vanished and turned into a pitch black water that goes up only to my toes. Nawala ang malalim na dagat at napalitan ng totoong sahig--- sahig na may itim na tubig.

Nangilabot ako habang pinagmamasdan ang aking mga paa na nakaapak sa itim na tubig. Hindi ko magawang iangat muli ang aking mga mata upang makita si Zoe dahil sa biglaan kong naramdaman ang takot sa aking puso.

The little girl walked pass by me, nakita kong nag iba ang kaniyang damit na itim--- it slowly turned into a clean white dress. Her feet walks on the dirty water like it's a normal thing to do.